AVUKAT KIZI

GİRİŞ

ARKADAŞ ETİKETLEME YERİ. ETİKETLENEN KİŞİ LÜTFEN 3 BÖLÜMÜ OKUYUP KARAR VERSİN! TEŞEKKÜRLER

-13 Yıl Önce-

 Küçük Elif Tuana gece aynı saatte aksatmadan oynadığı bebekleriyle son kez oynayacağını bilmeden çay partisi veriyordu. Annesi Ebru Hanım ise bir film izliyordu. Ebru Hanım avukatı. Sekiz senedir bu işi yapıyordu. Kendisi gibi avukat olan eşi Adar Bey ile de işyerinde tanıştılar. Her ikisi de sıcak aile ortamında yetişmiş insanlardı.

Evet televizyon açıktı ama Ebru Hanım kızı Elif Tuana'yı seyrediyordu. Elif Tuana birden oyuncaklarını bırakıp lavaboya kaçtı. Ebru Hanım gülümsedi. O sırada kapı çaldı. Ebru Hanım yerinden kalkıp kocasının geldiğini sanarak kapıyı bakmadan açtı. Kapatmaya yeltendi. Ama olmadı. Çünkü kurşun artık vücudundaydı. Biri onu kalbinden vurmuştu. O çıkıp kayıplara karıştıktan sonra Elif Tuana annesine baktı. İçinden gülmek gelmedi. Ağlayamadı, şaşıramadı, üzülemedi ... Belki de bu kadının ilerde yaşanacakların sorumlusu olduğunu anlamıştı ... Yavaşça yanına gitti, kokusunu içine çekti, alnından öptü. Dişlerini fırçaladı. Sonra ayıcığını eline alıp sarkıtarak odasına geçti. Yatağına uzandı. Uyumadan önce duyduğu son ses babasının çığlıkları oldu.

- - -

Elif Tuana annesinin öldüğünü ertesi yıllarda tombul kuzeni Ahmet'ten öğrendi. Bunu öğrendikten sonra çok durgunlaştı. Babasın neden bu kadar tuhaf davrandığını anlamıştı sonunda. Elif Tuana durumu kabullendi kısa zamanda. Artık hayatında yeni bir kelime vardı: vefat etti ...

İlkokul öğretmeni annesinin ne meslek yaptığını sorunca '' vefat etti '' demişti.

Babasın nadir götürdüğü bir çocuk parkında sallanırken yanındaki çocuk annesinin nerede olduğunu sordu. O da tereddütsüzce '' vefat etti '' demişti. Çocuk ağlayarak annesinin yanına koşmuştu.

Annesinin lisedeyken yakın arkadaşı olan bir kız bir şekilde evlerinin telefonunu bulmuş ve aramıştı. Telefonu Elif Tuana açmıştı.

''Merhaba ben Ayla. Ayla Yılmaz. Liseden. Hatırladın mı beni? ''

Elif Tuana '' Ben hiç liseye gitmedim.'' dedi.

'' Sen Ebru'nun kızı mısın? '' diye sormuştu karşıdaki şaşkınlıkla.

'' O vefat etti. ''   deyip telefonu kapattıktan sonra odasına çıkıp ağladı.

Babası ona çok soğuk davranıyordu ve Elif Tuana bunun nedenini deli gibi merak ediyordu. Bir gece babasının bir arkadaşı olan Selim Bey gelmişti eve. Elif Tuana babasının iyi geceler demek için salona iniyordu ki kendi adını duyunca merdivenlerden aşağı inmekte olan adımını durdurdu.

''Peki ya Elif Tuana? Ona neden böylesin Adar? '' demişti Selim Bey.

''Eğer ambulansı arasaydı şu an hayattaydı. Doktorlar kan kaybından öldüğünü söyledi. '' dedi Adar Bey içindeki tüm nefreti kusarken. Daha yedi yaşında ve ikinci sınıfa giden bir kızın babasından bunları duyması onun kestane gözlerini doldurdu. O gece Elif Tuana'nın babası hakkındaki düşünceleri değişmişti. O gece sabaha kadar durmadan ağladı. Ara kendini suçladı, ara babasına kızdı, ara ara da annesini suçladı. Sabah uyanınca babasına ilk kez günaydın demedi. Babası zaten annesinin ölümünden sonra yemeklerini çalışma odasında yiyordu. O sabah onun yanına gitmedi. Yüzünü yıkayıp dişlerini fırçaladı ve masasında tek başına oturdu. Dadısı okula giderken saçlarını arkadan tekli ördü. Elif Tuana kendine baktı, ilk kez suratı asık gördü kendini . Önceden aynaya bakınca gülümser ve kendine göz kırpardı. Bunu düşündüğü 5 dakikanın ardından kendini şoförü Erdem'in yanında buldu. Erdem 41 yaşındaydı ama ona ismiyle hitap ederdi. Erdem ona,

''Günaydın küçük hanım!'' dedi neşeyle. Ama o çatık kaşlarını arka koltuğun sağ tarafına oturduğu camdan hiç ayırmadı...

                                                                         (GİRİŞ SONU)

***************************************

 Selam gençler ve kendini genç hissedenler :)

hepinizi toplu olarak selamlayayım buradan. Eğer merak eden varsa diye söylüyorum: bu hikaye yeni değil. Yani sizi çok bekletmeyeceğim. Zaman buldukça kontrollü çalışacağım. Yorum yaz beni çok mutlu edersiniz. Sonraki bölüme kadar şimdilik hoşçakalın ...