Aan de top (VOLTOOID)

23

Trillend loop ik over straat. Ik heb geen idee waar ik heen ga. Op mijn telefoon zie ik dat het al zeven uur is, wat betekend dat Matt nog niet thuis is. Ook is mijn telefoon bijna leeg. Ik wil net Matt een berichtje sturen als hij uitvalt. Met een zucht stop ik hem terug in mijn zak. In gedachten loop ik verder. Ik heb best wel spijt dat ik zo tegen mijn moeder heb gedaan. Ze mag dan wel onmogelijke doelen stellen, maar ze heeft wel altijd voor me gezorgd en ze betaalt de paarden. Ik word uit mijn gedachtes gehaald als ik ineens een paardengeur ruik. Ben ik naar stal gelopen? Ik loop inmiddels in het bos, wat betekend dat ik niet richting stal ben gelopen. Misschien is dit de stal waar Lotte en Nina staan met hun paarden? Ik loop door en kom na een tijdje uit aan het einde van het bos. Er staat een huis met een weiland met wat paarden. Ik klik met mijn tong en een van de paarden komt naar het hek. Het is een glimmende vos met een zachte blik. Zodra mijn hand het paard raakt springen de tranen in mijn ogen. Waarom moest alles zo lopen? Het had ook gewoon allemaal goed kunnen gaan, dan was er nu niks aan de hand geweest. Terwijl de tranen over mijn wangen stromen aai ik het paard over zijn hoofd. Ineens voel ik een tikje op mijn schouder. Ik schrik en veeg snel de tranen van mijn wangen. "Hey, gaat het wel? Ik zag je bij Avatar staan en er komen niet vaak mensen hier." zegt een onbekende jongen. Ik glimlach en knik. "Ja hoor, gewoon wat dingen aan de hand momenteel." antwoord ik. "Dat verklaart de tranen." zegt de jongen. "Ik ben Riley." "Annabel." zeg ik. Op een bepaalde manier voel ik me veilig bij hem. "Zijn dit privé problemen of oplosbare problemen?" zegt Riley terwijl hij naast me gaat staan en over het hek leunt. De zon begint al onder te gaan, wat ervoor zorgt dat Avatar nog mooier glimt. Ik zucht diep. "Mijn paard is twee weken geleden geopereerd aan een verdraaide darm, maar mijn moeder wilt hem laten inslapen omdat ik nu niet kan starten. Ik moet van haar ZZ rijden, maar daar heb ik helemaal geen zin meer in. We hadden ruzie en nu ben ik hier." leg ik uit. "Jemig, dat is niet niks." zegt Riley. Het is even stil. "Zin om je hoofd leeg te maken?" vraagt hij ineens. Ik kijk hem vragend aan. "Wacht hier even." zegt Riley en hij loopt terug naar zijn huis. Even later komt hij terug met twee hoofdstellen. "Neem jij Avatar maar, hij zal nooit iemand kwaad doen." zegt Riley. Hij fluit op zijn vingers en een cremello komt aanrennen. "Dit is Blue. Al mijn paarden zijn zo kalm als maar kan en ik doe er de gekste dingen mee, dus ze zijn wel wat gewend." legt Riley uit. Hij doet Blue zijn hoofdstel om en ik volg zijn voorbeeld bij Avatar. Soepel klimt Riley op Blue's rug, maar voor mij is het iets lastiger. "Probeer maar via het hek." zegt Riley. Ik klim op de rug van het paard en Riley rijdt voor ons uit. Al snel kom ik naast hem rijden. "Dit is even wennen zo zonder zadel." zeg ik. "Avatar heeft hele fijne gangen waarin je heel makkelijk kan meezitten. Als je bang bent dat je valt kan je altijd een pluk manen pakken." zegt Riley. Ik knik en probeer zo goed mogelijk mee te bewegen. "Galopje?" vraagt Riley na een tijdje. "Maar we hebben nog niet gedraafd?" zeg ik verbaasd. Riley moet even lachen. "Draven zonder zadel kost voor jou alleen maar meer moeite, geloof me. Gewoon de galophulp geven en hij is weg." zegt hij. Ik doe wat Riley zegt en Avatar springt inderdaad gelijk aan. Al snel racen Riley en ik op volle snelheid door het bos.

Het is alweer donker als we terug komen. Voor een seconde vergat ik even al mijn problemen. Als de paarden weer in de wei staan loop ik automatisch achter Riley aan om de spullen weer binnen te leggen. Ineens blijf ik staan. Hoe weet ik dat ik hem wel kan vertrouwen? Buiten gebeurt niet zo veel, maar wie weet wat er gebeurt als ik alleen met hem binnen ben? "Gaat het?" vraagt Riley als hij erachter komt dat ik hem niet meer volgt. "Hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen? Dit is hoe veel trauma verhalen beginnen." zeg ik twijfelend. Riley moet even lachen en ik kijk hem verward aan. "Daar hoef je niet bang voor te zijn hoor. Ik val op jongens, dus je bent veilig." zegt hij. Ik voel mijn wangen rood worden. Daar heb ik geen moment aan gedacht. "Plus, misschien wordt het tijd dat je even iemand belt om te laten weten dat je veilig bent." zegt Riley. Geschrokken denk ik aan Matt. Hij heeft geen idee waar ik ben, en kan me ook niet bereiken omdat mijn telefoon leeg is. "Kan ik mijn telefoon hier even opladen?" vraag ik snel. Riley knikt. "De oplader ligt in de bovenste la van die kast. Ik ga ondertussen wel even wat te drinken pakken." Ik pak de lader en sluit snel mijn telefoon aan. Al snel gaat hij aan en ik zie dat ik al veel gemiste berichten heb van Matt. Snel bel ik hem. 
"Bel? Waar ben je? Ik maakte me zo veel zorgen!" zegt Matt ongerust zodra hij opneemt.
"Sorry, ik had ruzie met mijn moeder en ben toen de deur uit gelopen. Mijn telefoon was leeg, maar ik ben nu bij Riley dus je hoeft je geen zorgen te maken." zeg ik.
"Riley? Wie is dat? Je bent toch niet bij een wildvreemde naar binnen gegaan toch?" zegt Matt nu nog ongeruster. 
"Rustig maar, ik ben veilig hier. Je kan me hier wel komen ophalen." zeg ik. Riley roept het adres vanuit de keuken en ik geef het door aan Matt.
"Je bent bij een wildvreemde jongen in huis?! Ik kom er nu aan Bel, blijft uit zijn buurt!" zegt Matt en hij hangt op. Ik zucht en loop naar de keuken. "Mijn vriend komt me zo ophalen, maar hij valt waarschijnlijk tegen je uit." zeg ik met een zucht. "Tja, is ook wel logisch als je bij een wildvreemde jongen in huis bent." zegt Riley lachend. Ik moet even lachen. Riley en ik zijn midden in een gesprek als de deurbel gaat. "Dat zal Matt wel zijn." zeg ik. Riley staat op en ik loop achter hem aan. Zodra de deur open gaat stormt Matt zowat naar binnen. "Ik mag hopen dat je niks met haar geprobeerd hebt." zegt hij dreigend tegen Riley. "Matt-" begin ik, maar hij kapt me af. "Als ik erachter kom dat jij ook maar met een vinger aan haar hebt gezeten heb je een groot probleem vriend." zegt hij tegen Riley. "Eerlijk, ik denk dat je vriendin eerder bang moet zijn dat ik jou van haar afpak dan andersom." zegt Riley kalm. Ik grinnik even terwijl Matt verward van de een naar de ander kijkt. Ineens valt het kwartje. Hij doet een paar stappen naar achter en zijn wangen worden rood. "Ik uhhhh... sorry...." mompelt hij zacht. Riley en ik kijken elkaar aan en grinniken even. "Het is al goed. Wees blij dat ik Bel vond en niet een of andere creep." zegt Riley. Matt knikt. "Zullen we gaan? Ik wil nog even naar Sil voordat stal dicht gaat." Matt knikt en draait zich snel om. "Veel succes met Sils herstel!" roept Riley vlak voordat ik in de auto stap. "Als hij beter is maken we wel een keer een buitenrit!" roep ik terug. Ik stap in de auto en trek de deur dicht. 

In de auto voel ik pas hoe moe ik eigenlijk ben. Ook was het best een vreemde avond. "Wil je uitleggen waarom je bij een wildvreemde was?" vraagt Matt, nog steeds een beetje in de war van wat er zojuist is gebeurd. Ik zucht diep. "Ik had weer ruzie met mijn moeder. Maar dit keer echt knallende ruzie. Ik heb dingen tegen haar gezegd waarvan ik nu wel spijt heb, maar ik vraag me af of ze mij nog wilt zien. Ze stond erop dat Sil ingeslapen zou worden en ik een nieuw wedstrijdpaard ging kopen, maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Toen ben ik boos de deur uit gelopen, kwam na een tijdje bij Riley, heb compleet willekeurig een buitenritje zonder zadel gemaakt met hem op zijn paarden en nu zijn we hier." zeg ik. "Je moet het je moeder een keer rustig uitleggen. Zonder geschreeuw, ruzie en weet ik veel wat." zegt Matt. "Dat doe-" begin ik, maar Matt kapt me af. "Ook ik weet dat jij het temperament van je moeder hebt en rustig terug schreeuwt naar haar. Het beste wat je in zo'n situatie kan doen is rustig blijven." Ik zucht. Matt heeft gelijk, helaas heb ik inderdaad mijn moeders temperament en een kort lontje. "Maar laat het nu maar even met rust. Laat je moeder maar even tot haar zinnen komen, daarna zien we wel verder. Je kan bij mij blijven zolang dat nodig is." zegt Matt. Ik glimlach en leun met mijn hoofd tegen het raam. Zonder dat ik het merk val ik al gauw in slaap.

Heyy allemaal! Dit keer een wat langer hoofdstukje, en ik heb zoals je kan zien weer is een flinke dosis randomheid erin gegooid XD Ik ga ook wat meer inclusiviteit in mijn boeken brengen because 💁‍♀️💅🏳‍🌈 (ik hoop dat jullie de hint begrijpen lmfao) Dus als je homophobic, transphobic etc bent, please leave❤  Xxx mij <3