Wolf Eyes [HERSCHRIJVEN]

Eye 11 - Gloria

Na nog gezellig te praten met Tiffany, Ryan en Evan, gaat de bel uiteindelijk. Tiffany stopt in het midden van haar zin en kijkt geïrriteerd naar de lucht. Ik moet even grinniken. Ze was net aan het uitleggen hoe onbelangrijk ze het vond om gezonder te eten waardoor ik me de hele tijd moest inhouden om niet in lachen uit te barsten.

"Goed, waarom moest die bel me nu ook alweer onderbreken?" vraagt Tiffany nadenkend. Ik probeer me ook te herinneren wat ze zei maar het lijkt dat ik het totaal vergeten ben. Net als Tiffany met haar vingers knipt om verder te vertellen, komt er een man van zo'n 50 jaar op ons af en kijkt ons met een strenge blik aan.

"Wat doen jullie hier nog? Hebben jullie de bel niet gehoord? Verdwijn nu naar jullie lokaal voor dat er straf uitgedeeld wordt." Ik slik en steek mijn hand glimlachend op naar Tiffany, Evan en Ryan. Ik haast me naar mijn kluisje en moet nog even lachen om de reactie van de leerkracht. En hoe geweldig Tiffany wel niet is. Gelukkig ken ik nu ten minste iemand in deze school. Ik kende Ayden wel al maar het is natuurlijk ook leuk om een meisje te kennen.

Ik ben zo diep in gedachten verzonken dat ik totaal niet heb gemerkt dat Ayden naast me is komen staan. Ik kijk even verbaasd maar glimlach dan naar hem. Hij lijkt met iets te zitten dus laat ik hem aan het woord.

"Hey... Euh, alles goed?" vraagt hij onzeker. Ik grinnik in mezelf. Ik heb al vaker met hem gesproken maar toch blijft hij zo ongemakkelijk doen.

"Ja goed." zeg ik en wil verder lopen aangezien er niemand meer op de gang staat. Volgens mij is iedereen al naar zijn lokaal.

"Gloria, sorry dat ik zo raar deed. Maar ik wil je echt spreken..." zegt hij in één adem. Ik herinner me weer dat hij zomaar weg liep na de les zonder me iets te zeggen of vragen. Niet dat ik dat zo erg vond... Maar waar zou hij me in godsnaam over willen spreken?

"Dat kan. Na de les." glimlach ik en loop verder naar de les. Ergens ben ik wel benieuwd naar hetgeen Ayden me over wil spreken.

*-*

Eindelijk gaat de bel. Ik ruim mijn spullen op en als ik even het lokaal rond kijk, zie ik dat iedereen bijna weg is. Ook Ayden. Misschien is hij het vergeten. Ik haal mijn schouders op en loop het lokaal ook uit, naar mijn kluisje.

Als ik die afsluit, zie ik Ayden staan terwijl hij nerveus van alles uit zijn kluisje haalt. Ik frons mijn wenkbrauwen en loop dan naar hem. Hij lijkt erg verrast te zijn met mijn aanwezigheid. Ik kijk hem fronsend aan maar meer kan ik niet zeggen want hij onderbreekt me al.

''Zullen we buiten verder praten? Hier is het niet echt veilig, haha." zegt hij zenuwachtig wat stilaan ook op mijn zenuwen begint te werken. Geen idee waarom hij zo doet maar hopelijk kom ik er zo snel mogelijk achter. Hij loopt voor me uit naar buiten. Bij de fietsenstalling blijft hij stil staan. Eindelijk!

"Dus, waar wil je het over hebben?" vraag ik met een zucht. Hij zucht ook en krabt even aan zijn nek. Opeens begin ik te twijfelen of ik het echt wel wil horen. Hij doet de hele dag al zo afstandig en nerveus. Dat maakt me natuurlijk echt wel kwaad maar ik probeer me in te houden. Ik zie aan Ayden dat hij het moeilijk heeft maar hij moet het eruit zien te krijgen.

"Oké.. Om te beginnen, je bent echt een goede vriendin sinds een korte tijd al, en je zal het altijd blijven, echt waar. Onthoud dat." Ik glimlach en wacht  geduldig tot hij zijn verhaal af maakt. "Gloria, ik heb je gezien, toen je transformeerde. Ik weet wat je bent." Ik moet even slikken en mijn adem hou ik geschrokken in. Heeft hij me dan toch gezien? Het kan niet mogelijk zijn, ik keek nog om me heen en zag niemand. Opeens weet ik niet meer wat ik moet zeggen en beginnen hard te lachen, alsof het letterlijk op niets sloeg wat Ayden net zei. Hij kijkt me verward aan en ik neem het hem niet kwalijk. Volgens mij zou ik hetzelfde reageren.

"Waar heb je het over, Ayden? Ben je helemaal gestoord? En hoe bedoel je 'je weet wat ik ben'? Lijk ik dan zo erg op een alien?" Ik probeer mijn gelach zo realistisch mogelijk te houden, wat me nog redelijk lukt. Hij kijkt even naar de grond met een frons op zijn voorhoofd, alsof hij zich iets probeert te herinneren.

"Maar ik ben er echt zeker van dat ik jouw als wolf heb gezien... Probeer me niet gek te maken, Gloria. Ik heb jou gezien en ik ben er zeker van!" Ik kijk hem fronsend aan en rol met mijn ogen. Dit gaat helemaal de verkeerde kant op maar toch ga ik niet toegeven aan hem dat ik een wolf ben.

"Hoor jezelf nu bezig, Ayden... Het is toch zo onrea-"

"Nee, Gloria, het is niet onrealistisch. Jij bent degene die onrealistisch bezig is. Als je nu gewoon niet kinderachtig doet en me de waarheid verteld, dan accepteer ik het, je hoeft echt niet moeilijk te doen!" Ik zet een stap achteruit door de uitbarsting van Ayden. Hijzelf leek ook niet te verwachten dat hij zo tegen me ging beginnen schreeuwen. "Gloria, sorry..."

"Hey, maat!" roept een jongen in de verte, vermoedelijk naar Ayden. "Hier, een uitnodiging. Je weet toch,  het feest van het jaar." zegt hij en overhandigt een uitnodiging aan Ayden. De jongen ziet mij ook staan en grijnst even. "Hier, ook een uitnodiging voor jou, schoonheid. Anders kom je maar met Ayden. Ayden, ik ga je met rust laten, man. Ik zie dat je het druk hebt." De jongen knipoogt en gaat weg. Ayden kijkt me met een scheve grijns aan. Nee, ik ga er niet heen, hoop dat maar niet!

"Oké, Gloria. Ik geloof je. Maar dan moet je dat bewijzen. Je komt naar het feest. Ik geef jou het adres, de tijd en de dress-code. Trouwens, hoe minder je aan hebt hoe sneller je binnen komt." Ik slik. Hoe minder hoe beter? Wat als ze mijn vacht zien op mijn zij? Maar ik ga Ayden natuurlijk niet zo maar gelijk geven?

"Waarom bewijs jij niet dat je mij als wolf gezien hebt? Dat zou toch gemakkelijker zijn?" Hij begint luid te lachen.

"Dat zou ik kunnen doen, maar dan is de fun eraf. Bewijs jij het maar, ik ben natuurlijk ook degene die uiteindelijk heeft gezegd dat ik je geloof en niet omgekeerd." Knipoogt hij. Hij doet dan opeens iets heel onverwachts. Hij komt dicht bij mijn gezicht en drukt een kus op mijn wang. Dan vertrekt hij weer en laat me verward achter. Mooi, ik heb mezelf alweer in de nesten geholpen. Hopelijk loopt dat rotfeest goed af.

Heey wolfies van me (ik klink kinderachtig, is het niet?), Eindelijk heb ik dus gepub. Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd (H U I S W E R K ) maar hopelijk maak ik het goed met dit hoofdstukje,

KISS Chaima