Wolf Eyes [HERSCHRIJVEN]

Eye 7 - Gloria

Ik sluit de deur achter me en zak meteen op de grond, met mijn rug tegen de deur. Ik moet nog steeds even verwerken wat er net was gebeurd. Waarom altijd ik? Is er dan geen kans dat ik ook een 'normaal' mens ga kunnen zijn? Mijn moeder! Ik moet nu meteen naar haar toe! Ik loop de trappen op en zonder op de deur van haar kamer te kloppen, zwaai ik de deur open. Niemand. Waar is ze dan heen gegaan? Ik loop even nadenkend rond in haar kamer. Als ik haar in de tuin zie werken, loop ik zonder nadenken naar beneden.

"Mam!" roep ik in paniek. Ik voel me heel zenuwachtig. Mijn hart klopt alsof ik net de marathon heb gelopen. Mijn moeder kijkt me fronsend aan. "Mam, het heeft geholpen wat je me had gezegd..." zeg ik helemaal buiten adem. Zij kijkt trots in het rond en toont me een brede glimlach. "... voor 10 minuten." vervolg ik mijn uitleg. Haar glimlach verdwijnt meteen en ze kijkt hopeloos naar de grond.

"Vandaag is gewoon een pechdag, meid. Niets werkt, ook bij mij. Morgen zal het beter gaan..." Ongelooflijk! Mijn moeder begint te vertellen over haar dag, zonder medelijden met me te hebben of me uit te leggen hoe dit was gebeurt. Ik ga hopeloos op de grond zitten en kijk haar met een enorme frons op mijn voorhoofd aan. Ze stopt met praten en kijkt onbegrijpelijk rond.

"Mam! Ga je me misschien nog vertellen waarom dat is gebeurd? Hoe ik het de volgende keer kan voorkomen? En in het ergste geval kan verdwijnen?" Mijn moeder kijkt me met grote ogen aan en tikt dan zachtjes met haar hand tegen haar hoofd. Al snel begint ze uitbundig te lachen, met mij naast haar op de grond. Ze doet teken dat ik haar moet volgen. Ze moet het geen twee keer zeggen want voor ik het weet sta ik alweer samen met haar in de keuken. Ze haalt een boek uit de kast en begint erin te lezen. Ik staar met open mond naar haar. "Ik denk niet dat het echt tijd is om verhaaltjes te lezen, vind je niet?" Ze zet haar wijsvinger op haar mond zonder op te kijken.

Na een aantal regels te hebben gelezen, legt ze het boek neer en krabt even aan haar kin. Wie weet waar ze op dit moment aan het denken is. Ik ga op de stoel zitten en kijk haar verveeld aan. Opeens kijkt ze me met grote ogen aan en een grijns van hier tot de maan.

"Ik weet niet echt wat het is, lieverd, maar ik heb het vroeger ook aan de hand gehad." Ik zucht. Mooi, dat was de uitleg waar ik écht wel naar uit keek. "Maar..." Ik kijk haar hoopvol aan. "Ik denk dat ik weet hoe het komt. In dit boek staat er niets over dus weet ik natuurlijk niet of mijn uitleg juist gaat zijn. Ik denk dat je verliefd bent en daardoor in de war." Ik kijk mijn moeder verward aan en kan mijn lach dan opeens niet meer inhouden. Wat zegt zij toch allemaal weer?

"Mam... Dit was toch een grapje, hè?" vraag ik als ik haar bloedserieus gezicht zie. Langzaam begint ze haar hoofd te schudden. Waarom zou ik nu weer verliefd moeten zijn? Ik vind geen enkele reden! "Maar dat kan helemaal niet! Ik ken amper mensen op school, hoe zou ik nu verliefd kunnen worden?" Zou ik Ayden misschien leuk vinden? Nee, helemaal niet! Ik moet er niet eens aan denken! Ik ken hem pas een dag! Eén dag! Dat kan toch niet...

"Of... Misschien heb je een geheime aanbidder?" Ik slik even. Hoe kan dat? Ik denk aan hoe ik eruit zag vandaag en hoe de meisjes op school eruit zagen. Zij zagen er mooier uit dan mij! Met make-up, dure kleren, chique handtassen. Waarom zou iemand nu een mens als mij kiezen? Ik zucht en kijk mijn moeder aan.

"Ik denk dat je slaap nodig hebt... Niemand heeft me vandaag opgemerkt, laat staan een gesprek met me begonnen. Nee, ik denk niet dat er iemand verliefd op me is." Ze wilt nog iets zeggen maar ik loop de keuken al uit. Ik dacht dat ik iets nuttigs van mijn moeder zou horen maar nee hoor. Boven plof ik neer op mijn bed. Een diepe zucht laat ik ontsnappen. Waarom is de dag zo voorbij gegaan? Ben ik dit dan echt waard? Ik ga aan mijn bureau zitten en begin aan mijn huiswerk. Al snel dwalen mijn gedachten af naar wat er vandaag is gebeurd. De deur van mijn kamer zwaait open.

"Gloria..."

"Nee, mam. Genoeg verteld. Straks ga ik nog echt geloven dat je gek bent." Mijn moeder rolt met haar ogen en haalt haar schouders onverschillig op. Ze loopt naar buiten en sluit de deur achter haar. Ik zucht luid. Even later komt ze weer naar binnen, maar deze keer gaat ze meteen op mijn bed zitten, zonder op antwoord te wachten.

"Lieverd, het spijt me maar ik denk dat het zo is. Ik heb niet echt een andere verklaring." Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. Ik knik naar haar maar diep van binnen geloof ik niet in wat ze zegt. Hoe kan er nu iemand verliefd worden op iemand die hij niet kent? Kan toch niet? "Ik ga koken. Als ik je roep, kom je meteen naar beneden, dat ik weer niet eeuwen moet wachten." Ik grinnik en schud glimlachend mijn hoofd. Dat heb ik wel vaker aan de hand als mijn moeder kookt. Ik zeg altijd dat ik me zal haasten maar het komt er nooit van!

Na even wat rond te kijken met een glimlach, valt mijn blik op de foto van mijn vader. Mijn glimlach zakt meteen weg en ik neem de foto in mijn beide handen. Pap,... Ik mis hem. Al is het een heel tijdje geleden geweest dat we wisten wat er allemaal gebeurt was. Volgens de meeste mensen schaamde hij zich voor mijn moeder en mij, maar ik weet wel beter. Mijn vader zou nooit zelfmoord plegen door mij. En zeker niet door mijn moeder. Maar nu is het toch te laat om het hem te vragen.

Chaima

Sorry dat het lang duurde :/ Ik had het een beetje druk maar hier is hoofdstuk 7 al, Comment/vote/follow? Thanks for reading ♥