MARAZ (+18)

"Yalvarmaksa." Ağırca yutkundu. "Yalvarıyorum." Göz bebekleri çektiğim acıların hüznünü taşıyorken, kıvranan siyah irisleri koyu karalığını kaybetmiş gibiydi. Acı çekiyordu. "İzmiray'ım ol, Karan'ın İzmiray'ı ol." Sert ve gür sesi işkencelerle boğuşuyor, titriyordu.
Artık o kadar da güçlü değildi.

Bu hâli bana zevk verdi, onun korkunçluğu tamamen kaybolmuşken benim varoluşum gün yüzüne acımasızca doğmuştu.
"Canavar'ın İz'i olmam için de yalvardın." Dedim, alay dolu bir fısıltıyla.

"Ben İz oldum, Canavar'ın İz'i. Karan öldü, İzmiray yok olmaya mahkum kaldı."

.................................................................

'Bu bir vahşetti. Karanlık gecelerin ardına gizlenen, var olmaması gereken, gün yüzüne çıkmaması gereken.

Korkunç ölümlerin acımasız yüzünde, felaketin gülümseyişiyle asılı kalandı İz. Canavar, o ölümdü. Vahşet, İzliğe mahkum kalmış Canavar'ın benliğiydi.'