Stranger Things 4 (Zakończone)

Rozdział 4. Wspomnienia.

Kiedy Mike stał nad siedzącą na kanapie Szóstką, ogarnęło go wielkie poczucie deja vu.

W końcu zaledwie trzy lata temu w tym samym pokoju, prawie w tym samym towarzystwie miała miejsce prawie ta sama sytuacja, tylko zamiast Dustina była teraz Max, a zamiast Jedenastki - Szóstka.

Dziewczynka siedziała owinięta w koc i patrzyła się na nich swoimi dużymi, niebieskimi oczami.

- To co? - zapytał w końcu Lucas. - Dzwonimy do Jedenastki czy nie?

- Musimy się dowiedzieć więcej. - rzekła Max, po czym usiadła obok Szóstki i zapytała:

- Ciepło ci?

Dziewczynka pokiwała głową.

- Mam zabrać koc?

Dziewczynka pokręciła głową.

- Już zapomniałem, jak irytująca była Nastka, zanim zaczęła mówić normalnie. - mruknął Lucas.

- Ej, Nastka nigdy nie była irytująca. - zaprotestował Mike.

- Była i ty dobrze o tym wiesz! Na przykład kiedy trzeba było jej tłumaczyć, co to przyjaciel...

- Przyjaciele nie kłamią. - powiedziała nagle Szóstka.

Oczy wszystkich skierowały się na nią.

- Skąd wiesz? - zapytał Mike.

- Powiedział. Hopper.

Mike zamarł. Spojrzał najpierw na Lucas, potem na Max, po czym usiadł po drugiej stronie dziewczynki.

- Rozmawiałaś z Hopperem? Kiedy? Gdzie? O czym?

- Tak. Niedawno. W domu. O was.

Mike spojrzał na Max. Na jej twarzy pojawił się uśmiech.

- Dzwonię do Nastki! - krzyknęła, wybiegając z pokoju.

Wtedy Mike i Lucas zostali sam na sam z Szóstką.

- Hej. - powiedział po chwili Lucas. - Masz jakieś moce?

Dziewczynka tylko na niego patrzyła.

- No wiesz, że krew leci ci z nosa i robisz jakieś czaderskie rzeczy, jak poruszanie przedmiotami czy pokazywanie czegoś?

Szóstka bez słowa wyciągnęła rękę i dotknęła dwoma palcami jego skroni. Wtedy w oczach Lucasa widać było tylko białka! Mike się przestraszył, ale nic nie zrobił.

Po kilkunastu sekundach ciemnoskóry chłopak odskoczył jak oparzony.

- Stary! - wykrzyknął, a Mike spostrzegł, że jego oczy już są normalne. - To był cool!

- Co zrobiła?

- Niech sama ci pokaże.

Wtedy Mike poczuł, że Szóstka kładzie mu dwa palce na skroni. Przed oczami stanęła mu ciemność. Nie zdążył nawet krzyknąć, bo zobaczył długi korytarz wyłożony biało-zielonymi kafelkami. Czuł, że ktoś trzyma go pod ramionami i że bezskutecznie próbuje się wyrwać.

W końcu wyszli na zewnątrz. Stało nam kilka białych ciężarówek i to właśnie do jednej z nich był prowadzony.

Po chwili znalazł się wewnątrz ciężarówki i usłyszał głosy.

- Tutaj na pewno będzie dobrze?

- Tak, szef kazał się jej pozbyć w ustronnym miejscu.

- Ale to miasto...

- Zamknij się! Wiem, co robię!

Mike krzyknął. Wtedy znów znalazł się w swojej piwnicy, a przed nim siedziała Szóstka, której krew kapała z nosa.

- O mój Boże. - wyszeptał Mike.

- Co jest? - zapytała Max, wchodząc do pokoju.

- Odkryliśmy moc Szóstki. To jest... pokazywanie wspomnień, tak mi się wydaje.

- Co wam pokazała?

- Jak ktoś ciągnie ją do ciężarówki, a potem jacyś mężczyźni rozmawiali o tym, że z rozkazu jakiegoś szefa mają się jej pozbyć.

- Ale dlaczego? - zapytał Lucas. - Czemu mieliby chcieć się jej pozbyć? I kim jest szef?

- Szef to Papa. - powiedziała Szóstka.

Znowu zapadła cisza. A potem Mike ryknął:

- Jak to Papa?! Doktor Brenner?! Pokaż mi go!

- Mike, straszysz ją! - krzyknęła Max.

Rzeczywiście, Szóstka leżała skulona pod kocem.

- Ja... przepraszam. - mruknął Mike. - Możesz pokazać Lucasowi tego Papę?

Dziewczynka skinęła głową i znów położyła palce na skroni czarnoskórego.

- Tak, to Brenner. - powiedział ten po chwili. Wtedy Szóstka cofnęła palce.

- To co robimy? - zapytała Max. - Czekamy na Jedenastkę czy zaczynamy działać sami?

- Ale w czym działać?

Max wywróciła oczami.

- Lucas, myśl! Musimy uratować Hoppera, nie? I znaleźć pozostałe dzieciaki z laboratorium. Skoro poznaliśmy już trzy, Jedenastkę, Szóstkę i Ósemkę*...

-... to pewnie są jeszcze inne dzieci. - dokończył Mike. - I są w wielkim niebezpieczeństwie.

---------------------------------------------------------------------------------

*w moim opowiadaniu po zamknięciu przyjścia w drugim sezonie, Nastka opowiedziała wszystkim o Ósemce.