Wchodzę do szkoły z potwornym bólem głowy. Czemu dałam się namówić temu pajacowi na wyjście do klubu w środku tygodnia? Siadam na ławkę przed klasą i wchodzę na instagram. Na głównej wyświetla mi się proponowany profil Lauren Jauregui. Z ciekawości wchodzę na niego, a tam widzę jej zdjęcia jak i jej dziecka. Ma przesłodkiego małego synka, który zdecydowanie odziedziczył urodę po jego mamie.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Niestety jak ten uśmiech szybko przychodzi tak szybko odchodzi, kiedy widzę zdjęcie malca ze swoim tatą. Marszczę brwi i robie zrzut ekranu po czym wysyłam go Lauren.
Ja:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ja: Jesteś z nim?
Lauren: O widzę, że mnie stalkujesz. Tobie też dzień dobry, chociaż po twojej minie widzę, że nie taki dobry.
Ja: Żarty zostaw na bok. Pytałam o coś, Lauren.
Lauren: Pisałam Ci, że nikogo nie mam...
Ja: To czemu widzę takie zdjęcie?
Lauren: Bo Thomas ma przecież ojca, myślałaś że z pyłków się urodził?
Ja: To biologicznie niemożliwe
Lauren: Brawo! Wygrałaś nobla
Ja: Nie rób sobie ze mnie żartów
Lauren: Ty wczoraj robiłaś je ze mnie, myślałaś że jak się czułam?
Ja: Przepraszam, byłam pijana
Lauren: To wszystko tłumaczy, mamy do pogadania Panno Cabello
Ja: Teraz?
Lauren: Masz okienko, więc tak
Ja: Jak to? Przecież dzisiaj środa
Lauren: Dzisiaj jest czwartek, a z tego co wiem w czwartki nie chodzisz na pierwszy wf
Ja: Czwartek!?
Lauren: Dokładnie tak, więc zapraszam do pomieszczenia Pani woźnej.
Wstałam z ławki i zobaczyłam, że korytarz jest pusty, nawet nie usłyszałam dzwonka. Nie wierze w to, że mogłam pospać godzinę dłużej, a tego nie zrobiłam, bo mój mózg zakodował sobie, że dzisiaj jest inny dzień tygodnia. Nigdy więcej imprez.
Wchodzę do wybranego przez Lauren pomieszczenia, a jedyne co tutaj widzę, to mopy i miotły.
Romantycznie.- Pomyślałam.
- Witam Camila.- Wzdrygam się na chrypiący głos koło ucha.- To tylko ja.- Łapie mnie za biodro i obraca do siebie.
- Czego chcesz Lauren?- Szepcze, chociaż nawet nie wiem dlaczego. Z tego co pamiętam to, to że te pomieszczenie jest dźwiękoszczelne.
- Jest dużo rzeczy, które bym chciała.- Uśmiecha się i nachyla. Czuję bicie mojego serca, pewnie ona też, bo jest przyciśnięta do mnie.- Nie pocałuję Cię, spokojnie.- Kiwam powoli głową i przełykam ślinę. Sięga swoją dłonią do moich pleców i zjeżdża nią do moich pośladków.- Ale to już zrobię.- Ściska jeden z nich, a ja wypuszczam z siebie stłumiony pisk.- Jesteś taka piękna.- Szepcze mi do ucha i odchodzi kilka kroków do tyłu.
- O-o czym chciałaś porozmawiać?- Pytam kobiety. Jej wzrok, który wręcz przenika przez moje ciało mnie onieśmiela.
- O nas.- Mówi krótko.
- Czyli?- Czemu ona nie powie mi o co chodzi wprost?
- Nie bawmy się w kotka i myszkę, Camila. Chcę żebyś była moja, tak samo bardzo jak ty chcesz żebym była twoja.- Marszczę brwi.
- Skąd to możesz wiedzieć?
- Po prostu to widzę.- Łapie mnie za rękę.- Camila pójdziesz ze mną na randkę?- Prawie się zachłysnęłam śliną, kiedy to usłyszałam.
- Przecież nie możemy.- Mówię już głośniej przez opanowanie moich nerwów.
- Nie możemy w miejscach publicznych, ale u mnie w domu już tak.- Chwile się zastanawiam.
- A Thomas?- Myślę o prześlicznym chłopcu, przecież nie wiem czy Lauren może go zaprowadzić do jakiejś ciotki, a tak naprawdę, to chciałabym poznać chłopca.
- Jeśli chcesz może ten wieczór spędzić z nami.- Chyba wolałabym nie zostawać z Lauren na dłużej sam na sam jak narazie. Nie mam pojęcia co jej przyjdzie do głowy.
- Chciałabym, wydaję się uroczy.- Uśmiecham się do niej.
- Jesteś prawdziwym dżentelmenem.- Chichoczę.- Naprawdę! Zakocha się w Tobie.
- Czemu tak myślisz?
- Bo jesteś świetną dziewczyną, Camila.- Rumienie się.- W sobotę Ci pasuje?- Przez chwilę zastanawiam się nad tym czy nie mam żadnych planów przygotowanych na ten dzień, ale nic nie przychodzi mi do głowy.
- Pasuje.- Kobieta ponownie do mnie podchodzi łapię dwoma palcami mój podbródek.
- Także do następnej lekcji i do soboty.- Całuje mnie w policzek i wychodzi z kantorka, zostawiając mnie samą zarumienioną i uśmiechniętą od ucha do ucha. Co się ze mną dzieje? Myślę i wychodzę z pomieszczenia z zamiarem pójścia na następną lekcje przeglądając po drodze instagrama Lauren.
