5 years

18

Δίψα.
Έγλυψα το ξεραμένο μου στόμα.
Ένα συνεχή βουητό μέσα στο κεφάλι μου , με ξυπνάει.

Δεν βλέπω
Δεν μιλάω
Μόνο νιώθω

Το κορμί μου πονούσε. Συνειδητοποίησα τότε ότι ήμουν σφιχτά δεμένη σε μια καρέκλα.
Το πάτωμα ήταν κρύο και υγρό. Οι τοίχοι βρώμικοι. Μια λευκή λάμπα φώτιζε το δωμάτιο.

Μια μισάνοιχτη πόρτα βρισκόταν μπροστά μου , μα το μόνο που μπορούσα να δω ήταν ένας μακρύς διάδρομος δίχως τελειωμό.

Προσπάθησα να συνέλθω και να συλλογιστώ πως βρέθηκα εκεί.
Βαθιές ανάσες , απεγνωσμένα προσπαθούσα να σκεφτώ έστω και κάτι μικρό για αυτό το μέρος.

Δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα.
Αναστέναξα...

Ακούγονταν ήχοι από τον διάδρομο.
Σιδερένιες πόρτες που ανοιγοκλείνουν με μανία και ο ήχος της αρβύλας...
Ξεχώρισα ότι ήταν αρκετά μακριά μου , αλλά αυτό δεν με καθησύχασε.

《 είναι κάνεις εκεί;》 ούρλιαξα και ένιωσα λες και μου έσκιζαν το λαιμό από μεσα .

Ο διάδρομος παρέμεινε σιωπηλός, εκτός από τους μακρινούς ήχους που συνέχισαν ακάθεκτοι.

Κοίταξα τα δεμένα χέρια μου . Προσπάθησα να τα λύσω,
οι κόμποι όμως ήταν υπερβολικά σφιχτοί.

Το μυαλό μου ήταν γεμάτο απαίσια σενάρια για το τι με περίμενε και τότε...
Βήματα , από τον διάδρομο, βιαστικά.

Είχα καρφώσει το βλέμμα μου στην πόρτα για να δω τι με περίμενε.

Η παλιά πόρτα έτριξε.

Ένας άντρας βρισκόταν τώρα μπροστά μου.
Φορούσε μαύρα. Ένα μεγάλο παλτό που σχεδόν το έσερνε πίσω του, δυστυχώς αδυνατούσα να ξεχωρίσω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του μιας και φορούσε κουκούλα.

Με πλησίασε πιο πολύ...
Έκανε ένα γύρω και με παρατήρησε.

《Αυτή είναι;
Όλη η φασαρία έγινε για αυτήν εδώ; 》σαρκάστικε με την τραχιά φωνή του και έπειτα γέλασε

Αφού σοβάρεψε συνέχισε:
《Άμα ήξερα ότι ήσουν μισή μερίδα θα σε έπιανα και μόνος, δεν θα ξόδευα τόσα για να βάλω κάποιον άλλο να με βγάλει από την "δύσκολη" θέση.
Εύκολα σε τσακώσαμε πάντως ποντίκι ! Τόσο καιρό εσύ και ο φίλος σου δεν βγήκατε από την τρύπα σας νομίζοντας ότι δεν θα σας βρίσκαμε εε;
Έξυπνο ομολογώ... Αλλά όχι αρκετά! 》

Τον κοιτούσα τόσο τρομαγμένη...
Ποιος ήταν και τι είχε σκοπό να μου κάνει;

《Αν δεν μιλούσε αυτός ο φίλος σου για το που είχατε κρυφτεί δεν θα σας έβρισκα. Θα πρέπει να του είσαι ευγνώμων. 》

Με κοίταξε απαξιωτικά μετά από μια παύση . Τότε φώναξε :
《 ΜΙΚΡΕΕ! Έλα εδώ να καθαρίσεις τα χάλια που έκανες, η μυρωδιά του αίματος με αηδιάζει !》
Έφτυσε μπροστά μου, γύρισε και χάθηκε στον μακρύ διάδρομο.

Πριν προλάβω να συνέλθω από το αρχικό σοκ . Η πόρτα ξανά ανοίγει.
Αυτή την φορά μπήκε κάποια γνώριμη σιλουέτα.

Σκυμμένο το κεφάλι και αυτή η κενή έκφραση μόνιμα...

《Λέγε πόσα σου έδωσαν για να μιλήσεις!》 Του φώναξα και ορκίζομαι ότι αν δεν ήμουν δεμένη στην καρέκλα θα τον είχα χτυπήσει πολύ άσχημα.

Εκείνος δεν αντέδρασε. Συνέχισε να κοιτά το πάτωμα.

《 Νίκο! Που είναι ο Αχιλλέας; Αν δεν μου πεις...》 φώναξα πιο δυνατά αυτή την φορά.

(Ναι όπως το ακούτε, ήταν άλλο ένα τέχνασμα του πρώην μου )

Απειλητικά βρέθηκε μπροστά μου και σήκωσε το χέρι του το οποίο προσγειώθηκε βίαια στο μάγουλο μου .

《Τι θα κάνεις αν δεν σου πω ; τίποτα δεν θα κάνεις! Και τώρα κλείσε το στόμα σου και βγάλε τον σκασμό γιατί πρέπει να σε καθαρίσω από τα αίματα, σιχαμένη σκύλα》

Έφερε κοντά μου ένα κουβά με νερό και ένα παλιό σφουγγάρι .
Αφού το σούρωσε , άρχισε να με σκουπίζει άτσαλα.
Το νερό του κουβά μετά από λίγο είχε μια μπορντό απόχρωση.

Καίει... 

Το μόνο θετικό της υπόθεσης ήταν όταν δεν μπορούσα να δω το τεράστιο σχίσιμο που σίγουρα είχα στο κεφάλι μου.  Έβλεπα άπλα τα λερωμένα μου μαλλιά  που έπεφταν στο πρόσωπό μου. 

Όταν η δυσάρεστη διαδικασία τελείωσε εκείνος σηκώθηκε να φύγει.
Πριν αποχωρήσει από το δωμάτιο σταμάτησε αλλά ακόμα κοιτούσε μπροστά του .

《Θα κάνεις ότι σου λένε αυτοί για το δικό σου καλό. Καλή διαμονή "πριγκίπισσα". 》 προσέθεσε ψυχρά, τότε κι εκείνος χάθηκε στον διάδρομο , έτσι ακριβώς όπως είχε έρθει. 

[...]

Είναι σχεδόν απίθανο το πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει όλη σου η ζωή. 
Για μένα όμως το μόνο πράγμα που μετρούσε την παρούσα φάση ήταν η σωματική ακεραιότητα του Αχιλλέα.