Another Countdown to Christmas - Voetbal One shots

Day 13 - Davy Klaassen

Geschreven door: Elkevermij

Avelon trok een sprintje naar de bushalte. Als ze op hetzelfde tempo bleef lopen had de bus niet gestopt. Elke andere keer was ze met de tram gegaan, maar die reed niet omdat het had gesneeuwd. Hijgend hield ze haar ov-kaart tegen de lezer aan en zocht een leeg plekje. Ze was onderweg naar huis. Vandaag was niet echt een productieve dag geweest. Ze had vandaag een nieuwe deadline gekregen en die was pas over een maand. Natuurlijk kwam de kerstvakantie ook nog tussendoor, maar Avelon was juist het meest productief als ze eigenlijk niet hoefde te werken. Eigenlijk was dat een enorm slechte eigenschap, maar haar opdrachtgevers gingen niet controleren of ze haar werk in de werkuren deed. Hen boeide het niet, als de opdracht maar op tijd af was.
 
Avelon drukte op de stopknop toen haar halte werd omgeroepen. Ze stond op, checkte uit en stapte de bus uit. Haar tas gooide ze over haar schouder. Eigenlijk moest ze nog boodschappen doen voor het avondeten, maar de pizza die nog in de diepvries lag, klonk ook heel erg aantrekkelijk.
 
“Avelon?” Ze herkende zijn stem meteen. Ze draaide zich om en keek hem recht in zijn ogen aan.
“Davy?” Hij was het echt, maar dat was bijna onmogelijk. Als Avelon zich niet had vergist was hij naar Engeland verhuisd drie jaar geleden. Hij had nooit meer iets van zich laten horen en aangezien Avelon echt nul verstand had van voetbal volgde ze hem ook niet. Eigenlijk had ze daar geen behoefde aan gehad, want hij was gewoon weggegaan.
 
“De enige echte.” Knikte Davy.
“Wat doe jij hier?” Avelon keek Davy wantrouwend aan. Wat wilde hij van haar. Als hij haar terug wilde, had hij drie jaar eerder moeten zijn. In die drie jaar was er een hoop veranderd voor Avelon. Ze had Davy proberen te vergeten. Davy was verleden tijd geweest. Nu hij hier zo voor haar stond vond Avelon het toch wel lastig. Avelon praatte niet graag over haar gevoelens en dus had ze eigenlijk ook niet over haar liefdesverdriet gepraat. Ze wilde er vooral geen andere mensen mee lastig vallen, dus had ze maar gedaan alsof er niets aan de hand was.
 
“Weet ik eigenlijk niet.” Davy beet op zijn lip. “Ik denk dat iets in mij zei dat ik sorry moest zeggen, omdat het bijna kerst is.” Avelon keek Davy ironisch aan.
“Daar had je wel drie jaar eerder mee mogen komen.” Avelon voelde haar handen, die verstopt waren in haar handschoenen, trillen. Ze beet ook op haar lip om haar opgekropte emoties tegen te houden. “Toen was het ook kerst.”
 
“Sorry, ik weet het.” Davy keek naar de grond. “Wil je vanavond afspreken?” Avelon haar eerste reactie was nee geweest. Natuurlijk niet, dacht ze. “Omdat ik wat moet rechtzetten.” Davy keek Avelon nu veelbetekenend aan. Deze gezichtsuitdrukking kon Avelon nooit weigeren en dat wist Davy maar al te goed. Hij maakte er gewoon misbruik van.
 
“Goed dan.” Gaf Avelon zuchtend toe.
“Half zeven, ik kom je ophalen.” Zei Davy enthousiast. “Ik neem aan dat je nog in hetzelfde appartement woont?” Avelon knikte. Dat was in die drie jaar niet veranderd, het appartementje op vierhoog was prima voor haar alleen.
 
-
 
Inmiddels was het acht uur. Avelon en Davy liepen beiden in gedachten over het museumplein. Zonet had Davy, tijdens het diner, verteld waarom hij haar achter had gelaten in Nederland. Hij wilde haar niet breken, tenminste, hij wilde het zelf zien. Hij durfde gewoonweg niet te vertellen dat hij in Engeland ging tekenen. Hij had dat besloten, omdat Avelon een paar maanden eerder had gezegd dat ze voorlopig nog niet naar het buitenland wilde.
Avelon had geglimlacht en vond dat als Davy het aan haar had verteld dat ze een compromis hadden kunnen sluiten. Davy had honderd keer sorry gezegd en had Avelon gevraagd om hem te vergeven.
Op dit moment kon Avelon dat nog niet. Dat had ze ook gezegd en Davy begreep dat.
 
“Avelon?”
“Ja?”  Avelon schrok op uit haar gedachten.
“Wil je schaatsen?” Er verscheen een grijns op Avelons gezicht. Hij was nog niet vergeten dat Avelon het liefst elke dag op ijzers stond. Avelon was dan ook bijna aan de professionele top in Nederland, maar in wedstrijden zag ze op een gegeven moment geen plezier meer in. Ze had zich toen volledig gefocust op haar opleiding. Maar de liefde voor het schaatsen was nooit weggegaan.
 
“Wedstrijdje?” Avelon en Davy waren het ijs op gestapt.
Davy schudde zijn hoofd. “Jij bent veel beter dan ik.”
Avelon grijnsde. “Ik heb ook een jaar al niet meer geschaatst.”
Davy gaf zuchtend toe en Avelon telde af. Bij ‘nu’ schoot Avelon vooruit, terwijl Davy wat moeite had met de ijzers onder zijn voeten.
 
Langzaam kwam Davy aan bij de plek waar ze hadden afgesproken dat de finish was. Avelon glimlachte. Ook al was ze boos op hem, ze konden het wel gezellig hebben. Eigenlijk was Avelon wel blij dat Davy vanmiddag naar haar toegekomen was. Diep in haar hart wist Avelon dat ze nog van Davy hield en dat ze hem nu absoluut niet meer wilde laten gaan.
 
Davy en Avelon liepen een tijdje later weer terug naar de auto van Davy. Davy glimlachte naar Avelon. “Ik vind het fijn dat je mee bent gegaan.”
Avelon bloosde, ze hoopte dat het niet op viel. “Ik vond het gezellig.”
“Euhm.” Davy krabde even op zijn achterhoofd. “Mag ik je nummer weer?”
Avelon grinnikte. Ze had eigenlijk wel verwacht dat Davy haar nummer had verwijderd. Zij had die van hem ook verwijderd nadat ze hun gesprekken nog een keer had gelezen. Avelon pakte Davy’s telefoon en zette haar nummer erin.
 
 Davy parkeerde voor Avelons appartementencomplex. “Doei Dav.” Avelon had een tijdje getwijfeld of ze zijn oude bijnaam weer moet gaan gebruiken. Van de hele tijd Davy zeggen werd ze eigenlijk een beetje gek. Dat klonk zo afstandelijk.
“Doei Aaf.” Davy draaide zijn hoofd naar haar toe. Ook hij twijfelde of hij Avelon bij haar bijnaam kon noemen. Maar toen Avelon hem Dav noemde, besloot hij om haar ook gewoon Aaf te noemen.
 
Avelons hart ging harder kloppen toen Davy’s gezicht dichterbij kwam. Davy drukte zijn lippen op Avelons lippen, maar trok zich meteen weer terug. Hij had dit niet mogen doen. Avelon had hem nog niet vergeven.
“Sorry, dit had ik niet mogen doen.” Davy verontschuldigde zich dan ook meteen, terwijl Avelon dit zich even in zich op nam. Ze vond het eigenlijk niet erg dat Davy zijn lippen op die van haar had gedrukt. Ze twijfelde dan ook niet voordat ze haar lippen op die van Davy drukte om hem te laten weten dat het goed was.
 
“Kom je nog even mee naar binnen?” Avelon liet haar hoofd op Davy’s schouder rusten. Ze zaten nu een tijdje in Davy’s auto, terwijl ze gewoon bij Avelons appartement stonden. Avelon zelf kreeg het nu een beetje koud en had zin om onder een kleedje op de bank te liggen. Davy knikte, klikte zijn telefoon uit, stapte uit de auto, om vervolgens naar de andere kant te rennen en Avelon uit de auto te tillen.
Avelon glimlachte. Davy was echt niet veranderd, niet eens een klein beetje. Hij wist ook nog steeds wat ze fijn vond. Waarschijnlijk voelde hij aan dat ze moe was.
 
“Aaf, je wordt gebeld door je vader.” Avelon stond op en liep naar de gang. Dat gaf Davy de gelegenheid om even door Avelons woonkamer te kijken. Hij ontdekte in de kast een foto van hem en hij glimlachte. Hij had ook altijd een foto van Avelon gehad. Er zat er altijd eentje in zijn koffer. Zijn teamgenoten hadden vaak gevraagd of hij haar niet te veel miste. Hij vond van niet.
 
Davy voelde twee armen rond zijn heupen en een hoofd op zijn rug rusten. Hij draaide zich om en gaf Avelon een kus op haar hoofd. “Wat had je vader te vertellen?”
Avelon glimlachte. “Of ik nog iemand meenam met kerst.”
“En, neem je iemand mee?”
“Nee, behalve als jij niets te doen hebt op eerste kerst dag?”
Davy glimlachte en drukte op Avelons lippen. “Nu wel denk ik.”