5 years

24

Στο μεταξύ...

Εκείνη άκουσε τον θόρυβο από το τροχαίο. Η γη από κάτω της εξαφανίστηκε. Ένας δυνατός πόνος προερχόταν από την αριστερά πλευρά του θώρακα της ...
Η καρδιά της ήταν..

Το μυαλό μου έτρεξε πρώτα στα χειρότερα σενάρια, τα πόδια μου με το ζόρι με κρατάνε όρθια...

"Δεν είναι δυνατόν να έπαθε κάτι το γλυκό μου αγοράκι, όχι όχι , αποκλείεται " είπα μέσα από τα δόντια μου .

Ο ήχος ακούστηκε από τον παρακάτω δρόμο.
Άρχισα να τρέχω προς τα κάτω διασχίζοντας τον αυτοκινητόδρομο χωρίς να ελέγξω αν έρχονται αμάξια.

Σχεδόν διέσχισα τον δρόμο, αλλά μπροστά μου υψώνεται το στενό που οδηγεί στην επόμενη λεωφόρο.

Νιωθω τα πόδια μου να καίνε και τρέχω με κομμένη την ανάσα.
"ας μην είναι αυτό το αμάξι του , ας μην είναι αυτό το αμάξι του " επαναλαμβάνω αδιάκοπα στον εαυτό μου.

Ηταν η τελική ευθεία πριν αποκτήσω επαφή με τον δρόμο. Άρχισα να ακούω σειρήνες και ο φόβος μου μεγάλωσε. Μια καινούργια ρωγμή πάνω στην καρδιά μου, βαθύτερη από την προηγούμενη που σχηματίστηκε όταν άκουσα εκείνον τον ήχο.

Βγαίνοντας από το στενό, αντίκρυ της λεωφόρου ήρθα αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο μου φόβο.
Ήταν το δικό του αυτοκίνητο, τυλιγμένο στις φλόγες. Είχε χάσει τον έλεγχο , δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία άμορφη μάζα, όμως παρέμενε να είναι το ΔΙΚΟ ΤΟΥ αυτοκίνητο που θα το αναγνώριζα ανάμεσα σε χιλιάδες όμοια του.

Τα πόδια μου τρεμούλιασαν για μια στιγμή κι άρχισαν σιγά σιγά να λυγίζουν. Στο τέλος έπεσα.

Ήθελα να ουρλιάξω , να ξεσπάω σε κλάματα κι ένα αμάξι να περνούσε από πάνω μου για να μην είμαι αναγκασμένη να αντικρίζω αυτό το φρικτό θέαμα, μα αντί αυτού έμεινα ακίνητη με τα μάτια μου καρφωμένα πάνω στο φλεγόμενο αυτοκίνητο.

Με είχε κάνει να δεθώ μαζί του, δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εκείνον πλέον γιατί ήταν η εξάρτηση μου. Πάντα θα με προστάτευε, σε όλη του την ζωή. Το υποσχέθηκε!

Καθώς έβλεπα τις φλόγες να μεγαλώνουν, οι αναμνήσεις έκαναν την εμφάνιση τους, σχεδόν ασυνείδητα.
Θυμήθηκα κάθε στιγμή...
Κάθε φορά που έβγαζα μια φωτογραφία για να αποθανατίσω μια στιγμή μας και εκείνος έκρυβε το πρόσωπο του ανάμεσα στα μαλλιά και τον λαιμό μου γιατί ήταν ντροπαλός . Εκείνη την φορά που είχα μια μικρή γρατζουνιά στο πόδι μου και έσκυψε να μου βάλει ένα μικρό τσιροτάκι και κάθε 5 λεπτά ρωτούσε 《μήπως πονάς;》γιατί νοιαζόταν, κάθε φορά που τρώγαμε ήθελε να τρώω όλο το φαγητό μου γιατί ήθελε να ειμαι υγιής. Δεν θα ξεχάσω τις φορές που μου έφτιαχνε τα μαλλιά, τα χτένιζε απαλά και προσπαθούσε να τα πλέξει ομορφα μεταξύ τους γιατί ήθελε τα μαλλιά μου να είναι περιποιημένα.
Όταν ξαπλώναμε τις νύχτες για να θαυμάσουμε την ομορφιά των αστεριών και μου έδινε εκείνα να μαγευτικά φιλιά του γιατί με αγαπούσε.

Πάντα με φρόντιζε και έκανε το καλύτερο για μένα. Μα τώρα τον έχασα οριστικά. Ποιο το νόημα να συνεχίσω;

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και ψιθύρισα " σε παρακαλώ γύρνα πίσω".

Δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά τα μάτια του

που ήταν ένας από τους λόγους που τον είχε ερωτευτεί

όταν την κοιτούσε, κάθε σκοτάδι μέσα της γέμιζε με φως.

Δεν θα ξανά αντίκριζε το χαμόγελο του

ακόμα ένας από τους λόγους που τον ερωτεύτηκε

ήταν ξεχωριστό χαμόγελο και δεν το χάριζε σε όλους , ίσως αυτό ήταν που το έκανε και μοναδικό.

Και τότε, μέσα στο σκοτάδι, η μια σκιά τεντώθηκε να αγγίξει την άλλη.

Τα δυο σώματα γίνονται ένα.
Το εξαντλημένο της κορμί βρίσκει την γαλήνη του μέσα στο τραυματισμένο σώμα του .

Αχιλλέα έλεγε ,Αχιλλέα! Αχιλλέα! ακατάπαυστα

Την αφησε από την σφιχτή αγκαλιά του μόνο και μόνο για να δει το πρόσωπο της . Την χάϊδεψε στοργικά στο μάγουλο με τον αντίχειρα του καθώς είπε 《 κοριτσάκι μου 》 .