Wolf Eyes [HERSCHRIJVEN]

Eye 20 - Ayden

Met mijn arm in het gips, een grote pleister op mijn voorhoofd, zit ik hier op het ziekenhuis bed. Het is zoals gewoonlijk een witte kamer met een piepende machine naast de bed. Ik knipper voor de zekerheid een paar keer met mijn ogen, is dit echt gebeurd? Heb ik deze dag echt verpest door een ongeluk te veroorzaken? Ik trek m'n deken iets omhoog en kijk naar de kleding die ik aan heb. Ik heb mijn normale kleding nog aan, maar ze hebben aan een paar deeltjes, zoals de mouwen van mijn shirt en mijn lange broek die nu.. redelijk kort is, kort geknipt. Waarschijnlijk hadden ze mij niet uitgekleden omdat mijn benen verlamd waren. Ik beweeg heel langzaam mijn rechter voet, daarna mijn linkervoet. Vervolgens beweeg ik allebei mijn benen, tuurlijk voel ik nog steken van pijn, maar ik denk niet dat ze nog verlamd zijn. Ik laat een zachte kreun horen, mijn hoofd doet nog heel erg pijn. Ayden, stop dan met dat nadenken..

Ik zucht en ga weer recht proberen te liggen. Van de verte hoor ik voetstappen die dichterbij komen, ''Ayden, je bent wakker. Hoe gaat het met je?'' hoor ik de mannenstem genaamd Eddie Kamp. De man die dus naast mij achterin de ambulance wagen zat. ''Koppijn, meneer..'' Ik wil mijn hoofd troosten door mijn rechter arm op mijn hoofd te leggen, maar aangezien die arm tussen de draden zitten, lijkt het me geen goed plan. ''Hoofdpijn, lichte hersenschudding. En je benen? Die voel je wel weer?'' Zegt Kamp met de snor onder zijn neus. Ik voel zijn handen opeens op mijn benen masseren. ''Auw!'' Barst ik zacht uit mijn mond. ''Dat geneest zich vanzelf wel.'' Zegt hij en krabt schrijft op zijn klembord. ''Je moet wel voorzichtig zijn, je mag straks naar huis.'' ''Oh, en er is bezoek voor je.'' Nadat dat hij heeft gezegd, zie ik Gloria achter hem tevoorschijn komen. Ik glimlach als teken dat het wel goed met me gaat. Ze gaat zitten op het bed.

''Moest het nou echt vandaag?'' vraagt ze lachend. Ik haal mijn schouders beschaamd op en probeer de grijns te laten zien. Ze haalt mijn haren weg van de pleister, haar handen voelen zacht aan. ''Wat is er gebeurd?'' vraagt ze dan en bekijkt mijn voorhoofd. ''Niet goed gekeken bij het oversteken. Lichte hersenschudding, gebroken arm en ik had blijkbaar een snee in mijn voorhoofd wat ze hebben moeten behandelen.'' zeg ik met de teleurstelling in mijn stem. Ze schudt haar hoofd. ''Ik moet eerlijk zeggen, ik had niet verwacht dat onze afspraak door zou gaan in het ziekenhuis.'' Ik zucht zacht maar ergens moet ik ook wel grinniken. Ik ben zo'n onhandig type. Het is juist beschaamd voor mezelf dat ik ineens in het ziekenhuis lig. Mijn vader en zusje zullen zich wel zorgen maken.. Maarja, als ik beter word en veilig in m'n kamer ben. Kan ik mijn kop wel duizend keer tegen de muur slaan om hoe dom ik wel niet ben geweest. Want misschien sta ik écht voor de gek naast Gloria? Misschien is ze wel écht geen wolf? ''Dus je blijft er ook bij dat je geen wolf bent?'' Ze kijkt geschrokken en schiet in de lach. ''Tuurlijk blijf ik daarbij. Ik ben toch niet gek?'' Ik haal mijn schouders op. Mijn gedachten blijven eigenlijk wel het zelfde. Ik zal waarschijnlijk blijven denken dat Gloria een weerwolf is, tot dat ze misschien met bewijs komt.

''Ik geloof je. Ik mag zo weer naar huis maar moet wel thuisblijven tot mijn hoofdpijn weg is.'' zeg ik. Ze glimlacht, mijn ogen blijven bij haar ogen hangen. ''Trouwens, die eyeliner staat je wel goed.'' zeg ik bloedserieus. Ik heb om eerlijk te zijn nog nooit een scheef eyeliner streep gezien, en het ziet er goed uit. Eindelijk eens een meid die anders is dan andere meiden. Ze loopt naar de badkamer waar ik denk dat ze naar de spiegel kijkt. ''Je hebt het weg gedaan.'' Lach ik als ze terug komt. Ze rolt met haar ogen. ''Of je nu dat zwart rond je ogen hebt of niet, je ogen zijn beeldschoon.'' zeg ik weer bloedserieus. Ze kijkt de andere kant op, maar ik blijf doorgaan. ''Je hebt echte wolvenogen.'' Ik ga wat beter zitten op het bed en staar naar het plafond. ''Het meisje met de wolvenogen..'' mompel ik. Of ze het nou ontkent of niet, ik zal haar beschermen. Net zoals bij.. Teen Wolf, Stiles die Scott helpt. Gloria is dan geen jongen, maar een meisjes weerwolf. En dat is heel bijzonder vind ik.

Ik hoor de voetstappen weer en til mijn hoofd een beetje. Een klein, rond hoofd komt tevoorschijn tussen de deur. ''Ay! Ayden! Ayden, Ayden, Ayden!'' gilt ze alsof ze een één of andere prijs heeft gewonnen. ''Je leeft nog.'' glimlacht Ariana. Als ze van plan is om te zitten, valt Gloria haar op. ''Wie is dit?'' vraagt ze zacht. Ik glimlach en draai me om. ''Dit is Gloria. Gloria, dit is Ariana.. mijn zusje.'' Ik glimlach een beetje van mezelf. Zo had ik het nooit gedaan, ik heb het helemaal niet verwacht dat het in een ziekenhuiskamer zou gebeuren. Ze schudden hun handen zelfs netjes. ''Mooie ogen.'' hoor ik Ariana zacht zeggen. Ik zei het toch? Gloria draai zich weer ongemakkelijk om. Ik til mijn linker arm met de gips op en aai over Gloria's hoofd. ''Het komt wel goed.'' zeg ik kinderlijk en grijns zacht. Opeens valt het me op dat m'n vader er helemaal niet is. ''Ariana? Waar is papa?''

''Hij is buiten wachten omdat hij een telefoontje had.'' zucht ze. ''Maar ik kan wel voor mezelf zorgen hoor!'' zegt ze beslist. Ik glimlach en draai me om naar Gloria. Ze zit een beetje nadenkend naar Ariana te kijken. ''Zullen we naar huis? Ik word gek van het liggen.'' zucht ik. ''Oh ja, onze afspraak gaat vandaag nog door. Ik beloof het.'' glimlach ik maar ik ben wel serieus. Ik draai me om zonder om op een reactie te wachten van haar. Mijn arm met de gips kan in inmiddels al bewegen. ''Voorsichtug!'' gilt Ariana ineens paniekerig. ''Het zijn maar draden.'' Glimlach ik klein en haal de draden zachtjes van mijn rechterhand af. Vervolgens sta ik op en strek me even met mijn beide vrije armen, ik negeer de pijn heel even want ik heb even nodig om me uit te strekken.

''Je moet wel rustig aan doen, Ayden.'' zegt Gloria zacht en legt een hand op mijn schouder. Ik knik gewoon en sta voorzichting rechtop, net als een oude man die weer leert lopen. Ik wankel een beetje naar de stoel die een beetje onhandig naast de nog steeds piepende machine staat. Ik pak mijn jas en sla hem om me heen. Ik zucht nog eens en kijk de twee meiden aan. ''Let's go?''

~WIEHOEEEEE, HOOFDSTUK 20 VAN THE GIRL WITH WOLF EYES!! ^-^ Sorry, ik ben gewoon erg blij dat ik en Chaima zo ver zijn gekomen. Ik ben natuurlijk ook blij dat we een hoop lezers hebben. :) En sorry als dit hoofdstuk een beetje 'saai' was, maar ik wou snel updaten. IDEEËN ZIJN ALTIJD WELKOM! Vote, comment, share, follow... idk :3 ♥

Loves, Helin