Wolf Eyes [HERSCHRIJVEN]

Eye 21 - Gloria

"Ik ga even naar het bos, lieverd. Geen gevaarlijke dingen doen! En ga op tijd naar school." De deur gaat beneden dicht. Daar zit ik weer, eenzaam in mijn kamer. Ik check mijn wekker. Binnen een halfuurtje kan ik vertrekken naar school. Vandaag mag Ayden weer naar school. Ik heb hem beloofd dat ik hem zal helpen met bijschrijven als hij zich niet meer goed voelt. Vandaag ga ik ook mee naar zijn thuis, zodat ik hem kan helpen met de lessen die hij gemist heeft. Eigenlijk ben ik wel redelijk onzeker. Ik ben bang dat er iets gebeurt. Ik wuif het weg en haast me de trappen af. Beneden doe ik mijn schoenen en jas nog snel aan. Ik kijk even uit het raam naar buiten en zie dat het mistig is. Dan besluit ik ook maar mijn sjaal aan te doen. Ik ga naar buiten en wandel langzaam naar school.

Wanneer ik de schoolpoort binnenga, is het rustig en leeg. Weinig leerlingen zijn aanwezig maar de aanwezigen zijn een toets aan het nakijken of met elkaar aan het praten. Ik loop wat nonchalant naar een bank in de hal van het gebouw en kijk naar buiten. Het is mistig. Binnenkort is het winter en volgens mij zal het een strenge winter worden. Het is echt verschrikkelijk koud, van mij mag de verwarming wel iets hoger staan.

"Hoi." Ik draai mijn hoofd om en zie dat het één van Aydens vrienden is. Ik glimlach vriendelijk. Volgens mij heette hij Willy. Of toch iets in die aard. Hij heeft donker blauwe ogen en lichtbruin haar. Hij zet een charmante glimlach op waar je wel uren zou naar kunnen kijken. Eigenlijk is hij niet mis maar valt hij best mee. Hij is denk ik een heel goede vriend van Ayden. Meestal zie ik hem wel vaak met Ayden, als Ayden dan niet met mij is, natuurlijk. Hij merkt mijn afwezigheid op. "Ik ben Wesley, trouwens, moest je mijn naam vergeten zijn." Ow, Wesley, het leek er dan toch een beetje op. "Je bent zo vroeg vandaag. Normaal is het altijd net op het nippertje." Ik grinnik even.

"Ik kon niet echt slapen. Ik maakte me vooral zorgen om Ayden, ik hoop dat alles goed met hem gaat." Wesley's gezichtsuitdrukking verandert meteen en hij knikt met een droevig gezicht. Ayden betekent veel voor hem, dus begrijp ik de schok wel. Ik zou ook niet bepaald een gat in de lucht springen als ik hoorde dat een goede vriendin omgereden werd. Het blijft stil tussen ons. Ik herinner me mijn nicht, waar ik al lang niets meer tegen gezegd heb. Ik haal mijn gsm uit en stuur haar een bericht om te vragen hoe het gaat. Misschien is ze nog steeds boos op me maar zolang ze mijn bericht ontvangt en misschien beantwoordt is het al genoeg. Als ik op kijk, zie ik Ayden onze richting op komen. Ik grinnik even en loop zijn richting op, zodat ik het kan helpen. "Gaat het?" vraag ik grinnikend. Hij knikt glimlachend. Wesley klopt kort op zijn arm. We gaan naar het dichtsbijzijnde bankje en ploffen er dan op neer.

"Gaat het, vriend? Ik was in alle toestanden toen ik te horen kreeg wat er gebeurd was. Ik was al bang dat je dood was." Ayden begint hard te lachen. Degene die bijna dood had kunnen zijn, begint te lachen alsof er een geweldige mop verteld werd.

"Je kent me toch, ik heb 9 levens." Ik kijk fronsend op naar Ayden. Hij knipoogt naar me alsof hij mijn gedachten kan lezen. "Ik heb de meeste wel al geberuikt, maar nog niet allemaal." Ik zucht. Tuurlijk, hij hoopt dat hij 9 levens heeft. "Trouwens, je moet die taak niet vergeten van Fysica, Wesley. We hebben nog maar 1 weekje." Wesley knikt kort. Opeens voel ik een barstende hoofdpijn. Wat gebeurt er? Ik zet mijn hand tegen mijn voorhoofd, hopend dat het zo snel mogelijk over is. "Is er iets, Gloria?" Ik kijk op naar Ayden en schud mijn hoofd. Na een halve minuut doet het nog erger pijn maar opeens begin ik ook steken in mijn zij te krijgen, waar het vacht staat. Ik zet mijn hand er subtiel op en wrijf erover terwijl de jongens weer in gesprek zijn. Ik sta op en loop naar de fietsenstalling. Ik kijk vluchtig om me heen en ga dan achter de muur staan van de fietsenstalling, wat ervoor zorgt dat ik uit de school ben. Ik zit en laat mijn hoofd achterover in mijn nek vallen. Wat gebeurt er? Ik wil niet nu veranderen. De bel gaat in de verte. Ik doe mijn T-shirt naar boven en zie dat er niet veel veranderd is naar de vlek. Waarom voel ik al die steken dan? Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen. Is er iets mis met mij? Sinds ik op deze school ben gekomen voel ik alleen pijn. Uit het niets gaat de pijn weg. Zomaar, ineens. Ik sta op en loop naar mijn lokaal. Na school moet ik een groot onderzoek doen naar al deze pijn. Alleen, natuurlijk. Mijn moeder weet zelf waarschijnlijk niet wat het is en gaat het opzoeken in haar denkbeeldige boek.

Ik loop nog net voor de leerkracht het lokaal in en zoek een plaatsje achteraan uit. Ik leg mijn spullen neer en kruis mijn armen om dan naar de les van de leerkracht te luisteren.

"Natuurlijk gaan jullie niet het hele schooljaar zwijgen. Ieder van jullie gaat iets vertellen over zijn of haar interesse zodat jullie elkaar beter kunnen leren kennen en zodat ik punten heb voor jullie spreekvaardigheid." Iedereen zucht en begint te mopperen. Ik spreek ook niet graag voor de klas maar niet dat ik op mijn benen zit te trillen tijdens een spreekbeurt. Na nog uitleg te geven, vraagt de leerkracht of iemand al weet waarover het zal gaan. Het blijft stil. Ik ben wat aan het tekenen in mijn map omdat dat nog interessanter is dan die spreekbeurt. "Ja."

"Wolven." Ik stop meteen met mijn tekening en laat mijn pen langzaam vallen. Ayden... Doet hij dit met opzet? Volgens mij wel. Ik kijk zijn richting uit met een dodelijke blik. Hij kijkt niet terug maar heeft een grote glimlach op zijn gezicht, alsof hij mijn blik verwachtte.

Thanks for reading, babies♥ Danku voor de followers, voters, readers en degene die ons verhaal hebben toegevoegd aan hun leeslijsten. ♥

Chaima