Diğer Yanım

Final.

On sekizinci yaş günümü mezarlık başında kutlamam benim için yeni bir şey değildi.

Benim için herzaman kaçınılmaz bir gündü bugün.

Benim doğum annemin ölüm günü.

Bundan on sekiz yıl önce büyük bir hüsranla doğmuşum ve yaşama zorda olsa tutunmuşum.

Normal olarak bundan dört gün önce doğmuş olsamda , elbette böyle üzücü bir olayı kutlayamazdım.

Ayakta babamın kollarının arasına girerken gözümden akan yaşları sildim.

Onu bir kere bile görememek...

En çokta canımı acıtan yaraydı.

Babam bana gamzelim diye seslenirdi hep.

Anneme dediği gibi.

Sahi o kadar güzel miydi ?

Çünkü kaç defa babamı kendince köşelerde , sessiz bir biçimde ağlarken gördüm.

Bir insanın kahramanının gözleri önünde ağlaması kadar çaresiz bir hal yok.

Yapılabilecek birşeyde yok.

Annem artık yok.

Hava bozmaya başlarken beyaz mermere baktım.

Hazel Ata.

İsmi orada öylece yazarken babamın ne hissettiğini çok merak ediyordum.

Onca yaşanmışlık , onca anı...

Bir yazıyla kapatılamaz değil mi ?

" Sare ?"

Babamın seslenmesiyle düşüncelerimden kurtuldum.

Ne demek istediğini anlamışcasına bir kere bile göremediğim anneme bakıp yavaş adımlarla yanından ayrıldım.

Arkama son kez baktığımda ise , çaresiz bir baba görmem canımı ilk defa böylesine acıtmıştı.

~ Savaş ~

" Hazel " dedim buruk bir gülümsemeyle yanına otururken.

" Kızın seni görmeye gelmiş. "

Gözlerim yine dolmaya başlarken mermere doğru oturdum.

" Özür dilerim " dedim yaşlı gözlerimin ardından.

" Sözümü tutmadığım için özür dilerim." durdum ve ellerimi yaş toprakta gezdirdim.

" Sana söz vermiştim. Yanına geleceğim demiştim.

Ama senden kalan son emanetimi bırakıp gelemedim.

Özür dilerim."

Artık gözüm buğlanmış iri bir yaş damlası süzülmüştü.

" Özledim. On sekiz yıldır o yüzünü görememek canımı o kadar çok acıtıyor ki.

Günün sonunda bana sığınacak birisinin olmaması , gamzelerini öpememek , kalbimin atmasına yardımcı olan gözlerini görememek. ..

Canımı çok yakıyor be güzelim."

Sonlara doğru çıkan kısık sesim acıyla haykırıyordu.

Ama elimden gelen ölümümü sessiz bir biçimde beklemekti.

Elimden gelen tek şey ona kavuşacağım zamanı beklemekti.

~ Yazardan. ~

Herşey bugün tamamiyle bir sondu.

Kader denilen şey , ilk defa bu denli insanın canını acıtmıştı.

Şuan mezarda yatan kadın , kızıyla aynı kaderi yaşıyordu.

Tek fark ; kızı asla böyle bir adam tarafından sevilmeyecekti.

Adam buruk bir gülümsemeyle son kez karısına baktı.

Yaklaşık on sekiz yıldır çıkarmadığı yüzüğü yine parmaklarındaydı.

Adam sessizce mezarın başına gidip küçük bir defter bıraktı.

" Özledim" dedi sadece  kuru bir ses ile.

Onca yaşanmışlık ardından sadece özlemek hissi insanı sanıyordu.

Gülüşlerini , öpüşlerini , sarılmalarını , kavgalarını...

Özlerdi insan. Kadınım dediği birini özlerdi.

Ve son kez ona baktıktan sonra mezar başından ayrıldı. Rüzgar uğultusu yükseldi.
Ortam sessizleşti.

Geriye kalan tek şey eski , bordo renk kaplı bir defterdi.

Rüzgar esti , bir sayfaya denk geldi ve zaman devam edemez hale geldi.

" Gamze'lim" diye başlayan satır onca duyguyu ardından getirmişti.

Sana her şey için minnettarım.
Beni sevdiğin için , bu deli gönlü uslandırdığın için sana minnettarım.

Eğer dünyaya bir kez daha gelseydim yine sen derdim. Bir kez daha sevseydim yine sen , yine sen , yine de sen derdim.

Hayatta bana aşkı tattırdın. Bizim hikayemizi , bize çok iyi tattırdın.

Bu aşkla dolu hikayemiz asla son bulmayacak.

Bu yazdıklarım burada son bulsa bile , sana olan aşkım son bulmayacak.

Bilirsin , kıskancım , bencilim.
Ama bu seni sevmediğim anlamına gelmez.
Bilirsin , kızarım , görmemezlikten bile gelebilirim.
Ama bu seni sevmediğim anlamına gelmez.

Çünkü bu kalp ; işlevini yitirdi.
Çünkü bu kalp ; seninki atmayı bırakınca bitti.

Sen benimsin.
Herzaman olduğu gibi yine benimsin , yine benim.

Belki kalbim , belki ömrümsün.

Bildiğim tek şey daima yanımda olacaksın.

Ama sessiz , ama kırılgan...
Sadece diğer yanımsın.

Yaprak sayfası bir hızla çevrilirken bu hikayede burda bitiyordu.

Bu kadın , bu adamın en büyük aşkıydı.

Ama sessiz , ama kırılgan...
Sadece bu adamın diğer yanıydı.

Son.