5 years

26

Και τότε Ξύπνησε...

[...]

Κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά προσπαθώ απεγνωσμένα να εστιάσω.
Τα χείλια μου είναι υπερβολικά στεγνά και ο λαιμός μου καίει.

《 Αχιλλέα》ψιθυρίζω αρχικά , μα ξάφνου ένιωσα ένα μεγάλο κενό και ο πανικός με κατέβαλε, τότε υστερικά ξεκίνησα να φωνάζω το όνομά του ξανά και ξανά.

Δεν άργησε να έρθει, μια νοσοκόμα , νεαρή σε ηλικία , η οποία με το που με αντίκρισε τρέμουλο την έπιασε σε όλο της το σώμα και βούρκωσε πράγμα που με γέμισε με απορίες.

Εμφανώς συγκινημένη με πλησιάζει αργά και μου απηύθυνε μια ερώτηση μα εγώ δεν κατάφερα να ακούσω τίποτα από αυτά που έλεγε διότι το μόνο που άκουγα ήταν οι ταραγμένες ανάσες μου , που αδυνατούσα να συγχρονίσω.

Χαμηλώνει τότε, κάθεται στο κρεβάτι μου καθώς πάει να μου χαϊδέψει το μέτωπο και τότε τα μάτια μας έρχονται αντιμέτωπα.
Για μια στιγμή παγώνω.

《 κορίτσι μου , δεν φαντάζεσαι πόσο μας έλειψες》 λέει η Άννα.

Μένω άφωνη καθώς τώρα όλα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν μέσα στο κεφάλι μου.

Τώρα θυμάμαι.

[...]

5 χρόνια είχαν περάσει από την ημέρα που η άτυχη κοπέλα είχε πέσει σε κώμα, της είχε επιτεθεί βλέπετε ένας μεθυσμένος, με ένα μαχαίρι, την κυνήγησε μέχρι που την τραυμάτισε στο κεφάλι πολύ άσχημα.

Δεν υπήρξε ποτέ όμως μόνη σε όλο αυτό, γιατί οι φίλες της δεν έπαυσαν να πιστεύουν σε εκείνη ούτε μια μέρα. Η Άννα μεγάλωσε και σπούδασε νοσηλευτική για να μπορεί να 'ναι κοντά της. Η Ρόζα από την άλλη άνοιξε το δικό της ανθοπωλείο επομένως της έστελνε τα πιο όμορφα λουλούδια που είχε. Τέλος η Μαρία, έγινε συγγραφέας και έγραφε ποιήματα με ένα τόνο νοσταλγικό, ένας μικρός Οδυσσέας έγινε κι εκείνη , που έψαχνε απεγνωσμένα, όχι απαραίτητα ΤΗΝ Ιθάκη, αλλά το δροσερό αεράκι και την αλμύρα της.
Ομολογώ να πω ότι της έστελνε συχνά γράμματα ή ποιήματα αποκλειστικά για την ημέρα που θα ξυπνούσα και θα τα θυμόταν όλα.

Η ζωή της λοιπόν άρχισε εκεί που τελείωσε η προηγούμενη, μια ζωή ίδια μόνο που η πραγματική έχει τις ρίζες της βαθύτερα...

Όλα ήταν ένα μεγάλο όνειρο. Το αγόρι δεν υπήρξε τίποτε παραπάνω από μία φαντασίωση της που κατάφερε να την ξυπνήσει από τον βαθύ της ύπνο και να την επαναφέρει στην ζωή, ή μήπως όχι;

Όπως κι να είχε τον ξέχασε με την πάροδο του καιρού ,ένα θολό όνειρο, μια φλόγα που χαροπάλευε ανάμεσα στα καρβουνιασμένα ξύλα.

[...]

Κάποιους μήνες μετά...
Ένα ζεστό πρωινό του Αυγούστου,  βρήκε την
Μαρία να γράφει μέσα στην σκηνή τους, την Ρόζα που κολυμπάει στα γαλαζοπράσινα νερά και την Άννα να φτιάχνει τα μαλλιά της Βανέσας για να μπορέσουν να πάνε να απολαύσουν την χλιαρή θάλασσα της Κρήτης κι εκείνες με την σειρά τους.

Της φάνηκε τότε ότι στην δίπλα σκηνή υπήρχε μια σκιά.
Μια σκιά οικεία που έκανε να ακουμπήσει την δική της .

Τέλος.

Στα κορίτσια μου που όσο και να με παιδεύουν είναι ο κόσμος μου,
και φυσικά στο αγόρι που μου έμαθε τι σημαίνει αγάπη.