Aan de top (VOLTOOID)

11

Ik lig op de spoedeisende hulp te wachten op de uitslag van het röntgenonderzoek. Omdat mijn arm zo veel pijn deed zijn er röntgenfoto's gemaakt om er zeker van te zijn dat er niks ernstigs aan de hand is. Mijn ouders zitten naast me. Mijn moeder heeft me net al een hele preek gegeven over hoe onverantwoordelijk het wel niet van me was om zomaar naar buiten te gaan met Silvercloud. Als de dokter haar niet had gestopt was ze nu nog steeds bezig geweest. De dokter komt de kamer binnenlopen met een bezorgde blik op zijn gezicht. "Annabel, je bovenarm is op meerdere plekken gebroken waardoor we je moeten gaan opereren." zegt hij. Ik knik en probeer de brok in mijn keel weg te slikken. "Over een half uur wordt je opgehaald voor de operatie." zegt de dokter. Wat als ik straks nooit meer kan rijden? Ik probeer zo min mogelijk aan alle slechte dingen te denken, maar dat gaat lastig omdat alles op het moment zeer fucked up is. Het half uurtje lijkt in slowmotion voorbij te gaan, maar dan is het moment toch echt daar dat ik meegenomen word naar de operatiekamer. "Ik ga een infuus bij je prikken en dan mag je aftellen van tien naar nul." zegt de operatiearts. Ik ben een beetje in de war maar besluit maar gewoon te luisteren. Als de arts het infuus bij me prikt begin ik met aftellen. Dan snap ik waarom ik moest aftellen, ik word natuurlijk onder narcose gebracht. Al snel worden mijn oogleden zwaar en kort daarna val ik in slaap.

Als ik wakker word lig ik in een ziekenhuisbed op een kamer. Mijn arm voelt zwaar en als ik ernaar kijk zie ik dat er rood gips omheen zit. Top dit. De deur gaat open en er komt een dokter binnen. "Je bent al wakker, dat is snel." zegt hij. Ik weet niet of dat goed of slecht is, maar whatever. De dokter begint me wat vragen te stellen en loopt daarna de kamer weer uit. Vlak daarna komt mijn moeder de kamer binnen. Geweldig, zij is er ook nog. Hier heb ik nou echt even geen energie voor. "Wat dacht je nou, met die hengst naar buiten! Weet je wel niet hoe gevaarlijk dat is?!" zegt mijn moeder boos. "Het is niet alsof dit de eerste keer is dat ik met Sil naar buiten ben gegaan." zeg ik onverschillig. Mijn moeder kijkt me aan. "Weet je wel niet hoe duur dat paard was?! Als dat beest een blessure krijgt heb je een groot probleem!" zegt ze, nog steeds pissig. Ik vraag me af wanneer de laatste keer is dat ik mijn moeder vrolijk heb zien doen. Ik haal mijn schouders op. "De komende weken kan ik toch niet trainen." zeg ik. "Zodra dat gips eraf is gaan we meteen weer aan de bak. Weet je wel niet hoeveel winstpunten je misloopt door die domme actie van je?!" zegt mijn moeder. Ik begin nu ook kwaad te worden. Ik weet niet of het door de narcose komt, maar ik voel iets opkomen dat ik nog nooit eerder tegen mijn moeder heb gevoeld. "Wat boeit mij die kut winstpunten nou?! Ik ben net letterlijk geopereerd en jij verwacht dat ik meteen weer de sterren van de hemel rij als ik weer op het paard stap?!" roep ik boos. Het zal me even een worst wezen dat dit een ziekenhuis is. "Annabel, doe eens normaal! Wees blij dat je deze kans krijgt!" zegt mijn moeder boos. "En wie zegt dat ik deze kans wil? Jij bent degene die altijd wilde winnen, en ik ben ermee opgevoed!" roep ik boos terug. Mijn moeder kijkt me woedend aan. "En wat wil jij dan wel?" sist ze. "Ik wil dat je weg gaat en me met rust laat!" roep ik boos. Mijn moeder kijkt me een seconde aan en loopt dan zonder wat te zeggen de deur uit. Nu pas voel ik de tranen over mijn wangen stromen. Ik moet even met iemand praten. Ik besluit Nina en Lotte te appen.

U: Hee, ik weet niet of jullie het al wisten maar ik ben net geopereerd aan mijn arm doordat ik een klap van een paard heb gehad. Mijn moeder begon net weer tegen me te zeiken en toen heb ik tegen haar geschreeuwd. Any chance dat jullie misschien ff langs kunnen komen?

Nina: Wat erg! Ik zou zo graag willen maar ik mag van mijn pleegouders een tijdje niet weg, sorry :(

Lotte: Sterkte Bel<3 Maar ik kan helaas niet komen omdat er niemand is die me kan brengen, het spijt me :(

U: Is niet erg hoor <3

Ik druk mijn kussen over mijn gezicht en de tranen zorgen voor natte plekken op mijn kussen. Na nog geen kwartier vliegt de deur open. Ik trek het kussen en zie Matt in de deuropening staan. Hij kijkt geschrokken naar hoe ik eruit zie. "Bel, wat is er gebeurd?" vraagt Matt en hij sluit me in zijn armen. Ik negeer de pijn in mijn arm en sla mijn andere arm om hem heen. "Sil vloog een van de paarden van Kim en Jason aan die als reflex een schop gaf maar ik stond tussen hen in waardoor dat paard mij dus raakte. En ik heb net flinke ruzie met mijn moeder gehad." zeg ik als Matt me weer loslaat. Matt kijkt me bezorgd aan. "Hoe wist je dat ik hier was?" vraag ik zacht. "Nina belde me en zei dat je in het ziekenhuis lag, dus ik ben meteen gekomen." zegt hij. Matts gezicht is wel heel dicht bij de mijne. Mijn blik gaat automatisch even van zijn ogen naar zijn lippen. Ik zie de twijfel in zijn ogen, maar dan drukt hij toch zachtjes zijn lippen op de mijne. Het is maar heel kort, maar toch verspreidt er een soort tinteling door mijn lichaam. Iets dat ik bij al mijn exen altijd miste. "Weet je het zeker?" fluister ik. Matt knikt en drukt dan nog een keer zijn lippen op de mijne.

Heeeyy, ben ik weer met een nieuw hoofdstukje! Ik heb de laatste paar dagen niet echt aan dit boek gewerkt wegens omstandigheden, maar gelukkig heb ik nog iets van 9 hoofdstukken klaarstaan die al af zijn, dus ik blijf gewoon uploaden🤗 Dat was mijn verhaaltje weer haha, veel leesplezier!