Wolf Eyes [HERSCHRIJVEN]

Eye 15 - Gloria

Vandaag is het zo ver. Ik moet een hele avond op een feest rondlopen om te bewijzen dat ik gaan wolf ben wat eigenlijk niet zo is want ik ben een wolf... Half dan toch. Ik plof neer op mijn bed en kijk naar mijn klok. Ayden heeft gezegd dat hij me binnen 10 minuten ging komen halen. We gaan ook te voet want het huis is blijkbaar niet zo ver weg. Dat hoop ik dan ook want ik heb hakken aan die nu al niet mee comfortabel zitten. De bel gaat. Ik kan mezelf nu wel tegen het hoofd slaan omdat ik ben vergeten te zeggen dat hij niet moest bellen, anders had mijn moeder het gehoord, wat nu eigenlijk zeker is. Ik hoor haar de trappen af lopen en de deur openen. Beneden hoor ik heel wat gepraat terwijl ik snel alles in een tasje prop om vervolgens naar beneden te gaan.

"Gloria, jouw vriend is hier. Haast je kom naar beneden en laat hem nie-"

"Mam, ik ben er, je hoeft niet zo te roepen." Ze kijkt me aan met grote ogen en ik zie hoe ze zich klaarmaakt om me duizenden complimenten te geven dus zeg ik snel: "Mam, ik moet gaan. Ik ben al laat, doei. Ik kom wel terug voor 12 uur." Ik glimlach snel en loop de deur uit met Ayden. Hij lacht even. "Let niet te veel op haar. Ze is altijd zo enthousiast." Ik volg hem op mijn hoge hakken, waar ik totaal niet goed in ben. Als ik mijn enkel omklink en probeer te voorkomen dat ik van, houd ik me meteen vast aan Aydens schouder. Ik kijk hem beschaamd aan en kijk dan weg. Ik herstel mezelf en probeer in mijn achterhoofd te houden om niet meer te vallen, en al zeker niet op hem.

"Waarom moet je eigenlijk voor 12 uur naar huis? Om 12 uur begint het echte feest pas." Ik kijk hem aan alsof hij me net zwaar beledigde of alsof hij een ongepaste vraag stelde. Maar laten we eerlijk zijn, wat is dit nou weer voor een vraag.

"Ik ben maar 16, mijn moeder laat mij niet graag alleen buiten rondhangen. En al zeker niet in het midden van de nacht." Eigenlijk weet ik niet eens of het vandaag volle maan gaat zijn. Misschien is het dat wel dat mijn moeder wou zeggen. Gelukkig vertrek ik voor 12 uur. Bij een huis waar enorm veel muziek uit komt, blijft Ayden staan. Ik besef dat we zo'n 15 minuten hebben zitten stappen en ik begin het ook stilaan te voelen aan mijn voeten. 'Niet ver' zei hij, ik voel het. Ayden loop niet via de voordeur maar hij loopt meteen naar de achterkant van het huis. Hoe dichter we komen, hoe beter en harder de muziek te horen is. Als ik zo even rond me kijk, zie ik meiden die halfnaakt rondlopen of sommigen die enkel maar hun ondergoed aan hebben. Ik schrik ervan en Ayden moet daardoor lachen.

"Dit ben je blijkbaar niet echt gewend he. Nu zie je maar dat hetgeen jij aan hebt echt te veel is." Hij knipoogt naar me en ik lach kort en sarcastisch naar hem. Alsof ik halfnaakt naar hier zou komen. Als ze mij zo over straat hebben zien lopen, zouden ze volgens mij denken dat ik een vermiste prostituee ben. We lopen naar binnen waar het al een stukke warmer is. Niemand is echt eng verkleed, enkel het make-up van sommigen ziet er eng uit maar de kleren zijn niet echt zoals ik verwacht had. "Kom mee, dan laat ik je een aantal vrienden van me zien." roept Ayden in mijn oor. Ik volg hem door het grote huis, volgens mij is hij hier wel al vaker gekomen. We stoppen bij een groepje jongens die al een aantal jaren ouder lijken. Ayden stelt ze één voor één voor maar ik hoor de helft niet door de muziek. Eén van de jongens roept iets naar me en ik kijk onbegrijpelijk naar Ayden. "Hij zei dat je vorm mooi was." Ik kleur helemaal rood en glimlach vriendelijk. Wie zegt nu ook zoiets.

"Wil je even dansen?" vraagt Ayden na een lange tijd met zijn vrienden te praten. Ik haat dansen. Ik kan niet dansen. Ik wil niet dansen maar ik knik naar Ayden. Ik loop met hem mee naar de dansvloer en heb al meteen spijt als ik naar de meiden om me heen kijk die geweldig soepel zijn aan het dansen. Ik ga wat heen en weer met mijn heupen en volg de ritme van de muziek. Zodra er slow opgezet wordt, kijk ik naar Ayden die me aanbied om met hem te dansen.

"Ik ga eerst even naar het toilet. Ik kom zo terug." Ik haast me zodat hij me niet tegenhoudt. Ik weet niet eens waar het toilet is maar het maakt niet uit want zolang ik hier weg ben, is het goed. Ik loop even rond en bots dan tegen iemand aan. Ik draai me om zodat ik mijn excuses kan aanbieden aan degene maar het meisje valt meteen in mijn armen. "Euhm, sorry dat ik tegen je botste." Ze begint te giechelen en kijkt dan op. Het is overduidelijk zichtbaar dat ze dronken is, en het is nog maar pas kwart voor 11.

"Maakt niet uit. Zulke dingen gebeuren wel vaker." Ze zwijgt even en begint dan te huilen als een baby. Ik wil me los maken en weg gaan maar ze heeft me stevig vast en huilt op mijn schouder. Ik vraag niet eens wat er is, wat haar naam is of zelfs niet meer waar het toilet is. Ik besluit gewoon daar te staan, met het meisje dat al haar tranen los laat en heel wat onverstaanbare dingen tegen mijn schouder aan het zeggen is. Ik leg mijn hand op haar rug en wrijf er zachtjes over terwijl zij uithuilt. Als ze klaar is, gaat ze weer rechtop zitten.

"Gaat het?" vraag ik. Ze grijpt haar hoofd vast en mompelt iets onverstaanbaar. Heel haar maskara en eyeliner is uitgelopen, wat er eerlijk gezegd niet uitziet. Ik haal een nat doekje uit mijn tas en wrijf het uitgelopen make-up weg. Ze ziet er een beetje duizelig uit.

"Hé, Jane..." hoor ik een jongen roepen. Ik kijk om en zie hem onze kant op lopen. Hij neemt het meisje bij haar pols vast en kijkt haar met een strenge uitdrukking aan. Ik frons mijn wenkbrauwen. "Wat doe je hier? Luister je niet als ik zeg dat je naar huis moet gaan, nee? Je gaat nu mee, zonder tegenwerking!" Jane blijft op haar plaats staan en wankelt een beetje door de alcohol. Haar hoofd doet volgens mij ook verschrikkelijk veel pijn. 

"Doe rustig, zie je niet dat ze duizelig is?" Hij kijkt me even aan maar negeert me daarna volledig. Hij probeert Jane mee te trekken maar ze vertikt het om mee te gaan. Hij heft zijn hand op om haar een klap te verkopen maar ik ga dit echt niet laten gebeuren. Ik hou zijn hand vast voor dat die op Janes gezicht beland. Ik hoef niet per sé in een wolf te veranderen om mijn kracht te behouden. Ik knijp zo hard in zijn arm dat hij op zijn lip begint te bijten van de pijn. Hier stopt het nog niet. Ik steek mijn scherpe nagels in zijn arm tot ik het voel bloeden. Hij begint te schreeuwen maar gelukkig is het niet zo duidelijk door de luide muziek. Ik laat hem los en kijk hem met mijn wolvenogen aan. Hij zweet duidelijk, zijn voorhoofd is helemaal nat. "Als je nog één keer jouw hand durft op te heffen voor een meisje om haar te slaan, dan lust ik wel een stukje mensenvlees... Begrepen?" sis ik in zijn oor. Hij kijkt naar zijn bloedende arm en kan zijn mond niet meer sluiten van verbazing en van de pijn.

Ik heb het hier gehad. Ik ga naar huis, en wel nu. Ik loop het huis uit, de straat op. Mijn voeten doen me pijn dus doe ik mijn hakken uit. Wat was dit voor een avond? Ik hoop het nooit meer mee te moeten maken. Als ik aan het einde van de straat kom, hoor ik iemand me achterna lopen. Ik draai me om en zie dat het Ayden is. Heb ik nu eigenlijk bewezen dat ik geen wolf ben? Wat maakt het ook uit, ik moet naar huis, terug naar mijn asociaal leven.

"Gloria..." Ayden komt uitgeput voor me staan. Hij steunt op zijn knieën en hijgt zwaar. Ik kijk naar hem tot hij rechtop gaat staan. "Ik heb het gezien..." Ik rol met mijn ogen. Ieder meisje kan haar nagels in iemands vel steken tot die persoon bloed, toch? Waarom doet hij zo belachelijk? Hij probeert gewoon het minste te gebruiken om te bewijzen dat hij gelijk heeft, maar ik ga hem echt niet laten. Ik doe mijn mond om hem tegen te spreken maar hij legt zijn vinger al op mijn mond. Ik kijk hem met spleetogen aan. "Ontken het toch niet telkens, Gloria. Ik weet dat je een wolvin bent. Als je wilt blijft het geheim tussen jou en mij, maar geef het alsjeblieft toe." Hij laat zijn hand zakken en kijkt me verwachtingsvol aan. Ik kijk even rondom me en kijk hem dan weer aan. Ik druk dan mijn lippen op die van hem en laat mijn hand door zijn haren gaan. Ik sluit mijn ogen maar hij blijft verward voor zich uit kijken. Ik doe dan weer een stap achteruit en draai me om.

"Wolven kunnen ook niet verliefd worden zonder te veranderen. Zo zie je maar dat ik alleen maar hou van wolven maar er zelf geen ben." Ik loop verder naar huis en laat hem met een verwarde uitdrukking achter. Hopelijk zal mijn plan eindelijk lukken.

Haaaaay :o wat vonden jullie ervan?? Ik had in ieder geval te veel inspiratie dus bleef ik maar verder schrijven... Let me know! Oh, en heel erg bedankt aan iedere volger, voter, commenter en degene die ons verhaal toevoegen, Jullie geven ons echt wel motivatie!!! ♥ Kusss

Chaima x