Another Countdown to Christmas - Voetbal One shots

Day 12 - Noussair Mazraoui

Geschreven door: _xxAnnaa

De witte sneeuwvlokken dwarrelden langzaam naar beneden en belandden op de nieuwe zwarte sjaal van Caro. Met haar zwarte wanten veegde ze de vlokjes weg tot er alleen nog maar een witte waas op haar sjaal te zien was. Hoe laat zou het zijn? Ze duwde de mouw van haar donkergroene winterjas een beetje opzij. Vijf voor half twee, nog twee minuten dus. Ze begroef haar koude neus in haar warme sjaal en keek op toen ze het denderen van de trein hoorde. Daar kwam hij aan.. Ongeduldig staarde ze naar binnen in de hoop hem al te zien. Ze zag hem niet. Zou hij we gekomen zijn? Ze beet op de binnenkant van haar wang en keek toe hoe alle mensen de trein uitstapten. Een oud vrouwtje met een rode jas, een meisje van haar leeftijd, een man met een keurig pak aan en een zwarte jas eroverheen, een vrouw met twee kinderen en.. Ze kreeg een warm gevoel van binnen.

"Nous!" riep ze luid.

Ze holde op hem af en sloeg haar koude armen om de jongen heen. Ze voelde dat er een glimlach op zijn gezicht vormde.

"Hey Car," zei hij terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg. "Daar ben ik dan eindelijk."

Alle kou was ze meteen vergeten. Haar beste vriend Nous was er eindelijk weer. Ze had hem zo enorm gemist. Ze had hem leren kennen tijdens een skivakantie in Duitsland, daar was ze met haar twee beste vrienden Romy en Milou. Nous sliep in de hotelkamer naast hen. Hun eerste ontmoeting kon ze zich nog herinneren als de dag van gisteren. Daarna hadden ze veel geappt en vaak afgesproken maar sinds Nous in het eerste van Ajax voetbalde had hij veel minder tijd. Ze baalde ervan maar ze was trots op hem.

"Zullen we naar huis?" vroeg Caro nadat ze haar beste vriend had losgelaten. "Ik heb het koud."

"Jij bent de grootste kouwkleum die ik ken," grijnsde Nous. "Maar ik heb ook wel zin om naar huis te gaan."

Het voelde fijn dat Nous haar huis zijn thuis noemde, ook al woonde hij er niet echt, hij kwam wel regelmatig logeren.

"Ik moet je zoveel vertellen Car," zei Nous terwijl ze naar de kleine rode auto van Caro liepen.

Al pratend reden ze naar huis. Caro raakte niet uitgepraat tegen Nous. Het voelde zo vertrouwd, alsof het nooit anders geweest was. Elke keer als Caro naar haar beste vriend keek kreeg ze een warm gevoel van binnen. Die avond had Caro gereserveerd bij een restaurant. Eigenlijk gewoon omdat ze wist dat zij en Nous waarschijnlijk beide geen zin hadden om te koken.

"Wauw, wat zie je er prachtig uit!"

Caro kreeg een rilling over haar rug maar besefte zich dat het gelukkig haar beste vriend was.

"Ik schrok van je joh!" Ze gaf hem een duw tegen zijn schouder

"Kom vechten dan." Nous sprong in de vechthouding. Caro begon te lachen. "Uitdaging geaccepteerd."

Dat had ze beter niet kunnen zeggen. Nog geen twintig seconden later had de sterke voetballer haar in de houdgreep. Ze hoorde iets scheuren.

"Shit," mompelde ze.

Nous liet haar meteen geschrokken los. "Wat is er Car?"

Caro keek naar haar been en zag een grote ladder in de zwarte stippenpanty. Nous zag het ook. "Sorry Car," zei hij.

Ze haalde haar schouders op. "Panties zat toch?"

Even later had ze een nieuwe aan. Ze liepen samen naar het restaurant. Het sneeuwde zachtjes, de sneeuw tikte op de rode paraplu die Nous vast had. Het was zo heerlijk stil in de stad. De sneeuw dempte het geluid van hun voetstappen. Het enige wat Caro hoorde was de stem van Nous, die haar van alles vertelde. Ze vond het heerlijk om met hem te praten.

Ze praatten nog even door en al snel waren ze bij het restaurant. Ze kregen een fijn tafeltje toegewezen, voor twee personen dichtbij het raam. Er stonden twee mooie kaarsen op het tafeltje. Misschien was het wel heel cliché maar Caro moest toegeven dat Nous er honderd keer knapper uit zag nu het kaarslicht op zijn gezicht weerkaatste.

"Ik moet je wat vertellen." Caro zag dat Nous zijn ogen van haar afhield en haar niet aan durfde te kijken. Ze zag zijn wangen opgloeien en zijn handen trillerig spelen met de servet die op tafel lag.

Was hij zenuwachtig?

"Wat is er?" Caro keek hem vragend aan.

"Ik.. ik.." mompelde Nous. Hij beet op zijn lip. "Ik denk dat ik.. ik denk dat ik meer voor je voel dan alleen vriendschap. Maar ik begrijp als je.."

Caro onderbrak hem door over de tafel te buigen en hem een kus te geven. Het voelde alsof alle vlinders in haar buik honderd keer harder begonnen te fladderen. Ze voelde hoe zijn trillende handen over haar schouders gingen en ze plaatste de hare op zijn gezicht. Al veel te snel, naar haar zin, liet hij haar los.

"Je wil niet weten Nous," zei ze. "Hoeveel ik voor je voel.."