Another Countdown to Christmas - Voetbal One shots

Day 3 - Hakim Ziyech

Geschreven door: sweetenersm

Amira haatte kerst. Met alles in zich. Het liefst zou ze niet eens erkennen dat het bestond. Helaas was ze de enige die dat had, en dus werd ze door haar vrienden gedwongen om toch in hun kerstactiviteiten deel te nemen. 

Het resultaat was dat Amira op kerstavond op het feestje van hun studentenhuis voor zich uit zat te staren op de bank, terwijl ze langzaam hoofdpijn voelde aankomen door de bonkende muziek. Ze nam een slokje van haar glas wijn en keek om zich heen om erachter te komen of ze nu onopvallend naar haar kamer zou kunnen gaan. 

Haar blik viel op een jongen die ze niet herkende en die aan de andere kant van de bank zat. Amira vroeg zich af waarom ze hem niet eerder had zien zitten, maar bedacht zich toen dat ze eigenlijk alleen naar de klok aan de andere kant van de kamer had zitten staren - die stond inmiddels op half één. 

"Ben je nieuw hier?" vroeg Amira aan de jongen naast zich. Hij knikte. Zijn blik gaf haar de indruk dat hij de enige in deze kamer was die niet dronken was. Hij leek helder, scherp haast. 

"Ik ken haar," zei hij, en hij wees naar één van de dronken meisjes die stond te dansen. Het was Mika, de vriendin van Lucy, een huisgenoot van Amira. "Zij heeft me uitgenodigd."

"Leuk," zei Amira, die nu al spijt had dat ze een gesprek met hem was begonnen.

 "Ik ken Mika wel net pas, want ik ben nieuw hier in Londen," legde de naamloze jongen uit. "Ik kom uit Amsterdam."

Nu was Amira's interesse wel gewekt. 

"Wat doe je hier dan?" vroeg ze. 

"Ik voetbal," zei hij. "Bij Chelsea."

"Je voetbalt bij Chelsea?" Amira was onder de indruk.

"Ja, sinds dit seizoen." 

"Dat is echt heel groot, toch?" zei ze.

"Ik weet niet," zei hij schouderophalend terug. Hij keek naar haar inmiddels lege bekertje. "Wil je nog wat te drinken?" 

"Ja, wat water graag," zei ze. Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Ik wil niet dronken worden," verdedigde ze. 

"Prima hoor," vond hij, en hij pakte het bekertje uit haar hand en liep naar de keuken om voor hun twee wat te drinken te pakken. 

Toen hij weer ging zitten - nu wat dichterbij haar dan zijn oorspronkelijke plek - pakte Amira haar glas weer van hem aan en glimlachte. 

"Dankjewel," zei ze. 

"Geen probleem hoor," zei de nog-steeds-naamloze jongen terug. "Ik heb je voorbeeld gevolgd en ook wat niet alcoholisch genomen." 

 "Oh," zei Amira. "Hoe heet je eigenlijk?" 

"Hakim," zei hij, en hij stak zijn hand naar haar uit nadat hij een slok van zijn Cola had genomen. "Jij?" 

 "Amira," zei ze, en ze schudde Hakims hand. "Je naam komt me niet bekend voor."

 "Ziyech is m'n achternaam? Zo wordt ik genoemd op m'n werk," zei hij. 

Nu ging er in Amira's hoofd een lichtje branden. "Ja! Ik ken je wel! Mijn vader heeft het altijd over je," zei ze. 

Hij lachte. "Wat zegt hij dan?"

 "Gewoon, jij bent diegene met die passes enzo toch?" vroeg ze.

 "Zou kunnen," zei hij, weer op dezelfde nonchalante manier.

 Amira kreeg wel een comfortabel gevoel van hem. 

 "Wat doe jij in het dagelijks leven?" vroeg Hakim aan haar.