Yonca

☘ Altıncı Bölüm ☘

Alihan'dan gelen mesajla dakika sayma aktiviteme ara verip mesaja baktım.

@1alihan.arslan: Günaydın, kurabiyelerin hazır *çatal-bıçak emojisi*

@1alihan.arslan: *fotoğraf*

@tuana.ozenli: Günaydın

@1alihan.arslan: Ne zaman burada olursun?

@tuana.ozenli: En fazla yarım saat

@1alihan.arslan: Tamam bekliyorum *kurabiye emojisi*

Odamın kapısını açıp mutfağa ilerledim. Annem her sabah kıskandığım enerjisiyle kahvaltı hazırlıyordu.

"Günaydın" diye mırıldandım ona doğru.

"Erkencisin bugün, cumartesileri öğlenden önce kalktığını uzun zamandır görmemiştim" dedi.

"Alihan çağırdı, kahvaltı için onlara gidecektim" dedim. Dün evden kaçıp gitmemin sözünü bile etmedi.

"Tamam geldiğinde seninle anne kız bir yerlere gideriz, olur mu?" diye sordu umutla.

"İstemiyorum anne" dedim doğruyu söyleyerek. İstemiyordum çünkü...

"Babam çıktı mı?" diye sordum. Tezgâha dönük bir şekilde başıyla onayladı.

Yeniden odama döndüm. Canım pijamalarımla gitmek istiyordu ama rahat olduğum kadar da rezil olurdum.

Üzerime düzgün bir şeyler giyip uzun zamandır takmaya cesaret edemediğim yonca küpelerimi taktım.

Çıkarken anneme seslenmek istesem de ne söylemem gerektiğini bilemeden kapıyı kapattım.

Alihanların evine yürürken kulaklığımı takıp Yüzyüzeyken Konuşuruz dolu bir çalma listesini seçtim.

Seni bir kere görsem belki rahatlar içim

Yıllar oldu görmedim, belki de biraz özledim

Nasıl bir sevdaysa ancak kalbimi dağladım

Seni kaybedip ağladım

Üstümden sanki trenler geçti, yine el salladım

Belki sen varsın diye

Belki duyarsın diye

Beni anlarsın, soru sormazsın

Ah, yetmedi mi be

Evin önüne geldiğimde zili çaldım. Kapıyı Alihan açtı.

"Hoş geldin" dedi gülümseyerek. Üstündeki mutfak önlüğünü görünce ben de güldüm istemsizce.

"Hoş buldum" dedim içeriye geçerken.

Ellerimi yıkadıktan sonra mutfağa gittim. Beril teyze beni görür görmez hep yaptığı gibi soru yağmuruna tuttu.

İlk başlarda Onur'u düşünmediğim için onu unutmayı başardığımı hissettim ama bu kısa sürdü. Hem de çok kısa.

Kurabiyeleri yerken Beril teyze bizi Alihan'la bırakıp tekrar mutfağa gitti.

"Ağlayarak kurabiye yiyorsun..." diye fısıldadı Alihan.

"Evet, ağlayarak kurabiye yiyorum" deyip burnumu çektim. Alihan güldü.

"Beğendin mi bari?" diye sordu. Başımla onayladım. Sonra ağlamaya devam ettim. Sanırım yavaş yavaş deliriyordum. Belki de hızlıca...