Wolf Eyes [HERSCHRIJVEN]

Eye 27 - Gloria

Mijn moeder en Monica hebben me verteld dat ik met hun mee moet gaan naar de vergadering die deze avond plaats gaat vinden, binnen een paar minuten dus. Onze alfa had volgens hun belangrijk nieuws. Hij heeft tegen niemand gezegd wat het is maar we moesten aanwezig zijn. Iedereen. Normaal ben ik nooit aanwezig. Mijn moeder gaat wel altijd, ik ga enkel als ik zin heb. En als Arthur niet aanwezig is.

Als ik maar aan hem moet denken, krijg ik kippenvel. Arthur is ook een weerwolf die bij ons hoort. Onze 'pack' is groot en uitgebreid over verschillende delen van de wereld, daarom is het niet zo moeilijk als we alleen willen verhuizen. Het maakt ons niet meteen omega's. Arthur is dus een jongen die ik al ken sinds ik heel klein was. En sinds toen probeerde hij mijn hart te 'veroveren'. Laten we zeggen dat hij ons overal volgt. Hij zegt wel altijd tegen mijn moeder dat het is omdat mijn vader gestorven is en hij ons wil beschermen maar ik weet beter.

Zijn beide ouders zijn gestorven dus het enige doel waar hij nu achter is ben ik. Helaas... Ik snap totaal niet waarom. Hij heeft letterlijk in iedere stad waar hij is honderden en honderden meisjes achter hem aan. Zelfs in onze pack zijn er heel wat meiden die gek van hem zijn. Dan nog blijft hij achter mij. Ik begrijp niet eens wat er zo aantrekkelijk aan mij is! De helft van de tijd is mijn haar ongekamd en zie ik lijkbleek.

Enerzijds zie ik er dus tegenop om naar de bijeenkomst te gaan. Anderzijds heeft mijn moeder gezegd dat de alfa haar heel serieus aansprak over het feit dat ik niet mag ontbreken. Hopelijk is het dan niet iets wat ik verkeerd heb gedaan.

Ik zak neer naast een willekeurige boom en laat mijn hand rusten op mijn knie. Ik zucht langzaam door alles wat er aan het gebeuren is. Hopelijk wordt dit schooljaar ook geen hel en eindigt het met een verhuis. Ik moet nog zien hoe ik Ayden uit zijn hoofd kan halen dat ik een wolf ben. Ik kan niet geloven dat hij zoiets echt kan geloven. Ik dacht eerder dat hij het type was dat zou doen alsof hij het maar gedroomd had en het laat gaan.

Ik hoor takken kraken vanuit de verte. Niet zo ver. Ongeveer 5 meter verder? Ik sluit mijn ogen en ik heb het gevoel dat er een andere wolf aanwezig is. Ik probeer ervoor te zorgen dat mijn geur zo dicht mogelijk aan me blijft zodat de andere wolf mijn geur niet kan ruiken. Het is een soort gave die ik heb. Als ik een wantrouwig gevoel heb, kan ik mijn geur bijna helemaal doen verdwijnen.

Ik sta langzaam op en kijk argwanend om me heen. Mijn oog blijft opeens hangen bij iemand die lopend mijn richting uit komt. Ik frons mijn wenkbrauwen als ik Ayden herken. Wat doet hij nu weer in een godverlaten bos? Hij loopt tot bij me en lijkt niet eens buiten adem te zijn, wat me wel verbaasd.

"Hey... Ik moet je iets vertellen... Gloria. En geloof me, ik zie geen visioenen en ik ben niet gestoord." Zegt hij voor hij me helemaal bereikt heeft. Ik zet een stap achteruit en frons mijn wenkbrauwen. Is dit weer één van zijn plannen om me te overhalen om hem te vertellen dat ik een wolvin ben? Ik rol met mijn ogen bij die gedachte. Wanneer gaat hij eens eindelijk stoppen? "Ik heb ze gezien... Lily, je weet wel... En... Oh, hoe noemde ze ook alweer? Ik weet niet... Het was een hele groep wolven... Ik meen het!" Ik frons mijn wenkbrauwen en schudt mijn hoofd lachend. Ayden kijkt me verward aan. Ik stop in één klap met lachen.

"Ayden, ten eerste wat doe je hier? Ten tweede, over wie heb je het? Ik ken geen Lily of weet ik veel wie. En stop met die wolf-verhalen van je. Het is stilaan op mijn zenuwen aan het werken." Hij kijkt me vol ongeloof aan. Hij houdt mijn schouders vast en knijpt er een beetje in waardoor ik even ineen krimp. Ik zie gemixte gevoelens in zijn ogen maar totaal niets positiefs.

"Begrijp je het niet?! Ik ben een wolf, Gloria. Ze hebben me gebeten! Ik ben net als jij." Ik ruk zijn handen van me af en kijk hem boos aan. Hij kijkt naar zijn handen en brengt ze naar zijn hoofd. Zou dit iets te maken hebben met wat Monica heeft verteld? "Sorry, dit was mijn bedoeling niet. Maar waarom wil je mij niet geloven. Nooit geloof je me." Hij kijkt me weer aan. "Het doet me pijn." Mijn hart scheurt in twee stukken. Dit is waarschijnlijk waarom hij me dit ook zei.

"Ik heb wat tijd nodig. Ik laat je wel weten wanneer ik je geloof." Ik draai me om en zie dat ik zo snel mogelijk weg kom. Ik loop het bos in en laat Ayden verward achter.

Nog geen 2 minuten laten hoor ik een wolf in het midden van het bos. Dat zal waarschijnlijk mijn moeder zijn. Ik verander in een wolf en haast me naar het geluid. Als ik aankom ga ik niet meteen naar de groep maar kijk vanop afstand tot ik iemand zie die ik herken.

"Hey darling..." Ik draai me geschrokken om en zie Arthur. Terwijl ik mijn haar in een paardenstaart vast maak, rol ik even met mijn ogen. Hij heeft altijd zulke opmerkingen. Ik zie mijn moeder zich in de verte omdraaien naar onze richting. "Zelfs als wolf ben je wonderbaarlijk mooi!" Ik kuch.

"Ze hebben je geur geroken en kunnen je van deze afstand horen. Het is maar dat je het weet." Zeg ik kortaf en haast me naar de pack. Ik wil niet opvallend zijn maar als ik de laatste ben, is dat wel moeilijk. Ik kijk naar de alfa die onze aandacht vraagt. Hij begint met een hele preek waarvan ik de helft niet eens hoor. Dan hoor ik mijn naam. Ik kijk verbaasd om me heen en mijn moeder doet teken dat ik naar hem toe moet gaan. Ik haast me naar voor en ga naast de stokoude man staan.

"Zij is de volgende alfa. Zij is een echte alfa." Na die woorden zakt mijn mond open en kijk ik met grote ogen naar de tientallen mensen die aanmoedigend glimlachen. Ik de nieuwe alfa?! Ik ben maar 16 en helemaal niet verantwoordelijk. Als dit maar goed komt.

Hiiiii guyss!!!! Nieuw stukje! ♥♥♥ Exited for what comes next? Laat ons weten wat jullie ervan vinden!!! Btw check Helins verhalen cuz she writes awesomeeee!!! I swear! En veel succes aan Helin met haar stukje, ik ben toch al zeker dat dat goed zal komen ;) Kisses

Chaima