Diğer Yanım

Uyuyan Güzel.

Multimedia bölüm müziği.  İyi okumalar :)

Sevmek bir insana ait en iyi yetenek bence.
Çaba yok.
Emek yok.
Doğuştan gelen bir şey sevmek.

Kalbinin bir insan için atabilmesidir sevmek.

Ve sanırım benim kalbim artık atmayı bıraktı.
Çünkü şuan tekrardan hayata dönmek için çabalıyor.
Çünkü şuan kalbim onu son kez görebilmek için mücadele veriyor.

Yaklaşan sesleri duyabiliyorum. İnsanların uğultuları , zorlukla açmaya çalıştığım göz kapaklarımın ardından bana yaklaşıyor.

Havalandığımı hissedebiliyorum.

Ölüyor muyum ?

Bilmiyorum.
Bildiğim tek şey Savaşı görmek istemem.
Bildiğim tek şey yine onun kolları himayesine girmek istemem.

Ama gördüğüm sonuç göz kapaklarımın iyice kapanıp beni karanlığa sürüklemesi.
Gördüğüm tek şey uçsuz bucaksız bir karanlık.
Duyduğum tek şey sonsuz bir sessizlik...

~ Savaş ~

Hissetmek...
İlk defa aşkı tattığım , kadınım dediğim kadın şuan ameliyathane masasında bilincini kaybetmiş bir şekilde yatıyordu.

Bana en güzel duygularımı yaşatan kadın , şuan hayatımda ilk defa böylesine hissettiğim duyguyuda yaşatıyordu.

Acı.

Acı heryerde. İliklerime kadar işleyen acı heryerde.

Soğuk zemin artık etkisini göstermeyi bırakırken bacaklarımı öne doğru uzattım.

Yaklaşık bir saattir burdayım.
Buradayız.

Melike , Poyraz , Berk , Eyşan , Orkun , Göksu , Annem , Babam ve Hazelin babası.

Babam ?
Nasıl ortaya çıktığını bilmiyorum. Annem buna ne tepki verdiğini bilmiyorum.

Çünkü şuan umursamıyacak kadar acı çekiyorum.

Bomboş duvarı izlerken göğüs kafesimin sıkıştığının farkındayım.

Acı ve korku bedenimi ele geçirmiş bulunmakta.

Korku.

Hiç birşeyden korkmayan ben Hazeli kaybetmekten korkuyordu.
Bu ben onu kaybetmekten korkuyordu.

Başımı duvara yavaş yavaş vurmaya başladım.
Gözlerimi kapatma duygusu beni kasıp geçirirken içimin bir yanıda kapatmamamı istiyordu.

Çünkü eğer kapatırsam herşeye yenik düşerdim.

" Savaş "

İsmim boş koridorda yankılanırken başımı hangi ara geldiğini anlamadığım Berke kaydı.

Ardından Melike , Poyraz , Eyşan...

Varlıklarını unutmuş olmamla beraber ayağa doğru kalktım.

Herkez şu bir saat içinde o kadar çok çökmüştü ki...

Melike , ağlamaktan bi hal olmuş Göksunun yanında oturmuş dümdüz önüne bakıyordu.

Poyraz , eski benliğini yeitirmiş duvarın yanına çökmüş ellerini ağzına kapatmış karşısına bakıyordu.

Berk , yorgun bakışlarıyla etrafına bakınıyor ayakta boş boş duruyordu.