5 years

10

Γυρνάω απότομα και τα μάτια μου έρχονται αντιμέτωπα με τα γαλάζια μάτια μιας πορτοκαλοκόκκινης αλεπούς.
Δεν έτρεξε μακριά μου , αντίθετος ειχε κάτσει ακριβώς απέναντι μου και με κοιτούσε με εκείνο το μυστήριο και ταυτόχρονα μαγευτικό βλέμμα της.

Με διακριτικές κίνησης άπλωσα ήρεμα το χέρι μου προς το μέρος της και της πρόσφερα ένα μισό τοστάκι.

Έσκυψε να το μυρίσει, με ξανά κοίταξε και μετά πλησίασε κι άλλο το χέρι μου, ευγενικά άρπαξε το κομμάτι και χάθηκε μέσα στην πυκνή βλάστηση.

Όταν γύρισα να κοιτάξω προς το μέρος του Αχιλλέα εκείνος με κοιτούσε ήδη , άφωνος από το θέαμα που μόλις είχε δει .

"Δεν έχω ξανά δει αλεπου από τόσο κοντά" είπα κοιτάζοντας προς το μέρος που έφυγε.

"Θες να δεις κάτι ακόμα ?" Μου είπε και άρχισε να κοιτάζει τριγύρω λες και έψαχνε κάτι.

Σηκώθηκε και με γρήγορα βήματα άρχισε να περπατάει ανάμεσα στο γρασίδι, φάνηκε ότι έχει ξανά έρθει σε αυτό το μέρος αφού ο χώρος του ήταν οικείος. Γνώριζε κάθε λακκούβα, κάθε κλαδί.

Χαζεύοντας το μέρος δεν παρατήρησα προς τα που πήγε. Είναι ήσυχα , μόνο τα πουλιά που κελαηδούν ακούγονται.

Δεν έχω πανικοβληθεί, έμεινα εκεί που ήμουν και περίμενα να γυρίσει προς τα πίσω να με ψάξει.

Τίποτα.

Ένα κλαδί που έσπασε ακούστηκε από πίσω , εκείνος ήταν σίγουρα.
Γυρνάω και τον βλέπω να κρατάει ένα υπέροχο βιολετί λουλούδι που όμοιο του δεν είχα ξανά δει .

"Είναι για σένα " έκανε ένα βήμα για να έρθει πιο κοντά.

Πήγα να το πάρω από τα χέρια του όταν εκείνος έβαλε τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου ,έπειτα τοποθέτησε προσεκτικά το λουλούδι στα μαλλιά μου.

Μου σήκωσε το πηγούνι απαλά για να με κοιτάξει.

Με πλησίασε μεχρι που ήρθαμε σε απόσταση αναπνοής, παρατήρησα την πορεία των ματιών του , από τα μάτια μου κατέβηκαν αργά στα χείλη μου, πριν το καταλάβω τα σαρκώδη χείλια του είχαν ορμήσει στα δικά μου.

Η γεύση του , γεύση ευτυχίας που από τα χείλη πάει στην καρδιά και την κάνει να χτυπάει όλο και δυνατότερα.

Το ένα του χέρι είναι μπερδεμένο με τα μαλλιά μου , τα χαϊδεύει απαλά,
το άλλο του χέρι τραβάει με δύναμη και πάθος το κορμί μου και το ενώνει με το δικό του.

Ένας αναστεναγμό μου ξεφεύγει , τόσο αθώος όσο και το φιλί μας .

Διακόπτω το φιλί μας και τον κοιτώ.

"Δεν νιώθω πολύ καλά , μπορούμε να γυρίσουμε?" Είπα δειλά..

Κάτι δεν πήγαινε καλά... Δεν υπήρχε περίπτωση να διέκοπτα το φιλί μας , εντάξει εδώ που τα λέμε είχα φοβηθεί και λίγο... Αλλά πιο πολύ ήταν η ταχυκαρδία.

" Τι συμβαίνει;" Λέει και ανοίγει διάπλατα τα μάτια του.
Τον τρόμαξα οπότε δεν ήθελα να του πω όλη την αλήθεια...

"Τίποτα απλά θέλω να γυρίσω στο σπίτι" δεν ήθελα να με βλέπει να υποφέρω.
Είχα ένα πρόβλημα με την καρδιά μου , μη θεραπεύσιμο.

Οδηγηθήκαμε στο σημείο που είχε παρκάρει το μηχανάκι του . Έδειχνε στεναχωρημένος μα δεν μπορούσα να του μιλήσω γιατί φοβόμουν ότι θα τον έχανα ή θα τον στεναχωρούσα ακόμα περισσότερο .

Είχα ένα πρωτόγνωρο προαίσθημα για 'κείνον. Κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι είναι διαφορετικός, μα δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω, να τον εμπιστευτώ
Αν πληγωθώ, δεν θα καταλήξει με happy end η ιστορία .

[...]

Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμουν στο μεγάλο ,άδειο μου σαλόνι.

Τώρα ένιωθα ακόμα πιο εξαντλημένη, τα πόδια μου ήταν αδύναμα να με σηκώσουν . Έπιασα το κινητό μου για να καλέσω βοήθεια αλλά
έπεσα στο πάτωμα και το κινητό κύλησε λίγα μέτρα πιο πέρα.
Αρχικά προσπάθησα να σηκωθώ μα ήταν αδύνατον ,έτσι προσπάθησα να συρθώ μέχρι το τηλέφωνο για να καλέσω ένα ασθενοφόρο.

Δεν κατάφερα να το πιάσω.
Τα χέρια μου παγωμένα. Τα χείλια μου στεγνά.
Ολόκληρο το σώμα μου παράλυσε.
Τα μάτια μου βουρκωμένα και η όψη των πραγμάτων γύρω μου αρχίζει να χάνεται.

Και ξαφνικά ... σκοτάδι.