5 years

22

Ο ψυχρός αέρας ακουμπούσε το λευκό δέρμα μου , με εκανε να ανατριχιάσω αμυδρά.
Ερχόταν από το μισάανοιχτο παράθυρο.

Ήμουν ακουμπισμένη σε ένα αναπαυτικό κρεβάτι στη μέση ενώς μικρού απλού δωματίου.
Η περιγραφή του έμοιαζε με ενός δωματίου ξενοδοχείου.
Ήταν νύχτα άλλα ο ουρανός ήταν φωτεινός από τα πολύχρωμα φώτα της πόλης. Ήμουν ντυμένη με ένα αέρινο λευκό φόρεμα. 

Μισάνοιξα τα μάτια μου και ένα αίσθημα συγκίνησης κατάφερε να κάνει την όρασή μου θολή αφού δάκρυα γέμισαν τους οφθαλμούς μου , δίχως την συγκατάθεσή μου...

Ηταν φαίνεται που είχα πιστέψει ότι η ζωή μου θα τελείωνε μέσα σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο,  ξεχνώντας πως έμοιαζε το πανέμορφο πρόσωπό του, όταν ο ήλιος της δύσης έπεφτε ομαλά επάνω στο κάστανο των ματιών του που έδενε με το σταδιακά μαύρο χρώμα στις άκρες.
Εκείνο το πλατή χαμόγελο που συνοδευόταν με πειράγματα κάθε φορά που κέρδιζε στην μονόπολη ή την σιωπή εκείνη που από πίσω της κρύβονταν χίλια δύο διαφορετικά συναισθήματα  ή πόνοι κρυφοί.
Λησμονώντας λοιπόν μνήμες θολές, με την φωνή του να μοιάζει άγνωστη ανάμεσα στις αναμνήσεις μου.

Κοιτάζω τριγύρω προσπαθώντας να θυμηθώ τι είχε προηγηθεί, μα τίποτα δεν μου θύμιζε το πως κατέληξα εδώ. Καθώς ακουμπάω το κομοδίνο για  στηριχθώ και να σηκωθώ όρθια παρατηρώ ένα σημείωμα.
Το πιάνω στα χέρια μου και αρχίζω να το διαβάζω. 

《  Έχω βγει για να κανονίσω τον δικό σου , μην αγχώνεσαι δεν θα μας ξανα ενοχλήσει κανένας, ούτε αυτός. Μην προσπαθήσεις να βγεις έξω έχω κλειδώσει και μην δοκιμάσεις το παράθυρο , είμαστε στον 8ο όροφο 》

"Αν νομίζεις Νίκο μου ότι μπορείς να με σταματήσεις είσαι πολύ γελασμένος " είπε η φωνούλα μεσα στο κεφάλι μου

Την προσοχή μου τράβηξε ο αεραγωγός του δωματίου, αρπάζω μια καρέκλα που την περιέβαλε ένα κόκκινο ύφασμα και την τοποθετώ κάτω από τον αεραγωγό.
Πατάω επάνω για να φτάσω στην μόνη μου διέξοδο, έλα μου ντε που η μαμά μου με έκανε κοντή. Έπιασα τα μαξιλάρια και τα έβαλα και αυτά στην καρέκλα για να φτάσω πιο ψηλά αυτή την φορά.
Πατάω πάνω στα μαξιλάρια και τεντώνω τα χέρια μου να πιαστώ όμως γλιστράω και πέφτω στο πάτωμα.  Δεν με πτοεί τίποτε όμως, σηκώνομαι και ξανά προσπαθώ. 

Καταφέρνω και πιάνω την γωνία του τοίχου που έκανε την εσοχή με τον αεραγωγό. Είμαι πολύ αδύναμη για να τραβήξω το σώμα μου μέχρι εκεί πάνω. Απελπίζομαι αρχικά, αλλά η θέληση υπερέχει και όταν υπάρχει θέληση και όρεξη για ζωή ο άνθρωπος όλα τα καταφέρνει.
-μια ζωή που ήθελα να περάσω δίπλα του-

Με μια έλξη καταφέρνω να ανέβω έως τα μισά.  Η φωτιά μέσα μου αναζωπυρώνει . Άλλη μια έλξη και μια κραυγή που την συνοδεύει.  Έφτασα, τα κατάφερα, ανέβηκα. 

Όμως ο αεραγωγός είναι πολύ στενός και εγω έχω μεγάλο πρόβλημα με τα στενά μέροι... πρέπει να προλάβω όμως, ο Αχιλλέας με χρειάζεται.

Κλείνω τα μάτια και σφίγγω τα δόντια, προχωρώ. 
Σέρνομαι μέσα στον στενό και σκοτεινό αεραγωγό , το φως με τραβούσε να βρω την διέξοδο μου . Έφτασα σε ένα χώρο που υπήρχε και το ασανσέρ με τις σκάλες.

"Εδώ είμαστε"
Σπρώχνω το σιδερένιο κάλυμμα και αυτό κάνει έναν δυνατό ήχο καθώς πέφτει στο μαρμάρινο πάτωμα. Κοιτάζω το ύψος που ήταν τουλάχιστον δυο μέτρα , με έναν ενδοιασμό άλλα όχι είπαμε δεν με πτοεί τίποτα. Με ένα σάλτο πηδάω και πέφτω στα γόνατα μου (αυτο θα αφήσει μελάνια).

Σηκώνομαι μισο ζαλισμένη και τρέχω από τις σκάλες 8 ορόφους κάτω με προορισμό την ρεσεψιόν. 

Ο ρεσεψιονίστας τα χάνει όταν με βλέπει πανικόβλητη να τρέχω προς το μέρος του λαχανιασμένη. 

《ΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ 》 φωνάζω με όση δύναμη μου είχε απομείνει. 
Εκείνος πιάνει ατσούμπαλα το σταθερό και σχεδόν του πέφτει από τα χέρια. 

Πηδάω πάνω από τον πάγκο ,ορμάω επάνω του σαν πεινασμένο θεριό και του παίρνω το τηλέφωνο από τα χέρια. 

《 αστυνομικό τμήμα, πως θα μπορούσα να σας βοηθήσω;》 η φωνή στην άλλη γραμμή ακούγεται τόσο ήρεμη λες και δούλευε σε κανένα παγωτατζίδικο. 

《 χρειάζομαι βοήθεια... 》 αρχίζω να του εξηγώ τι συνέβη και πως χρειάζομαι ενισχύσεις, να προλάβουμε το μοιραίο. 

Όταν κλείνουμε το τηλέφωνο τρέχω έξω χωρίς να ξέρω που πηγαίνω, ΠΡΕΠΕΙ να τον βρω πριν τον βρει ο Νίκος.

Εντωμεταξύ την ίδια στιγμή...

Συγγνώμη που είχα να γράψω τόσο καιρό
Αναγνώστες μου...
Μα να , είναι που το θεωρούσα άσκοπο. Θα το τελειώσω όμως το βιβλίο, για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να το κάνω * θέλω να είναι αυτό το πρώτο μου ολοκληρωμένο βιβλίο *