5 years

20

Το μεγάλο του σπίτι που συνήθως ήταν γεμάτο παιδικές φωνούλες, ευχάριστες μυρωδιές από την κουζίνα, με ένα ζεστό και ευπρόσδεκτο κλίμα για όλους ...
Τώρα είχε καταλήξει να είναι απλά σιωπηλό και άδειο.
Θα 'λέγε κανείς πως το 'χαν εγκαταλείψει από καιρό.

Η οικογένεια του έπρεπε να φύγει άμεσα στο εξωτερικό για την αντιμετώπιση μιας μεταβλητής που προέκυψε.

Είχε μείνει μόνος πίσω.

Ξαπλωμένος στο αναπαυτικό του κρεβάτι, με τα παντζούρια κλειστά, κοιτούσε το ξύλινο του ταβάνι και
το μόνο που έκανε ήταν να αναπολεί μνήμες θολές, που σαν αλκοόλ, τόσο εθιστικές όσο και μεθυστικές ...

Αδιέξοδο.
Είχε μπλοκάρει γιατί το μυαλό του του είχε παίξει άσχημο παιχνίδι.
Η καρδιά του θα έφτανε σε σημείο να σταματήσει, ή να ξεριζωθεί από το κορμί του αρκεί να μπορούσε να την ξαναδεί, να την βρει και να την σφίξει στην αγκαλιά του .
Αλλά..
Το μυαλό του κάπου τον έκανε δύσκαμπτο.
Ο φόβος τον κατέβαλε ολοκληρωτικά.

" Μήπως κάνω τα πράγματα χειρότερα, μήπως σφάλλω και η ενέργεια μου καταλήξει να την βλάψει, μήπως δεν την ξαναδώ, μήπως...μήπως..."

Αυτά έλεγε στον εαυτό του, ξανά και ξανά, λες και είχε κολλήσει η κασέτα...

《 Αχ κοριτσάκι μου》 αναστέναξε καθώς ένα δάκρυ ξέφυγε και γρήγορα έκανε να το σκουπίσει πριν μουσκέψει την μαξιλαροθήκη του .

[...]

Μα τότε, χτύπησε το κουδούνι του.
Πριν προλάβει να το συνειδητοποιήσει έτρεξε να ανοίξει, γέμισε άσκοπες ελπίδες, που του φούσκωσαν τα μυαλά.
Σαν αστραπή κατέβηκε την σκάλα, μπέρδεψε για τα καλά τα πόδια του και έπεσε με το πρόσωπο, έσκισε το φρύδι του σε μια γωνιά ,όμως σηκώθηκε φυσιολογικά σαν να μην έγινε τίποτα.
Δεν είχε τρέξει πιο γρήγορα στην ζωή του.

Ανοίγει την πόρτα με μάτια που έλαμπαν και κομμένη την ανάσα, σχεδόν μπορούσε να την φανταστεί να τον κοιτάζει με εκείνο το σαγηνευτικό της βλέμμα.
(Την λάτρευε τόσο πολύ)
Δυστυχώς υφίσταται ξανά την απογοήτευση , καθώς δεν υπήρχε κανείς στην εξώπορτα.
Θα ήταν η φαντασία του που καλπάζει...

Σκύβει απεγνωσμένος το κεφάλι έτοιμος να κλείσει την πόρτα στον έξω κόσμο και να γυρίσει στο μοναχικό του "κάστρο" , να μπει πίσω από τα τείχη, άλλη μια έκπληξη τον περίμενε.

Τούτη την φορά ήταν μια μικρή κούτα. Κοιτάζει απορημένος δεξιά και αριστερά μήπως εντοπίσει ποιος είχε αφήσει ένα κουτί μπροστά στην πόρτα του.

Αγανακτησμένος κλωτσάει το κουτί μέσα στο σπίτι και κλείνει με δύναμη την πόρτα πίσω του.
Πιάνει ένα κουζινομάχαιρο , προσπαθώντας να κόψει το πάνω μέρος για να δει τι υπήρχε στο εσωτερικό του .

*ΑΑ*
του ξέφυγε ένα επιφώνημα πόνου αφού είχε κόψει το δάχτυλο του από απροσεξία , μα δεν τον ένοιαζε, απλά το έβαλε ανάμεσα στα χείλη του και το δάγκωσε απαλά, μπορούσε να γευτεί την γλυκειά γεύση του αίματος.

Κόβει περιμετρικά, και ξεσκίζει το χαρτόνι όπως ένα περιτύλιγμα δώρου.
Μόνο που δεν ήταν δώρο ήταν, ήταν πολλά παραπάνω...

Με μια πρώτη ματιά, είδε ένα σημείωμα:
" είναι η τελευταία ευκαιρία σου , αν την θέλεις ολόκληρη συνάντησε με στο παλιό πάρκο στην άνω πόλη μαζί με όλο το ποσό, ΜΟΝΟΣ . Όχι κόλπα αλλιώς θα σου στέλνω και τα υπόλοιπα κομμάτια της, ένα προς ένα "

Όταν κοιτάζει πιο προσεκτικά το κουτί του πέφτει από τα χέρια και ξεσπάει σε ένα τρέμουλο που αδυνατεί να ελέγξει.

Μισό κομμάτι από το αυτί της μέσα σε ένα κουτί.

Κάποτε συνήθιζε να της ψιθυρίζει, να της το δαγκώνει παιχνιδιάρικα ή και να της το τραβάει για να την πειράξει.
Τώρα ότι είχε απομείνει από αυτό ήταν πεσμένο στο δάπεδο του σαλονιού.

Ο φόβος αντικαταστάθηκε στιγμιαία με θυμό.
Το παιχνίδι για τους απαγωγείς είχε ήδη τελειώσει από την στιγμή που την είχαν βλάψει.