Wolf Eyes [HERSCHRIJVEN]

Eye 17 - Gloria

Ik plof neer op mijn bed. Mijn moeder iets niet thuis. Dat is wel redelijk normaal. Volgens mij is ze gaan jagen omdat ze honger heeft of god weet wat ze is gaan doen. Wat was dit voor een avond. Ik heb een jongen gebeten, een ander jongen gezoend waar ik niet eens echt iets voor voel en ik heb een leugentje opgemaakt. Natuurlijk veranderen wolven niet als ze verliefd zijn. Voor zolang ik weet is het niet waar en als ik het aan mijn moeder ga vragen, gaat ze weer in dat nutteloos boek kijken waar bijna niets van waar is. Ik doe mijn kleedje uit als mijn gsm trilt. Ik wil die net opnemen maar mijn oog valt op mijn vacht. Waarom is het groter geworden? Ik laat het voor wat het is en bekijk mijn gsm. Een bericht van Ayden die vraagt om morgen af te spreken. Zou ik ja zeggen? Durf ik hem zelfs wel nog te spreken na het voorval van vandaag? Ik besluit toch maar akkoord te gaan. Ik kijk uit het raam en zie de maan. Volle maan, daarom dat ik veranderde. Ik besluit me gewoon ineens te veranderen en naar beneden te gaan. Niemand, zoals verwacht. Ik loop het huis uit via de tuindeur en loop het bos in. Zo lang geleden dat ik nog mezelf ben kunnen zijn. Ergens diep in het bos, stop ik en ga ik op de grond liggen.

Ayden is een goede jongen maar ik kan hem echt niet vertellen dat ik een wolvin ben. Stel je voor, dan gaat hij me belachelijk maken voor iedereen. Ik staar wat voor me uit en zie de lichtjes in het bos rondzweven. Ik glimlach erdoor. Ik sluit mijn ogen en geniet van de natuur, de geluiden van de uilen, het wolf zijn en van mezelf houden zoals ik  nu ben...  Ik hoor opeens een gekraak. Ik sta meteen op en kijk sluw in het rond. Ik ga langzaam achteruit en verstop me achter een struik. Er komt een jongen het bos in en ziet er redelijk dronken uit. Hij valt op zijn knieën en mompelt iets onverstaanbaars. Ik kijk even rond om te zien of er iemand in de buurt is maar het lijkt erop dat hij alleen in het bos rondloopt. Hij maakt de grond comfortabel en gaat erop liggen. Hij sluit zijn ogen. Meteen valt hij in een diepe slaap. Wat nu? Ik voel me verantwoordelijk van hem. Ik heb hem gezien dus als er iets gebeurt, zal het mijn fout wel zijn. Ik zit en kijk hoe hij vredig ligt te slapen. Wat een gekkerd! Wie komt er nu in het midden van de nacht, dronken, naar het bos? NIEMAND! Ik ga wat dichterbij maar sluip dicht tegen de grond en ruik of hij te vertrouwen is. Ik ga naar zijn gezicht, waar het maanlicht op schijnt. Hij komt me bekend voor. Volgens mij zit hij bij me op school? Of heb ik hem ooit in het stad gezien? Ik herinner me het niet echt. Ik loop achter de bosjes maar blijf zo dicht mogelijk bij hem zitten, zodat hem niets overkomt.

***

Als ik mijn ogen open zie ik dat het al redelijk verlicht is. De zon schijnt niet echt omdat het herfstweer al redelijk op te merken is. Ik verander snel in de menselijke Gloria en loop een eindje weg als ik zie dat de jongen er nog steeds ligt. Hij ligt dus aan één stuk te slapen en heeft me niet gezien als wolf. Dat hoop ik in ieder geval. Als ik ongeveel zo'n 30 meter van hem verwijdert ben, besluit ik terug te lopen om te zien of hij nog niet wakker is geworden ondertussen. Ik ga hem natuurlijk hier niet alleen laten. Hij ligt nog steeds te slapen, nog steeds op dezelfde positie. Ik rol met mijn ogen en besluit hem wakker te maken. Hij gaat langzaam rechtop zitten en kijkt om zich heen. Hij probeert iets te zeggen maar het lukt niet dus mompelt hij heel onduidelijk wat woorden.

"Kom mee. Ik neem je mee naar huis, anders komen er beren of wolven je verscheuren." Hij staat onhandig op en plaatst zijn hand tegen zijn voorhoofd. Ik loop voor hem en veronderstel natuurlijk dat hij me volgt. Ergens hoop ik wel dat hij me roept en zegt dat hij zelf naar zijn thuis gaat maar als we voor mijn voordeur staan, verlies ik meteen de hoop. Ik open de deur en help de jongen naar de sofa. Ik ga naar de keuken en zoek een pijnstiller voor hem. Ik geeft hem de pijnstiller, doe de tv aan en ga dan zitten naast hem.

"Ik droomde dat..." Hij stopt in het midden van zijn zin en fronst zijn wenkbrauwen, alsof hij niet zeker is van wat hij gaat zeggen. "Dat... Er een wolf bij me was. Heel lang... En..." Hij zegt weer niets. Ik bijt op mijn lip en zeg niets. Hij had het dus door. "En die vertrok daarstraks pas..." Ik moet hem laten zien dat het allemaal maar een droom was.

"Ik denk dat de alcohol nog steeds in je hoofd is. Toen ik naar jou toe kwam, was ik al ongeveer een uurtje in het bos en ik heb niets gezien, noch gehoord. En de wolven en beren komen meestal pas tegen 5 uur uit dus het is onmogelijk dat je een wolf hebt gezien aangezien het al 10 uur is." Hij kijkt op zijn horloge. Volgens mij ziet hij wazig omdat hij het telkens dichter bij zijn ogen brengt. Ik kijk hem even met open mond aan en kijk dan weer naar de tv. Mijn maag rammelt. Ik had me redelijk overslapen en ik heb sinds voor ik naar het feestje van gisteren ging, niets gegeten. "Ik maak het ontbijt wel snel klaar. Dan kun je zometeen één van je ouders bellen en weer naar huis gaan." Ik loop naar de keuken zonder antwoord van hem te verwachten en sluit de deur achter me. Normaal probeer ik altijd met gewone dingen te ontbijten: cornflakes, een appel, ontbijtgranen... Vandaag heb ik zin in vlees. Misschien omdat ik de laatste tijd te veel nadenk en me vaak opjaag? Ik haast me naar de koelkast en blijf de deur ondertussen in de gaten houden, zodat de jongen niet naar binnen komt. Ik neem een stuk vlees en bijt erin. Dit was lang geleden. Als Ayden hier nu zou staan, zou hij me aangestaard hebben en misschien tegen iedereen gaan zeggen wat voor een freak ik ben. Ik neem nog een hap en dan verschrik ik van de deurbel. Ik slik het vlees snel in, gooi het andere stuk terug in de koelkast en drink snel een glas water. De deurbel gaat weer. Waarom hebben mensen geen geduld? Ik haast me naar de hal, waar ik de jongen zie die de deur opent in mijn plaats.

"Wie ben jij? Woont Gloria hier niet?" vraagt Ayden. Ayden? Is hij er al? Ik loop naar de deur en de jongen kijkt ons beiden met halfdichte ogen aan. Hij draait zich om en slentert naar de salon. "Gloria, wie... was dat?"

"Geen idee. Ik was deze ochtend bessen gaan zoeken in het bos en ik vond hem daar liggen. Volgens mij zit hij bij ons op school, kan dat?" Hij knikt. "Maakt niet uit. Waarom ben je hier? Zouden we nu al uit gaan?" vraag ik.

"Euh... Nee, ik wou eigenlijk mijn excuses aanbieden voor wat er gisteren was gebeurt. En we hadden geen tijd afgesproken gisteren dus wou ik vragen of straks om 5 uur goed was." Ik knik als teken dat ik het een goed idee vindt. "Ik ga dan maar weer. Mijn zusje wacht op me." zegt hij kortaf en vertrekt. Ik wou hem nog aanbieden om binnen te komen maar hij lijkt zo gehaast. Ik sluit de deur verward. Waarom ging hij zo snel weg? Had hij door dat ik net vlees heb gegeten als ontbijt...?

Hi dit is dan alweer hoofdstuk 17 :) Hopelijk vinden jullie het leuk want ik ben er niet echt blij mee maar ik wou jullie echt niet langer laten wachten. Laat weten wat ik kan veranderen in de toekomst, tips,  ideeën,...

Kiss Chaima