Another Countdown to Christmas - Voetbal One shots

Day 20 - Terrence Douglas

Geschreven door: Elkevermij

Met een enorme vaart gooide Salomée de voordeur achter zich dicht. De laatste tijd maakte haar ouders alleen maar ruzie en ze was er wel klaar mee. Het was december, een maand waar Salomée vroeger altijd van gehouden had. Nadat haar oma vorig jaar was overleden op twaalf december en haar ouders daardoor begonnen waren met ruzie maken, vluchtte Salomée liever weg van de wintermaand. Zonder haar oma was het niet gezellig en met ouders die alleen maar boos op elkaar waren al helemaal niet.

Over twee dagen was het twaalf december. Salomée keek op tegen die dag, maar tegelijkertijd was ze trots. Ze had het al een jaar gered zonder de gezelligheid en steun van haar oma, maar Salomée miste haar oma enorm. Zoals nu, tijdens de ruzie van haar ouders, wilde Salomée even met haar oma praten. Oma Antoinette, zoals ze heette, wist al Salomées geheimen en als er iets aan de hand was, wist Oma Antoinette het eerder dan haar ouders.

"Salomée, waar ga je heen?" Salomée negeerde haar moeder en liep stug door.

"Salomée." Ze twijfelde geen seconde toen ze de hoek om ging. Salomée had echt geen zin in het gezeik van haar ouders en om tussen hun ruzie in te zitten.

"Salomée Renée Louise van der Zeeuw." Aan haar ademhaling te horen, rende haar moeder. Salomée trok een sprintje naar de steegjes vederop. Als ze daar wat handige afslagen nam, was ze haar moeder zo kwijt.

Salomée hoorde haar moeder hijgen aan het begin van de steegjes. Die had het waarschijnlijk op gegeven. Salomée vertraagde haar pas en liep rustig verder op haar doel af. De begraafplaats waar haar oma's graf was, kwam langzaam tevoorschijn. Ze was er al een week niet geweest en dat vond ze eigenlijk wel jammer. Salomée kwam er tot rust.

Salomée zakte op haar knieën toen ze aangekomen was bij het graf van haar oma. Hier kon ze alsnog al haar geheimen en de dingen die speelde tegen iemand vertellen. Ze kreeg alleen geen antwoord terug.

Salomée begon altijd met de leuke dingen vertellen. Dat deed ze vooral voor haarzelf. Daarna vertelde ze over haar ouders.

"Wat kan ik doen?" Salomée zuchtte. Ze wilde dat haar ouders stopte met ruzie maken. Als ze daarvoor uit elkaar moesten, was dat maar zo.

Salomée had niet doorgehad dat er de hele tijd iemand naar haar had staan luisteren en schrok dus ook toen ze ineens iemand zijn keel hoorde schrapen achter haar.

"Mag ik voor je bidden?" Salomée bekeek de jongen die achter haar stond goed. Hij was niet lelijk, moest ze toegeven.

Salomée knikte langzaam. Ze was wel opgegroeid in de kerk, maar hoe ouder ze werd, hoe minder ze had gehad met het geloof. En door al het coronagebeuren, waardoor niemand meer naar de kerk mocht, had ze sinds dien geen enkele kerkdienst gekeken.

"Wat is je naam?" De jongen was nu naast haar gaan zitten.

"Salomée."

"Ik ben Terrence." Hij keek Salomée even aan om vast te stellen of ze zich er comfortabel bij voelde. Salomée friemelde wat met haar handen. Ze kende deze jongen net. Hij wilde voor haar bidden, maar ze kon niet echt aan zijn uiterlijk zien of hij Christelijk of Moslims was. Hij had een donkere huidskleur, maar droeg een kruisje om zijn nek. Salomée wist dat ze nu keiharde vooroordelen aan het maken was.

"Vind je het echt goed als ik voor je bid?" Salomée knikte en zuchtte daarna van opluchting. Het maakte haar eigenlijk niet uit tot wie deze jongen ging bidden, als het maar iets beter met haar ging, en tussen haar ouders na vandaag.

Terrence begon met bidden en Salomée concludeerde uit zijn woordkeuze dat hij Christelijk was. Salomée was daar eigenlijk wel blij mee. Hij bad tot een God die ze wel een beetje kende. Salomée luisterde goed naar wat hij zei. Het voelde toch wat ongemakkelijk dat Terrence nu bad tot een God, speciaal voor haar, terwijl ze Terrence zelf niet eens kende. Ze wist zijn naam en wist nu ook dat hij Christelijk was, maar meer wist ze niet van hem.