Kraliçe Arı

Bölüm 5: Kurtarma Sınavı

Bir kalbin atışının sesini herkes duyabilir. Bunun için kulağınızı dayayıp dinlemek yeterlidir. Peki onun paramparça olduğu o anı neden kimse duymamıştı? Çıkan ses kulaklarımda yankılanırken etrafımda olan kimse bunu hissetmemişti. Sadece verdiği acı ve asla dinlemeyecek hüzünü yaşamıştım. Sadece ben karanlıkta savrulurken, yolumu kaybetmiştim. O zamana kadar sevdiğim birisini kaybettiğimi düşünmüştüm, kendi canımdan birisinin benimle olmamasına artık alıştığımı düşünmüştüm. Ama aşkın bu denli yıkıcı olabileceğini bilmiyordum. O donuk dudakları görmenin kalbimi paramparça etmesine katlanamıyordum. Chris ölmüştü. O derin sessizliğin arasında kayıp giden bir bedendi artık. Bense bu sessizlikte yaşamaya mahkum bir ruh. Ağaçların arasından onu bir sedyede indirişlerini izlemiştim, etrafımdaki onlarca insanla birlikte. İki asker ayaklarımın bağının çözülmesine neden olan etki ile adımlarını atarken sedyeden sarkan o cansız parmakları görmüştüm. Birkaç saat önce saçlarımda dolanan o parmaklar artık buz gibi olmalıydı. Sadece yarım saat. Yarım saat daha yanında dursaydım onunla olabilirdim. Belki onu koruyabilir, belki de onunla yok olup giderdim. Ama şimdiden daha az canım yanacağına emindim. Onu götürülerken kalabalık görüşümü kapattı. Bir kadının çığlığı ile ayaklarım artık beni taşıyamaz oldu.
...
Rüzgar yenilenen derimin üzerinden eserken kirpiklerim aralanmaya başlamıştı. Anıların altında eziliyordum artık. Her şeyi hatırlamanın kötü yanları iyi yanlarından daha fazlaydı. İçim onlarla birlikte çürüyordu. Artık hiç unutamayacağım bedenimdeki aşkın sıcaklığın yanında kalbimin buz kütlesi de vardı. Birbirinden ayrılmayacaklardı. Gördüğüm cansız bedeni silmek istercesine açtım gözlerimi. Eski anıların acısı ile yaşayamazdım. Artık o küçük kız değildim. Kararsızlık içerisinde hiç kımıldamadan tavanı seyrettim bir müddet. Derin nefesler aldım. Yaptığım hataları tekrar sorguladım. Anılarımı kapatmak en büyük hataydı. Ama şuan olduğum kişiye evrilmemi sağlamıştı. Ne kadar unutmayı seçsem de Chris'in güçlü olduğumu söylemesi ile bir asker olmuştum. Onun korkusuzluğunu üstlenmiştim.

Burnuma gelen çimen kokusunu tekrar içime çektim. Sıcaklığın vermiş olduğu his hoşuna gitmişti. Bedenim sanki bu durumdan hoşlanmış gibiydi. Tekrar derin bir nefes alıp güzel kokuyu içime çektim. Ama bir süre sonra etrafımda kıkırdayan kişilerin seslerini duymaya başlamıştım. Bazıları kendilerini tutmaya çalışsalar da sesleri kulağımı dolduruyordu. Sonunda güçlü bir kahkaha duyulduğunda kafamı kaldırmam gerekti. Samuel güçlü kahkahasıyla birlikte yanıma geliyordu. Durun bir dakika ben neredeydim ki yanıma gelmek için eğiliyordu? Atlar? Bu koku?! Hayır, şimdi çimen gibi gelmiyordu. Kendimi ayağa kaldırarak bulunduğum yerden çıkmak istedim ama bastığım yumuşak bir şey yüzünden tekrar popomun üzerine çakıldım. Ve her yerim o yumuşaklığa bulandı. Sinirle bir çığlık attığımda Samuel'in arkasındaki Nale'i gördüm. Herkesten daha çok gülüyordu. Nerede olduğumu kendime gelene kadar anlamamam için büyü yapmış olmalıydı.

"Günaydın." dedi sevecenlikle. Ama istediği kadar sevecen olsun onu öldürecektim. Tekrar ayağa kalktığımda öğürmemeyi başararak ayaklarım üzerinde durdum. "Günaydın." dedim dişlerimin arasından. Sonra dikkatle öne doğru bir adım attım. Çıkan vıcık sesini umursamadan bir adım daha attım. Kendimi güvenli bir noktaya çektim. Ve kimsenin beklemediği bir anda saldırarak Nale'in kollarından yakalayıp onu ve kendimi tekrar o yumuşak dışkıların içine attım.

"Sen beni ağıra atarsın ha!" Baştan aşağı kirlenirken birbirimizin üzerine çıkıp durduk. O üste geldiği zaman tıpkı benim gibi omuzlarımdan bastırarak dişlerinin arasından konuştu. "Bunu hak ettin!"

"Ayırmayacak mıyız?" dedi bir kadın endişeliydi ama Czar'ın kahkahası duyuldu. "Neden? Bence çok iyiler. Ben paramı İsis'e yatırıyorum."

"İsis mi?! Hah Nale her türlü yener. Bir onluğumu Nale'e yatırıyorum." dedi Samuel. Ve diğerleri de üzerimize bahis oynamaya başladılar. Nale'i üzerimden atarak kenara geçtim.