Nothing Breaks Like a Heart | Liskook

final

Fazla kırılmıştı, fazla yıpranmıştı gönlü ,yıpranmışlıklarını düzelttiğim insanlar yüzünden. Meğer insan en çok sevdiklerinden darbe alırmış. İyileştirdikleri de onu hasta edip gitmişti. Bu yüzden artık her şeye şüpheyle bakar olmuş, korkmuştu. Önceden yaptıklarımdan ve yapacaklarından korkmuştu Lalisa.

İnsanların da bir çoğu onun gibi kaybetmekten korktukları için sevmekten korkuyordu. Sevilmekten korkuyor,kendini sevilmeye layık görmediği için. Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getirdiği için. Konuşmaktan korkuyor, karşılık görmemekten korktuğu için. Yaşamaktan korkuyor, yakalanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için ve ölmekten korkuyor, aslında yaşamayı bilmediği için.

O da bu korkaklardan biriydi. Bulunduğu konum sebebiyle sevgimi itiraf etmek aklımdan bile geçmemişti. Jeongguk ,on sekiz yaşındaki Lalisa için hep imkansız bir macera olmuştu. Lalisa bu düşüncesiyle bırakın Jeongguk'a açılmayı, sevgisini içinde bitirmeye çalışmış, çalışırken de kendini bitirmişti. O imkansız kişiyi hep görmezden gelmişti kendi duygularına yaptığı gibi. On sekiz yaşında, aşktan haberi olmayan herhangi bir kızın hiçbir zaman yapmayacağı şeyi yapmıştı. Kendi kalbinin sesine kulaklarını tıkamış, mantığının dediğini yapmıştı.

Ama öyle bir gün gelmişti ki o da yaşına göre davranmıştı, ilk defa. Olgun bir kız olmaktan vazgeçip yaşının gerektirdiği çılgınlıklardan belki de en masumunu yapmıştı ve hayatının en büyük pişmanlığını yaşamıştı. O güneşli günde bir güneş gibi patlamayı tercih etmiş ve kalbinin en derinliklerinde sakladığı gizli arzuları Jeongguk'a açmıştı. O gün ise acımasızca terk edilmiş, 'kendi çöplüğüne dön.' Der gibi terk etmişti Jeongguk. 

Yürürken koşmuştu kaçarcasına, duygularını rahat rahat açıklamasına izin vermeyip yüzüne dahi bakmamıştı. İşte o zaman Lalisa onunla ilk zamanlarına dönmüştü. Kendini bir çöp gibi hissettiren erkek özüne dönecek o zamanı mı bulmuştu? Lalisa bunu yıllarca, gecelerce ve günlerce düşünmüştü. Tavırlarına bir mantık getirememiş olacak ki düşünmekten vazgeçmişti ama sevmekten asla. Onu bir saniye bile unutmamış, en başından yaptığı gibi sevgisini içine gömmüştü.

Şimdi ise her şeyin başladığı evin bahçesinde bekliyordu. Jeongguk'a o bırakamadığı kırmızı bisikleti sahibine vermişti. Dün gece Jeongguk kendisi için hayati önem taşıyan bir ameliyata girmişti ve Lalisa'ya söz vermişti. Sabahına toparlanır toparlanmaz sakladığı okul formasını giyip, aynı bisikletle birlikte Lalisa'yı alacaktı evinden. Eğer ameliyattan sağ çıkarsa öğle saatlerinde bu eski evde olacaktı, altı yıl önceki gibi...

Bu yüzden Lalisa sabahında heyecanla okul saatinde kalkmış, okul formasını giymiş ve kahvaltısını yapmıştı altı yıl önceki gibi. Eteğini düzeltip bahçelerindeki beyaz, plastik sandalyeye oturmuştu. Aslında kimseye söylemeden her sabah yaptığı şeyi yapmıştı yeniden. Gözü yolda, kırmızı bisikletin gelmesini bekliyordu. Tek haberdar olduğu şey Jeongguk'un ameliyata gireyeceğiydi. Jeongguk gelmese bile bekleyecekti bugün. Önceden de öyle yapmıyor muydu zaten? Gelmeyecek olanı beklemeye alışıktı.

Jeongguk'u affetmişti ama yaptıklarını asla unutmamıştı. Affetmişti çünkü affetmemek, birine nefret beslemek ; kötü de olsa içinde var etmek demekti. Sonsuza kadar Jeongguk'un kötü tarafını içinde beslemeyecekti. Yeni bir sayfa açıp, devam etmek istiyordu. Yorulmuştu içindeki savaştan, kimle savaştığını bile bilmiyorken savaşın kazananı olamazdı.

Başını çevirip pencereden içerideki saate baktığında saatin çoktan iki olduğunu görmüştü. Ayağa kalkıp yolun başına baktığında ne giden ne de gelen vardı. Uzun uzun baktı taştan yapılan yollara. Yıllar önce az sürünmemişti bu yollarda. Kardeşlerini vermemek uğruna bu taşlarda dizleri parçalanmış, avuçlarının içi kumla dolmuştu. Hayat Lalisa'ya hiç kolay kazanabileceği bir şey vermemişti. Lalisa hep dişiyle tırnağıyla kazanmıştı elinde ne varsa.