Bazen duvarlar üzerine üzerine gelir.
Ne söyleyeceğini bilemezsin.
Susarsın sadece..
Konuşmak istemez canın.
Anıların canların durur düşüncelerinde.
Susmuştur dudakların ama için feryat figandır.
Ne yapsan durmaz, susmaz figanın.
Sonra gözlerine taşır o feryadı ve damlalar düşer birer birer.
Huzur ararsın sütliman olmuşcasına.
Sözcükler yerine yaşlar konuşur.
Dil susar gözler konuşur.
Kimse anlamaz derdini.
Bazen de anlatamazsın.
Belki anlatmaktan yorulmuşsundur.
Belki anlamayacaklarını bildiğinden anlatmamışsındır.
Belki de utancından, kederinden susmuşsundur.
Kimse bilmez nedenini.
Sadece yargılarlar kendilerince.
Anlamazlar seni, anlamak istemezler.
Sen ise gözyaşınla teselli bulur susarsın.
Konuşmayı yasaklarsın kendine.
Sen müsterih, sen samit, sen sakit.
Yalnız kalırsın sonra.
Kalabalıklar içinde yapayalnız.
Ama sen o kalabalığı da istemezsin.
Issız sokaklar ararsın.
Yağmur kokulu kaldırımlar ararsın.
Karanlık, dar sokaklar arasın.
Yine aradığın huzurdur aslında..
Sadece nerede bulacağını bilemezsin.
Serpeleyen yağmurda ağır adımlarını konuşturursun.
Yürürsün, yürürsün.
Gece karanlığında bir sokak lambasının yanında bulursun aradığın huzuru.
Hemen yanında..
Tahtalarından eski olduğunu anladığın bankın ıslaklığını bile umursamadan oturursun.
Yağmur taneleri okşar bedenini.
Ruhunu ise sessizlik.
Bulmuşsundur huzuru.
Gece yarısı, ıslak ve soğuk bu bankta bulmuşsundur.
Yalnızlığına eşlik eden ise sokak lambası ve serpeleyen yağmurdur.
Sana sevdiklerinin, değer verdiklerinin ve nicelerin veremediği huzuru vermiştir..
Bu bank, bu yağmur, bu karanlık, bu sokak lambası..
Bulmuşsundur huzuru.
Sessiz ve ıssız.
M.P
12.12.2020
