Aan de top (VOLTOOID)

26

POV Matt:
Ik zit een eindje verderop in de gang terwijl Annabel haar gesprek heeft. Ineens zie ik dat Annabels mentor voorzichtig het lokaal uit komt. Vragend loop ik op haar af. Ik hoef niet eens wat te zeggen en ik weet al wat er aan de hand is. Ik hoor vanaf hier duidelijk hun geschreeuw. "Alweer?" zucht ik. "Hoe vaak is dit al gebeurd?" vraagt mevrouw Kessel, en ik merk dat ze trilt. Ze is duidelijk geschrokken van hoe Annabel en haar moeder tegen elkaar tekeer gaan. "Dit is niet de eerste keer. Annabels moeder is niet de makkelijkste, en Annabel heeft haar temperament. Maar ik ben inmiddels wel een beetje klaar mee." zeg ik boos. Voordat mevrouw Kessel iets kan doen doe ik de deur open en loop het lokaal binnen. Met een klap laat ik mijn tas op het bureau vallen, en dan pas merken Annabel en haar moeder mij op. Annabel doet haar mond al open, maar ik ben haar voor. "Ik ben er een beetje klaar mee. Met jullie allebei. Ik denk dat ze jullie in de aula nog kunnen horen, en dat is drie verdiepingen lager." zeg ik boos. Beide zijn ze stil. "Ik word knettergek van jullie. Annabel, je bent bijna volwassen en je gedraagt je als een klein kind." Ik zie de tranen in Annabels ogen springen vanwege mijn uitval, maar het maakt me even niks uit. Annabels moeder kijkt ietwat triomfantelijk naar haar dochter. "U bent niet heel veel beter mevrouw de Fries. U bent twee keer zo oud als uw dochter, maar u gedraagt zich net zo kinderachtig. Zitten, allebei." zeg ik boos en ik sla mijn handen op het bureau. Twijfelend kijken Annabel en haar moeder van de een naar de ander. "Ik zei, zitten!" roep ik. Meteen laten ze zich beide op de stoel zakken. "Het is toch belachelijk dat ik, een achttienjarige, jullie manieren moet leren?! Annabel, je mentor staat buiten de deur, trillend als een rietje omdat ze zo van jullie geschrokken is. En mevrouw de Fries, uw man is hier niet eens, en ik weet dat hij thuis is. Zegt dat niet al genoeg?" zeg ik. Tranen druppen op Annabels broek en natuurlijk doet het me pijn, maar ze moeten het een keer leren. "Het is toch fucking belachelijk hoe jullie tegen elkaar doen. Mevrouw de Fries, u moet een keer leren luisteren naar uw dochter. En Annabel, geef je moeder een kans. Je blijft hangen in dat ze toch nooit naar je gaat luisteren." zeg ik. "Jullie gaan praten met elkaar. En echt praten, niet schreeuwen. Annabel blijft zo meteen nog even hier, mevrouw de Fries, u gaat naar uw auto en wacht daar op Annabel. Thuis gaan jullie praten, met zijn drieën. Begrepen?" Annabel en haar moeder knikken zonder wat te zeggen. "Fijn, dan ziet u Annabel zo." zeg ik tegen Annabels moeder. Ze staat op en loopt het lokaal uit. Ik loop naar Annabel toe en de tranen stromen nog steeds over haar wangen. "Sorry dat ik zo uitviel tegen jullie, maar iemand moest het doen." zeg ik zachtjes. Annabel knikt zachtjes. "Ik snap het wel. Het heeft inmiddels lang genoeg geduurd, maar ik ga vanzelf mee in mijn moeders boze gedrag." Ik veeg met mijn duim wat tranen van Annabels wang af. "Misschien moet je eerst even je excuses aan mevrouw Kessel aanbieden voordat je naar beneden gaat." zeg ik. Annabel knikt en haalt haar hand langs haar ogen. Ze staat op en ik sla mijn arm om haar schouder. Mevrouw Kessel zit nog steeds buiten het lokaal. "Het spijt me hoe ik en mijn moeder ons gedroegen. Er is een hoop gebeurd en dat draait vaak uit in ruzies zoals deze." zegt Annabel zachtjes. "Het is oké. Zolang jij en je moeder niet elkaar dagelijks in de weg zitten is er niks aan de hand, maar als de situatie verergerd moet er misschien iemand bij komen om te helpen." zegt mevrouw Kessel. Annabel knikt en samen lopen we naar beneden. "Gaan jij en je moeder het redden zonder ruzie te maken?" vraag ik als we buiten staan. "Ik denk het wel." zegt Annabel en ze drukt een kus op mijn wang. "Tot morgen." Ik wacht even totdat ze in de auto zit, en loop dan ook terug naar mijn auto. 

POV Annabel:
Ik ben nog steeds wel een beetje van slag van Matts uitval, maar hij had wel gelijk. Iemand moest het doen. De problemen tussen mij en mijn moeder lossen zich duidelijk niet uit zichzelf op. De hele weg naar huis is het doodstil in de auto. Pas als we het huis binnenstappen zegt mijn moeder weer iets. "Gerard, we zijn thuis!" roept ze. Mijn vader mompelt iets vanuit de woonkamer. Ik hang mijn jas op en loop voor mijn moeder uit naar de woonkamer. Mijn vader zit geconcentreerd achter zijn laptop. "Hey pap." zeg ik zachtjes. Lichtelijk verbaasd kijkt hij op. "Oh, hoi Annabel. Waar was jij dan de laatste tijd?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op en plof neer op de bank. Mijn moeder gaat zwijgend op de andere bank zitten. "Pap, zou ik ook even jouw aandacht mogen? We moeten praten." zeg ik. Mijn vader knikt verbaasd en klapt zijn laptop dicht. "Nadat mama en ik ruzie hebben gehad ben ik weggelopen. Ik heb de afgelopen weken bij Matt geslapen, en ben elke dag met Sil gaan wandelen zodat hij sneller herstelt. Ik heb nu zelfs groen licht van de dierenarts voor langere wandelingen, en hij gaat er vanuit dat ik over een maand of twee weer kan beginnen met het rijden opbouwen." zeg ik. Mijn moeders gezicht klaart meteen op en ze wilt wat zeggen, maar ik hou haar tegen. "Opbouwen betekend ook echt opbouwen. Het is niet niks wat Sil heeft doorgemaakt, dus het kan best nog drie maanden duren voordat hij weer topfit is. Tegen de tijd dat ik weer echt kan trainen zijn we dus al ongeveer een half jaar verder. Maar ik wil niet meer zo doorgaan." zeg ik zacht. Mijn vader kijkt me vragend aan. "Wil je niet meer verder in de paarden?" Ik schud geschrokken mijn hoofd. "Ik wil zeker door in de paarden, anders had ik Sil niet laten opereren. Maar ik wil niet meer elke dag zwaar trainen en wekelijks wedstrijden rijden. Ik wil ook gewoon een buitenrit kunnen maken met de anderen, of een keer zonder zadel op Sil rijden. Wedstrijden vind ik prima, maar dan wel maar eens per maand." leg ik uit. Het is even stil. "Maar..... Waarom?" vraagt mijn moeder. Ik kijk haar aan en wil er tegenin gaan, maar hou mezelf in. "Omdat ik ook lol wil maken. Ik heb al mijn jeugdjaren zowat verspilt aan alleen maar rijden. Ik wil ook een keer 's avonds uit kunnen met vriendinnen, gewoon rustig op de bank hangen of even een dagje geen paarden. Ik snap dat jij graag wilt dat ik wereldkampioen word, maar daar heb ik nog tijd zat voor." zeg ik. "En pap, ik weet dat je het druk hebt, maar je mag je best wat meer in mij interesseren. Als je vroeger meer thuis was geweest, had je kunnen zien wat er gebeurde en er een stokje voor kunnen steken. Dan hadden we hier nu niet gezeten." Mijn vader kijkt beschaamd naar de grond. "Annabel, het spijt me." zegt mijn moeder ineens. Verbaasd kijk ik op. Dit zijn woorden die ik niet had verwacht van haar. "Al die jaren dacht ik alleen maar aan jou succesvol maken, omdat dat mij nooit is gelukt. Ik won nooit, en toen jij interesse liet zien in de paarden, maakte ik daar misbruik van. Ik heb er geen moment aan gedacht waar ik je allemaal van weg hield." zegt ze zachtjes. Ik glimlach even. "Het komt wel goed. Misschien was het wel een 'goed' ding dat Sil ziek werd, anders was dit nooit gebeurd." zeg ik. Mijn moeder staat op en zonder wat te zeggen slaat ze haar armen om me heen. Even weet ik niet wat er gebeurd, dit heeft mijn moeder in de afgelopen jaren nooit gedaan. Mijn vader komt er ook bij, en zonder na te denken knuffel ik ze terug. Meteen beginnen de tranen te stromen, maar dit keer van blijdschap.

En dan zijn we alweer bijna aan het einde van dit boek jongens.... Nog een hoofdstuk, en dan is het echt klaar. Dat vind ik eerlijk gezegd al een beste prestatie van mezelf, want ik had nooit verwacht dat ik dit boek in een jaar af zou kunnen hebben XD. Dit zal zeker niet het einde zijn van Annabel en Matt, want wie weet komen ze nog een keer terug ;)