Wolf Eyes [HERSCHRIJVEN]

Eye 1 - Gloria

4...3...2...1 Voor dat mijn alarm zelfs af kan gaan, zet ik die al stil. Ik zucht vermoeid. De hele nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Allemaal omdat ik vandaag naar een nieuwe school ga. Niet dat dat zo enorm spannend is maar dit jaar moet anders gaan. Op al mijn andere scholen zijn ze erachter gekomen dat ik anders ben. Nu ga je misschien denken: Iedereen is anders. Ja, dat is ook zo, maar ik ben niet anders op die manier. Mijn moeder is een wolf. Wel, ze verandert soms in een wolf. Ik ook maar ik kan mezelf meer onder controle houden dan haar. Dat kan heel handig zijn, maar als ik vrienden uitnodig en mijn moeder verandert toevallig, is dat niet bepaald een vriendelijke verwelkoming voor hun.

Ik sta op en loop naar de badkamer. Een verraste persoon kijkt naar me door de spiegel. Ik zucht door mijn domheid. Dat ben ik natuurlijk. Soms heb ik er nog moeilijkheden mee om een normaal tienerleven te leiden. Mijn haar is nog niet zo verschrikkelijk maar onder mijn ogen zijn wallen die ik nog nooit heb gezien. Ik kijk snel weg van de spiegel en was mijn gezicht. Ik zoek een concealer om mijn wallen onder mijn ogen te bedekken. Als ik klaar ben, kijk ik tevreden naar de spiegel. Even moet ik schrikken. Ik ben bijna mijn ogen vergeten! De vorige keer hebben ze ontdekt dat ik een wolvin was door mijn ogen. Maar ik heb gehoord dat er op deze school veel mensen met speciale ogen rondlopen. Hopelijk is dat zo want aan lenzen heb ik niet gedacht.

Ik besef dat ik tijd verlies door nutteloos naar de spiegel dus loop ik terug naar mijn kamer. Ik maak neuriënd mijn bed op en haal wat kleren uit mijn kast. Mijn gsm trilt even. Verbaasd neem ik die en bekijk het bericht dat ik net heb binnen gekregen. Als ik Sophia op het scherm zie staan, verschijnt er een enorme glimlach op mijn gezicht. Sophia is namelijk mijn 2 jaar oudere achternicht. Zij woont in Rusland, dus zien we elkaar niet vaak. Wat wel heel spijtig is. Gelukkig bestaat er zoiets als internet!

'Hope it will not go wrong this time! A lot of succes at your new school!'  Ik glimlach naar haar bericht en bedank haar. Zij is de enige die niet bang van me is. Misschien klinkt dat wel logisch, het is mijn nicht, maar eigenlijk is dat nog niet zo logisch. Het zit zo: mijn vader heeft een aantal jaar geleden zelfmoord gepleegd. Ik was toen ongeveer zo’n 7 jaar oud. Hoe dan ook, hij hield wel van mijn moeder maar omdat hij een rijke zakenman was ging het moeilijk. Mensen in de buurt begonnen achter ons geheim te komen, waardoor mijn vaders bedrijf niet meer goed ging en hij uiteindelijk zelfmoord heeft gepleegd. Dat is ook 1 van de redenen waarom mijn moeder en ik verhuist zijn.

“Gloria! Sta op! Straks kom je te laat voor school.” Mijn moeder haalt me uit mijn gedachten. Ze kon misschien wel eerder roepen en niet wachten totdat ik bijna helemaal aangekleed ben. Ik doe mijn pyjama aan terwijl ik gek doe. Ik stop al snel als ik de zijkant van mijn buik zie. Langzaam herinner ik me hoe het vroeger was op het strand. Nooit heb ik een bikini gedragen, door de plek. Altijd als ik dan de vraag kreeg “Waarom niet?” had ik geen idee wat ik moest reageren. Ik ga met mijn hand over de plek die zo groot is als een A2 formaat. De plek is behaard. Nou ja, eigenlijk is het gewoon een vacht van een wolf. Als wolf-mens heb je gewoon zo’n plek, alleen heb ik nu net geluk gehad dat het niet op mijn gezicht is terecht gekomen.

Ik doe een shirtje aan en een jeansbroek. Hopelijk gaat alles goed vandaag. Na mijn schoenen aan te doen en mijn rugzak te nemen, check ik mezelf nog een laatste keer in de spiegel. Tijd om te vertrekken.

“Ik ben door, mam! Hou jezelf onder controle!” roep ik voor dat ik de deur sluit. Daar ga ik dan, op naar school. Gisteren heb ik nog gewandeld  van mijn thuis tot school, wat best nog meeviel. Ik moest alleen 1 straatje in en met veel geluk herinner ik me welk straatje het is. Als ik eindelijk aankom in een soort wijk, weet ik zoals verwacht niet meer waar ik ben. Heb ik dan echt het verkeerde straatje gekozen? Het leek er nochtans op. Ik zucht hopeloos. Ergens in de verte zie ik jongens in een groepje staan. Ze lijken ongeveer 18 jaar of ouder. Ik blijf ze aanstaren totdat er 1 mij aankijkt. Al meteen heb ik door dat het niet de beste  was dat ik kon doen. Er komt een jongen op mij af en zijn kille blik bezorgt me kippenvel.

“Is er iets?” Ik slik even en schud bang mijn hoofd. Ik voel hoe iemand mijn arm stevig vastpakt waardoor ik even verbaasd en pijnlijk opkijk. Een jongen met bruin haar kijkt strak naar de jongen die op me af kwam. Waar ben ik beland? Waarom was ik niet gewoon thuis gebleven.

"Laat haar met rust, ze is nieuw hier en weet niet waar ze heen moet." Hoe weet hij dat nu weer? Is het een tovenaar? Heeft hij een glazen bol? Nee, vast niet. De jongen kijkt me vuil aan en knikt. Ik, met mijn nog steeds verwarde blik, word meegesleurd met de wildvreemde die daarnet mijn leven heeft gered. Ik trek mijn arm terug en kijk hem vragend aan.

"En jij bent?" Hij grinnikt even. Ik besef opeens hoe onbeleefd ik klonk dus krab ik even ongemakkelijk aan mijn hoofd. "Ik bedoel: bedankt. Ik ben Gloria, trouwens." Hij schudt mijn hand.

"Ayden... Een tip die ik je geef: je komt liever niet in die wijk. Iedereen weet ondertussen dat daar enkel drugsdealers zijn dus blijf daar maar uit de buurt." Ik zet mijn hand op mijn borstkas. Drugsdealers?! Ik was bijna vermoord en misschien wel verkracht door drugsdealers?! Mijn dag is al wonderbaarlijk begonnen. "Dus je moet naar Anthony High?" 

"Hoe weet je dat?" vraag ik stomverbaasd. Hij begint opeens te lachen.

"Dat is de enige middelbare school in de buurt, dus veronderstel ik dat je daarheen moet. Tenzij je zo verdwaalt bent dat je een paar 6 kilometer terug moet om naar de kostschool te gaan." Ik schud mijn hoofd. Hij glimlacht even en doet teken dat ik hem moet volgen. "Ik zit daar ook. Als je geluk hebt zitten we in dezelfde klas. Hoe oud ben je trouwens? 16?" Ik knik. Ik haat hoe ik ben. Als ik pas iemand leer kennen ben ik dood ongemakkelijk. Stilaan komt de poort van de school in zicht. En nu mijn vingers kruisen en hopen dat alles goed gaat.

Chaima