Wolf Eyes [HERSCHRIJVEN]

Eye 19 - Gloria

"Dank je voor jouw hulp, het is echt vriendelijk. Ik denk dat ik terug naar huis ga. Ze zullen thuis ongerust zijn." zegt Michael. Ik kijk hem aan en zie dat het al een stuk beter gaat met hem.

"Ga maar, zeg gewoon tegen jouw moeder dat je bij een vriend bent blijven slapen. Zijn moeder drong aan en je was vergeten iets te laten weten." Hij glimlacht kort en knikt. Ik open de deur en wuif hem weg. Kwart na vier. Ik besluit me stilaan klaar te maken want ik wil Ayden niet laten wachten. Ik kleed me aan en breng wat mascara op. Zou  het ongemakkelijk zijn, onze date? Ik weet niet eens of het wel een date is aangezien er gisteren te veel is gebeurt voor 1 avond. Ik neem mijn eyeliner en probeer me te concentreren om een 'winged liner' te zetten. Mijn gsm gaat af waardoor ik me verschrik en een scheve, stijle lijn boven mijn wimpers teken. Ik zucht hopeloos en besluit om het straks opnieuw te doen.

"Met Gloria." mompel ik meer omdat ik nog steeds naar mijn mislukt eyeliner kijk in de spiegel. Wie zou mij nu ook op dit moment bellen? De enige wie het zou kunnen zijn is mijn nicht. Of mijn moeder maar volgens mij is zij niet van plan om me te bellen, tenzij ze wil dat ik het huis opruim. Misschien is het wel Ayden die niet meer wil afspreken.

"Mevrouw, we bellen u vanuit het ziekenhuis. Er is net een jongen binnen gebracht die is aangereden door een auto en aandrong om u te bellen. Zou u willen komen zodat we hem gerust kunnen stellen?" vraagt een man hijgend. Hij heeft zitten lopen, dat is duidelijk. Zou het erg zijn met Ayden? Ik hoop dat hij nie dood gaat. Dood... Nee! Niet dood! Dat mag gewoon niet gebeuren.

"Ik kom zo." Ik ren de trappen af en gebruik al mijn snelheid om bij het ziekenhuis te komen. Waarom juist vandaag? Kon het lot niet tot morgen wachten? Ik kom aan bij het ziekenhuis en loop naar binnen. Als ik voor de lift sta, besef ik dat ik totaal geen idee heb waar ik moet zijn en haast me dan weer naar de balie. Ik vraag nerveus naar waar Ayden ligt maar de vrouw kijkt me even met 1 opgetrokken wenkbrauw aan en draait zich dan om. Ze zoekt naar iets waardoor ik me begin op te jagen. Ze belt iemand alsof ik haar helemaal niets heb gevraagd. Ik voel zweetdruppels op mijn voorhoofd en veeg ze weg. Ik volg haar gesprek niet want eerlijk gezegd wil ik alleen weten hoe het gaat met Ayden en of hij niet dood is.

"U mag even op één van de banken plaats nemen, jongedame. Er zal zo meteen iemand je komen ophalen. Ik zucht. Daar gaan we, hoe lang zou ik hier nog moeten wachten? Ik moet Ayden zien! Ik ga zitten op een stoel maar omdat ik zenuwachtig en ongeduldig begin te worden, sta ik 2 minuten erna weer op. Er komt een jonge verpleegster mijn richting toe en ik loop ook naar haar toe.

"Gloria?" Ik knik heftig. Ze doet teken dat ik haar mag volgen. Mensen kijken me allemaal aan, maar ik strek me er niet veel van aan. Maar als het door blijft gaan, begin ik te twijfelen of ze een teken zien dat ik een wolf ben. Ik kijk naar achteren om te zien of er een staat aan mijn rug is gegroeit of dat mijn schouders bedekt zijn met vacht. Ik zie niets ongewoon en blijf de verpleegster volgen. Voor een deur blijven we staan. "Ze zijn even bezig met Ayden te verzorgen. De dokter komt je wel roepen als je binnen mag." Ik zucht en ga met mijn rug tegen de muur staan. Minuten lijken wel uren en het lijkt alsof ik hier oneindig sta te wachten op Ayden. Na een tijdje zwaait de deur eindelijk open waarna ik verwachtingsvol naar de dokter kijk. Hij glimlacht geruststellen en laat me naar binnen gaan. Ik loop naar binnen en zie Ayden op het ziekenbed zitten met zijn hand in het gips en een pleister op zijn voorhoofd.

"Moest het nou echt vandaag?" vraag ik lachend. Hij haalt zijn schouders op en grijnst even. Ik ga aan het rand van het bed zitten en doe zijn haren weg van op de pleister. "Wat is er gebeurd?" vraag ik en kijk naar zijn voorhoofd.

"Niet goed gekeken bij het oversteken. Lichte hersenschudding, gebroken arm en ik had blijkbaar een snee in mijn voorhoofd wat ze hebben moeten behandelen." Ik schud mijn hoofd even. "Ik moet eerlijk zeggen, ik had niet verwacht dat onze afspraak door zou gaan in het ziekenhuis." Ik grinnik even maar eigenlijk had ik me echt dood geschrokken toen ik hoorde dat hij aangereden was. Ik was echt bang... dat ik weer iemand zou verliezen. "Dus je blijft er ook bij dat je geen wolf bent?" Ik kijk hem geschrokken aan en schiet in de lach.

"Tuurlijk blijf ik daarbij. Ik ben toch niet gek?" Hij haalt zijn schouders op.

"Ik geloof je. Ik mag zo weer naar huis maar moet wel thuisblijven tot mijn hoofdpijn weg is." zegt hij. Glimlachend knik ik naar hem. "Trouwens, die eyeliner staat je wel goed." zegt hij bloedserieus. Eyeliner? Had ik dan eyeliner op? Ik loop naar de badkamer om te kijken waar hij het over heeft en begrijp meteen ook ineens waarom iedereen me als een debiel aanstaarde. Mijn eyeliner staat zo mislukt als het kan en overal staan vegen en vlekken. Ik neem snel een stukje papier en zeep om het weg te vegen, zodat ik er niet meer uitzie als een panda met halve vlekken rond haar ogen. Ik was het snel af en ga weer bij Ayden zitten. "Je hebt het weg gedaan." Lacht hij. Ik rol met mijn ogen. "Of je nu dat zwart rond je ogen hebt of niet, je ogen zijn beeldschoon." Ik kijk de andere kant op omdat het nogal ongemakkelijk begint te worden. "Je hebt echt wolvenogen. " Daar gaan we weer, hetzelfde liedje als altijd. Hij legt zich neer op het bed en staart naar het plafond met een twinkeling in zijn ogen. "Het meisje met de wolvenogen..." mompelt hij dan. Ik laat hem gewoon praten.

Hiii wolfies ♥ Zo lang gewacht :/ sorry daarvoor. Hopelijk maak ik het hierbij goed. ♥ Sorry voor schrijffouten,... Laat een vote, comment achter? Much love ♥

Chaima