Another Countdown to Christmas - Voetbal One shots

Day 24 - Carel Eiting

Geschreven door: Evax_x

‘Godver,’ vloekte Cassie terwijl ze haar handbagagekoffer niet in het ruim kreeg. 

Na minuten struggelen – waarin ze door veel mensen was aangestaard – lukte het haar alsnog, waarna Cassie op de stoel plofte. 

Het was 18 december, wat betekende dat het de week voor Kerstmis was. 

De reis van Manchester naar Amsterdam zou maar een klein uurtje duren. Toch zou het voor Cassie één van de langste vliegreizen ooit worden. 

Cassies broer, Ryan, was gisteravond tijdens zijn voetbalwedstrijd tegen Arsenal aangevallen door een tegenstander. 

Het bleek gelukkig mee te vallen; een paar schaafwonden en een gebroken been waaraan hij geopereerd was – ook al wist ze zeker dat Ryan hierin haar mening niet deelde. Hij maakte zich namelijk gelijk druk om het feit dat hij voorlopig uitgeschakeld was. 

Maar Cassie had doodsangsten uitgestaan, omdat ze de beelden had gezien en die zagen er behoorlijk heftig uit. En wat vooral ook meespeelde, was dat ze om 4 uur ‘s nachts pas een appje kreeg dat het goed ging met haar broer. 

De stressvolle nacht had geresulteerd in 3 uur slaap, waardoor ze besloot haar ogen sluiten. Heel even maar, zodat ze wat minder moe in Amsterdam aan zou komen. 

‘I’m sorry to wake you up,’ hoorde ze naast zich.  

Cassie opende haar ogen. 

‘It’s fine,’ reageerde ze geïrriteerd terwijl ze opstond, zodat de man er langs kon en aan de raamkant kon gaan zitten. 

Het gaf Cassie de mogelijkheid om hem te bestuderen: begin 20, bruin haar, een gespierd lichaam en felgroene ogen. Vooral dat laatste beviel haar. 

‘Thank you,’ glimlachte hij. Zijn accent verraadde dat hij duidelijk een Nederlander was. Het zorgde ervoor dat Cassie haar irritatie wat kon laten zakken. 

‘Dus, ook Nederlands?’ grijnsde ze. 

De jongen keek haar verbaasd aan. ‘Hoe weet je dat?’ 

‘Ik studeer English Language and Culture en mijn moeder is een geboren en getogen Britse.’ 

‘Dat verklaart een hoop,’ knikte hij en stak zijn hand uit, ‘ik ben Carel trouwens. Nogmaals sorry dat ik je wakker heb gemaakt.’ 

‘Cassie,’ ze nam zijn hand aan. ‘Het maakt niet uit.’ Ook al deed het dat wel, dat wist Cassie maar als te goed. 

‘Wist je dat je me bekend voorkomt, Cassie?’ 

Ze begon te lachen. ‘Dat wist ik niet, Carel.’ 

‘Vertel eens wat over jezelf,’ zei Carel. 

‘Ik ben 20, studeer in Manchester en ik werk in een bar. En jij?’ 

‘Ik hou erg van voetbal, ben 22 en woon sinds een paar maanden in Engeland,’ vertelde hij. 

-

De regen tikte zacht tegen de autoruit van de taxi. Het maakte Cassie rustig. Ze was stiekem toch wel wat zenuwachtig om haar broer weer te zien. Ze drukte haar oortjes nog wat dieper in haar oren, zodat ze door de stem van Lewis Capaldi nog verder in haar gedachten kon wegzakken. 

I fell by the wayside, like everyone else
I hate you, I hate you, I hate you
But I was just kidding myself
Our every moment, I start to replace
'Cause now that they're gone
All I hear are the words that I needed to say