The Heiress (Transgender-Series)

Chapter 26

"Everything is settled,  Madame..." rinig kong saad ni Marcus sa malalim nitong boses.

"Thank you,  Marcus... I'll finally see you in person and thank you in person..." saad ko bago ibaba ang telepono. At inayos na ang mga gamit ko na dadalhin pabalik ng Pilipinas.

"Mom..." nagulat ako ng marinig ang tinig ng maliit na bata...

"Baby...  It's already 10 in the evening... Why did you woke up?" saad ko at ikinandong siya sa akin...

"Sleep again..." saad ko at dadalhin na sana siya pabalik ng kama ng hindi siya nagpahila sa akin...

"Mom...  Can't I really go with you?" saad niya sa malungkot nitong tinig. We talk about it over and over.  Pero kahit labag sa loob ko ay kailangan kong iwan siya dito. Para sa kapakanan niya...

"Please..." saad niya at kita ko ang mumunting luha sa mga mata niya....

"Not yet baby,  you will follow mom,  soon?  Okay? Your mom will go first and you will follow me..." saad ko at pilit kong pinapagaan ang loob niya...

"Come on...  Matulog na tayo..." saad ko at isinara ko na ang bagahe ko.  Hindi na siya muling nagsalita pa at natulog habang nakayakap sa akin....

"I'm sorry, Zayn!" saad ko ng ipikit niya na ang mga mata niya...

"Kuya,  ikaw ng bahala kay Zayn ah.. Kung pwede ko lang talaga siyang isama,  isasama ko siya..." saad ko kay kuya Justin...

"Bunso, why don't you let us go with you...  Kaya ko naman siyang bantayan doon eh.  Para mabantayan din kita..." seryosong saad ng kuya...

"Kuya...  Napag-usapan na natin 'to...  Delikado para sa anak ko ang umuwi pabalik ng Pilipinas..." saad ko sa kaniya...

"Paano? Aalis na ako?" saad ko...

Nasa kotse ko na ang mga gamit ko. Palabas na ako ng pintuan ng marinig ko ang mga yabag ni. Zayn rinig ko din ang pag-atungal ng bata.

"Kuya..." saad ko at mabilis ng lumabas ng bahay...

Ng makasakay ng sasakyan ay kita ko ang pag bukas ng pintuan...  Puno ng luha ang mga mata ni Zayn na nag pa-lungkot sa akin...

He started calling me...  Pero kailangan ko ng umalis...

I send him a flying kiss... Kahit na masakit...  Kahit na mahirap na makita siyang lumuluha ay kailangan kong gawin ang bagay na ito...

Kinarga siya ng kuya at pilit na pinatahan...

Pinunasan ko ang luha sa aking mga mata at kaagad na nag maneho pa alis sa kanila.  Mula sa side mirror ng sasakyan ay kita ko ang walang tigil na iyak ni Zayn....

Parang gusto kong i-hinto ang sasakyan at isama na lang siya...  Pero baka masira ang plano ko...

"Sorry..." yun na ang huling sinabi ko at saka mabilis na pinaandar ang sasakyan ko papuntang Airport.

"Mom will be back soon!" saad ko sa hangin.... I do not want him to suffer more...  Gusto ko siyang lumaya...  Makalabas ng bahay na walang sino mang nagbabanta sa buhay ng anak ko... I wanted him to be free....

If I have to risk everything just to make him safe,  I will!

"We just landed on the Ninoy Aquino International Airport-" rinig kong saad ng crew ng eroplano. 

Matagal na biyahe patungo sa Pilipinas.  At ngayon,  nakarating na ako.  I'm back,  safe and sound!

Inayos ko na ang gamit ko.  I didn't used our private plane.  It will capture lots of eyes from the public.  It is better to be this way...