Aan de top (VOLTOOID)

3

We rijden al een tijdje door het bos als ik Silvercloud het commando geef om aan te draven. De oren van de hengst gaan alle kanten op en hij geniet zichtbaar van de buitenrit. Ik geniet er zelf ook van. Gewoon een keertje ontspannen in plaats van altijd maar intensief trainen met als gevolg spierpijn. Na nog een stukje gedraafd te hebben laat ik Silvercloud aangalopperen. Het gaat even goed, maar ineens stijgt de adrenaline de hengst naar zijn hoofd. Hij versnelt en vliegt over de bosgrond. "Hooo Sil, rustig aan!" roep ik en ik trek aan de teugels. De hengst negeert mijn commando's en gaat nog harder. Ik voel tranen opkomen. Matt had gelijk, dit was een slecht idee. "Sil, stop!" roep ik, in een poging om hem langzamer te laten gaan, maar het heeft geen zin. Ik zie de sprongen van het crosspad naderen en er is geen mogelijkheid dat Silvercloud daarvoor stopt. Met een ruime boog vliegt de hengst over de eerste struik. Bij de tweede sprong komt hij net niet uit waardoor ik mijn beugel verlies en scheef begin te glijden. Tranen vliegen van mijn wangen. "Sil, stop, alsjeblieft." fluister ik met verstikte stem. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Ineens zie ik rondom me drie ruiters met paarden verschijnen. "Stuur naar rechts!" roept een van de ruiters. Ik trek met alle macht die ik heb aan mijn rechter teugel en gelukkig luister Silvercloud. Hij wend af naar rechts waardoor we op de heide terecht komen. Een van de ruiters grijpt de teugels de hengst. "Braaf zo, ho maar." zegt ze. De drie ruiters laten hun paarden afremmen en gelukkig volgt Silvercloud hun voorbeeld. Niet dat hij echt een andere optie had aangezien een van de ruiters zijn teugels vast heeft. Als de hengst eindelijk tot stilstand komt laat ik me van hem afglijden. Het schuim staat op zijn borst en hij hijgt als een gek. Ik laat me op de grond zakken. Mijn knieën trillen nog na van angst en ik moet ook even op adem komen. Een van de ruiters springt van haar paard af en hurkt voor me neer. "Gaat het een beetje?" vraagt ze. Ik knik en sta voorzichtig op. Nu pas zie ik dat het drie meiden zijn die me hebben geholpen. Een van hen zit zonder tuig op haar paard, en dat is ook degene die Silvercloud nu vast heeft. "Bedankt. Zonder jullie had ik nu waarschijnlijk ik het bos gelegen terwijl Sil ergens wild rond rende." zeg ik met een kleine glimlach. Het meisje dat net voor me zat moet lachen. "Ik ben Nina. Degene op de schimmel is Linda en op de zilverappel is Lotte." zeg het meisje. "Ik ben Annabel, maar mensen noemen me vaak Bel of Belle." zeg ik. "Hoe heten jullie paarden?" "Mijn haflinger heet Fabio, Linda's paard heet Marshmallow en Lotte's pony heet M'Lady." zegt Nina. Ik neem Silverclouds teugels weer van Lotte over en kijk haar nieuwsgierig aan. "Hoe lukt het je om helemaal zonder tuig te rijden?" vraag ik aan haar. "Ik ben bijna helemaal blind geworden door een auto-ongeluk. Sinds ik bijna blind ben heb ik een soort speciale gave waardoor ik kan voelen wat paarden voelen en denken, daardoor wist ik dat jij in de problemen zat, ik voelde Silverclouds adrenaline al van meters afstand." legt Lotte uit. "Maar jemig wat kan hij hard rennen zeg! M'Lady kan vrij hard maar die van jou hielden we bijna niet bij." "Hij is normaal nooit zo. Misschien komt dat ook omdat dit onze eerste keer op buitenrit is, maar in de bak is hij altijd heel rustig." zeg ik. "Buiten zijn paarden altijd anders. Ze zien en horen veel meer dan in de bak." zegt Lotte. "Zullen we met je meerijden naar stal? Paarden zijn vaak rustiger in een groep." zegt Nina. Ik kijk haar twijfelend aan. "Wat als Sil weer wegrent?" vraag ik bezorgd. "Je weet wat ze zeggen, als je valt moet je meteen weer opstaan. Dus hup, opstijgen jij." zegt Nina lachend terwijl ze weer op haar paard stapt. Ik haal even diep adem en stijg dan weer op. "Oké, laten we gaan." 

De rest van de rit verliep inderdaad rustiger. Silvercloud was veel kalmer in het bijzijn van de andere paarden en daardoor konden we zelfs nog even een stukje galopperen. "Zullen we vaker samen gaan buitenrijden?" vraagt Nina. Ik zucht diep. "Daar kan ik alleen maar van dromen." zeg ik. De meiden kijken me allemaal vragend aan. "Mijn moeder wilt dat ik helemaal aan de top kom te staan. Ze weet niet eens dat ik op buitenrit ben geweest. Ik moet altijd maar keihard trainen en ik kan nooit een ontspannen ritje maken!" zeg ik gefrustreerd. "Heb je al geprobeerd met je moeder te praten?" vraagt Lotte. Ik knik. "Maar ze vindt dat ik dankbaar moet zijn voor wat ik heb." We rijden het erf op. "Wacht, is dit waar je paard staat? Dit is de duurste en beste stal van de hele provincie!" zegt Nina verbaasd. "Tja, ik had liever op een gezellige stal gestaan dan hier." zucht ik. "Goedemiddag dames." Matt komt op ons aflopen. Natuurlijk, waarom ook niet. Ik rol met mijn ogen. "Ga heen Matt." zeg ik boos. "Kalm aan Anna, waarom stel je me niet voor aan je vriendinnen?" Ik negeer hem en draai me naar de meiden toe. "Negeer hem maar, hij is gewoon aandachtsgeil." zeg ik. Ze lachen en nadat ze gedag hebben gezegd rijden ze het erf af. "Ik zweer, kan je me nou nooit een keer met rust laten?" zeg ik. "Nou ja, wat je zei was wel gedeeltelijk waar. Ik ben niet aandachtsgeil maar wel gei-" "Oké, doei Matt!" roep ik met mijn handen op mijn handen over mijn oren. "Geintje." zegt hij lachend. Ik zucht en neem Silvercloud mee naar stal.