Hopeless

Hoofdstuk 5: het antwoord...

Het levenloze lichaam van Anna ligt op de grond. Daarom zag ze zo wit gisteren. Ze was ziek. Ed heeft haar gezien maar deed niks! Ik had moeten weten dat Anna hier was. Dit is haar kamer. Ik weet wat ik moet doen...

'Wat een prachtige dans!' Roept Ed door de microfoon. Het is de avond van de show. Ik loop heen en weer door de zaal om andere mensen sigaretten op te dienen. 'Nu is het tijd voor: "naar bed met..." Zegt Ed. Het publiek juicht. Na 3 meisjes ben ik aan de beurt. 'Hier komt de mooie, slanke Denise!' Ik loop naar het podium. 'We beginnen als altijd bij de €50,-' roept Ed. Een bekende man in het publiek gaat staan. Wacht eens even, dat is Mark. '€600,-' zegt Mark. '650, zegt iemand 650?' Het publiek is stil. 'Eenmaal, andermaal, verkocht!' Roept Ed. Samen met Mark loop ik naar een tweepersoonskamer. Ik sla de deur dicht en begin met praten. '600 euro? 600 euro? Ben je gek, je bent al 500 euro kwijt geraakt door mij!' Mark gaat rustig op het bed zitten. 'Dank je Mark. Oow alsjeblieft Denise, voor jou had ik dat over.' Zegt Mark die mijn stem probeert na te doen. 'Zo klink ik helemaal niet!' Zeg ik. 'Je hoefde dit echt niet te doen, je bent al 1100 euro kwijt door mij.' Mark kijkt me aan met zijn mooie licht-blauwe ogen. 'Denise... Misschien snap je het niet, maar ik heb dit echt over voor jou.' Zegt hij. 'Maar... Ik... *zucht* Dank je Mark' zeg ik. 'Alsjeblieft Denise, voor jou had ik dat over.' We beginnen allebei te lachen. Mijn blije kop veranderd in no-time in een kwaad gezicht. 'Ze hebben mijn vriendin vermoord...' Zeg ik. Mark schrikt en loopt naar me toe. Al pratend leid hij me naar het bed. 'Wat is er gebeurd?' Vraagt hij terwijl we gaan zitten. 'Gister hoorde ik wat geluid op de gang. Het waren twee mannen van Ed die blijkbaar het lijk van mijn vriendin sleepten.' Als ik het zeg voel ik me leeg. Alsof ik niks meer ben. 'Dat was een uitgebreid verhaal,' zegt Mark 'luister... *zucht* ik snap wat je meemaakt. Ik... Ben afgestaan... Nou ik zeg wel afgestaan, maar eigenlijk hebben ze mij voor de deur gevonden. Mijn biologische ouders waren gewoon Nederlands. Anders had ik deze blauwe kijkers en blonde haren niet.' Ik giechel. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Hij gaat door met zijn verhaal. 'Maar mijn "neppe" ouders waren vluchtelingen uit Afrika. Dus ik woonde met 3 zusjes en 2 broertjes in een klein campertje. Toen ze vertelden dat ik was afgestaan brak mijn hart. Ik ging snel het huis uit. Met een bijbaantje en een beetje geld van mijn ouders ging ik studeren. Ik wilde mensen helpen, dus ik studeerde om politie te worden. Ik werd heel close met mijn "kamermaatje". We waren een avond op straat. We zagen een of andere "creep" iemand met een mes bedreigen. Dus mijn "kamermaatje" greep in. Dat liep niet zo goed af.' Mompelt Mark. Hij had tranen in zijn ogen. 'Het spijt me, ik moest er niet over beginnen' zeg ik. 'Nee, het maakt niks uit. Ik ben blij dat tenminste iemand het weet' een traan rolt over zijn wang. 'Ik doe het,' zeg ik 'ik help je om mijn vader te vinden.' Mark glimlacht en haalt een brief uit zijn zak. 'Dit is mijn ontsnappingsplan...'