5 years

21

Ένας κουβάς παγωμένο νερό με έλουσε, κάνοντας με να ξυπνήσω απότομα.

Τρεις άντρες βρίσκονται απέναντι μου .
Ο Νίκος, " το αφεντικό" και άλλος ένας που δεν γνωρίζα την ταυτότητα του .

Αβίαστα βγαίνουν λέξεις από το στόμα τους , όμως δεν αντιλαμβάνομαι ούτε μια , έχω χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον γύρω μου .

Τους κοιτώ απορημένα κάτω από τις γάζες με τις οποίες έχουν τυλίξει το κεφάλι μου. 

Ο μικρός με πλησιάζει με ένα βλέμμα αξιολύπητο, φαίνεται ότι κάτι θέλει να μου πει , όμως, μένει παθητικός καθώς κρατάει ένα πάνινο σακί, με το οποίο μου καλύπτει όλο το κεφάλι χωρίς να μου πει λέξη. 

《 την πάτε στο σημείο συνάντησης, παίρνετε τα μαύρα και τους καθαρίζετε και τους δυο, και αυτόν και αυτήν 》 τόνισε το αφεντικό

《 αυτή δεν ήταν η συμφωνία!》 Παραπονέθηκε σαν μικρό παιδί ο Νίκος.

《 τι συμφωνίες και μαλακίες , το σχέδιο το τρέχω εγώ και μόνο εγώ 》 του επιβλήθηκε, καθώς συνέχισε 《 αντιρρήσεις δεν δεχ...》

*ΜΠΑΜ*

Ένα συνεχή βουητό διέκοψε την ακοή μου .  Ακολούθησε ένας δεύτερος ήχος πυροβολισμού, μια σορός να σοριάζεται, κι έπειτα ακολούθησε η σιωπή. 

[...]

Τόσο εύκολο είναι λοιπόν, να αφαιρέσει κάποιος μια ανθρώπινη ζωή...

Φτάνει να έχεις θυμό μέσα σου , ή και να 'χεις θολώσει ίσως... και τότε πάνω στην αδρεναλίνη σου, με χέρια που τρέμουν , μια λάθος ενέργεια,  μπορεί να οδηγήσει σε δρόμο δίχως γυρισμό. 

Ήταν τόσο απλό. 

Ο Νίκος αφαίρεσε δύο ζωές έχοντας εξασφαλίσει να σώσει την δική της .

Περίεργο παιδί.

[...]

Έλυσε το κοκαλιάρικο κορμί της από εκείνη την καρέκλα, μα ήταν πολύ αδύναμη.
Την σήκωσε προσεκτικά και την έσφιξε στην αγκαλιά του .

Ναι την είχε σώσει , της χαμογελούσε  και τότε, κάτω από τους επιδέσμους, ασυνείδητα του χαμογέλασε κι εκείνη, ως ανταπόδοση. Το μόνο που του ξέφευγε όμως ήταν πως όσο εκείνος ένιωθε πεταλούδες και την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή, εκείνη δεν ένιωθε απόλυτος τίποτα.

Δεν είχε περάσει από την αντίληψη του η βαρύτητα της πράξης που μόλις πριν λίγο είχε επιχειρήσει με επιτυχία.

Ίσως να μην είχε "σώας τας φρένας" του τελικά.

[...]

Με σήκωσε βιαστικά, εγώ ακομα χαμένη. Με το ζόρι περπατούσα..
Βγήκαμε στον διάδρομο που τόσο καιρό έβλεπα από μακρυά μα δεν μπορώ να κοιτάξω τριγύρω αφού το φως ολόγυρα με τυφλώνει.

Με τραβούσε από το μπράτσο , σχεδόν με έσερνε πίσω του , δεν είχε προσέξει καν ότι παρα πατούσα.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, βρέθηκα ξαπλωμένη στο πάτωμα, το κορμί μου είναι πολύ αδύναμο, έχω καταντήσει να ειμαι νηστική μέρες..

Αντιλαμβάνομαι αμυδρά το χέρι του να τυλίγεται γύρω από τον αστράγαλο μου και κλείνω τα μάτια μου.

Καλή χρονιά,
είχα καιρό να ανεβάσω κεφάλαιο λόγο γιορτών. Είναι λίγο μικρούλη αλλά θα αρχίζω να ανεβάζω ξανά 😊