Forever a mum (1)

Een veilige plek

POV Brigitte

Als ik naast mij kijk zie ik dat Eric nog slaapt. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Hij is zo schattig als hij slaapt, al is zijn gesnurk soms echt irritant. Voorzichtig gooi ik het deken van mij af. Zachtjes loop ik naar de badkamer, waar ik mij aankleed. Op mijn tenen loop ik zachtjes de trap af naar de keuken. Met een pen in mijn hand en het briefje in de andere wandel ik naar de eetkamertafel. 

Lieverd,

Ik ben even een eindje wandelen. Heb even rust nodig. 

X Brigitte

Ik pak mijn jas van de kapstok en trek deze aan. Molly zijn riem pak ik van de kast vandaan. 
''Kom Molly, we gaan wandelen.'' Hij tilt zijn kop op en legt deze met een zucht weer neer. 
Zijn grote bruine puppyogen staren mij aan. Moet dat echt? Zal hij denken. ''Komaan Molly.'' Deze keer spreek ik met een wat strengere stem. Het helpt, want hij komt na een diepe zucht in beweging. Zijn korte pootjes trippelen over het parket als hij naar mij toe komt gelopen. Met zijn tong uit zijn bek zet hij zich voor mij neer. Na ik zijn riem heb aangetrokken wandel ik naar buiten en trek ik de voordeur achter mij dicht welke achter mij in het slot valt. Molly zijn pootjes en mijn voetstappen weerklinken ritmisch op de straatstenen. Buiten vallen de eerste zonnestralen van de dag op ons neer. Sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden. Het zou vandaag zo een mooie dag moeten zijn, een dag waar wij met zijn vieren zouden genieten. Maar ik voel mij leeg en emotieloos. Stilletjes staar ik voor mij uit, Molly kijkt enkele keren omhoog om naar mij te zien. Waarom moest ons dit nu weer overkomen? Waarom onze dochter? Laat het kindje van ons samen alsjeblief wel gezond zijn. Is afstand nemen van Eric wel de juiste keus, zal het hem geen zeer doen? De afgelopen maanden zijn zo een rollercoaster geweest en ik trek het niet meer. Tranen glijden als waterdruppels over mijn wangen, ik proef de zoute druppels in mijn mondhoeken. Het worden er steeds meer. Eigenlijk kan het mij allemaal niks meer schelen. Dan ziet iemand mij maar wenen, ik kan niet eeuwig sterk blijven. De knisperende schelpjes onder onze voeten brengt mij rust. Als ik om mij heen kijk zie ik overal bomen. Ik loop er naar een toe, sla mijn armen eromheen en leg mijn hoofd ertegen. De prachtige functie van de natuur om ons mensen te helen doet mij goed. De geur van het groene gras en de eendjes die zich over het water voortbewegen doen mij glimlachen. Het enige wat ik nu nodig heb is rust in mijn hoofd. Alles op een rijtje kunnen zetten. Misschien moet ik toch maar naar Tineke gaan. Molly kijkt mij met zijn grote bruine ogen aan. Ik hurk mij neer en sla mijn armen om hem heen. ''Was het leven maar niet zo moeilijk, Molly.'' Met zijn lange tong likt hij mijn tranen van mijn gezicht. ''Wat een dikke loebas zijt ge toch.'' Zachtjes aai ik hem over zijn kop. Op langzaam tempo wandel ik naar Tineke haar huis. Als we aan de hoek van de straat zijn is het grote witte huis al goed zichtbaar. Mijn pas versnel ik waarna Molly hijgend naast mij komt lopen. Eenmaal aangekomen bij Tineke haar huis bel ik aan. Het gerinkel van de bel is tot buiten te horen. Inmiddels bibberend van de kou sta ik voor haar deur te wachten. Na enkele seconden wordt de deur open gedaan. ''Sjoeke, wat doet gij hier nu? Kom rap binnen, het is kou.'' Nog voor ik mij in de zetel neer kan zetten glijden de tranen al over mijn wangen. Tineke komt aangewandeld met een grote doos tissues. ''Sjoeke toch, wat scheelt er?'' Bezorgd kijkt ze mij aan terwijl ze haar armen om mij heen slaat. Een stormvloed van tranen daalt op mij neer. Hevig begin ik te beven, mijn hele lijf trilt. Stevig trekt ze mij tegen zich aan. ''Goed zo, laat het maar allemaal gaan. Hier zijt ge veilig.'' Stilletjes staan wij enkele seconden in de living. De tranen blijven maar stromen, terwijl mijn ademhaling versneld. Na enkele seconden krijg ik het benauwd. Tineke laat mij los en pakt mijn polsen beet. 
Met een bezorgde blik kijkt ze mij aan. ''Rustig ademen Brigitte. In door u neus en uit door u mond.'' Tineke zet zich neer op de zetel en ik volg haar voorbeeld. Molly springt op de zetel en legt zich naast mij. Eigenlijk mag dit niet, maar voor een keer zeg ik er niks van. Hij wil mij ook enkel maar troosten. 

POV Tineke

''Goed zo sjoe, dat is al vele beter. Bezorgd kijk ik haar aan, mijn ogen gericht op haar ademhaling. ''Vertel nu eens rustig wat er gebeurd is.'' ''Ik weet niet waar ik moet beginnen Tineke. Er is zoveel gebeurd.'' ''Begin bij het begin en vertel daarna rustig verder.'' ''Het is Emma, het gaat niet goed met haar. Haar longen, het is terug.'' Verslagen sla ik mijn hand voor mijn mond. ''Amai Brigitte, dat meent ge niet. En nu?'' ''Ze kunnen haar alleen behandelen in Barcelona Tineke. Maar we hebben dat geld niet.'' Hevig begint ze te beven, ze trilt van top tot teen. Tranen glijden over haar wangen en druppen op de grond. ''Desnoods schiet ik het voor jullie voor sjoe.'' ''Meent ge dat Tineke?'' ''Ja, alles voor Emma. Ik weet hoeveel ze voor jou betekend.'' ''Merci, echt waar. Merci!'' Zachtjes streel ik Brigitte over haar rug. Haar lichaam trilt nog steeds. ''Lieverd, ge rilt helemaal. Kom ik maak wat warme choco voor je, dat zal je goed doen.'' Met een dankbare blik kijkt ze mij met haar mooie bruine ogen aan. Met grote passen wandel ik naar de keuken waar ik chocomelk in een tas schenk. Deze zet ik in de magnetron. ''Sjoe, ge kunt bij mij blijven slapen als ge wilt.'' Als ik naar Brigitte toe wandel, druk ik de  hete tas choco druk ik in haar handen. ''Er is nog iets Tineke. Het loopt niet zo lekker tussen Eric en mij. Eric is zo gesloten de laatste tijd.'' ''Eric heeft ook zijn tijd nodig om alles te verwerken Brigitte. Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Het komt wel goed met hem en tussen jullie.'' 
Langzaam wandel ik naar boven de trap op en de logeerkamer in. Netjes maak ik het bed op, de lakens plooien zich netjes over het bed. Het kussen schud ik op, waarna ik er een nachtkleed op leg. Het kleed is ooit nog van mij geweest, maar ik draag het nu niet meer. ''Brigitte, ge kunt hier blijven slapen als ge wilt.'' Voorzichtig sla ik mijn armen om haar heen. ''Hier zijt ge welkom tot ge een beslissing hebt genomen. En Molly is ook welkom natuurlijk!'' Molly is inmiddels in slaap gevallen, hij ligt er mooi bij. Zijn ogen zijn gesloten en zijn kop rust op de zetel. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Op dit soort momenten zou ik zo graag ook een hond willen maar het is niet realistisch, niet met mijn onregelmatige diensten en niet mijn gebrek aan een partner. 
''Kom sjoe, drink u choco rustig op dan laat ik u de logeerkamer zien.'' Met een dankbare blik en stralende ogen kijkt ze mij aan. ''Merci Tineke, echt waar ik zou niet weten wat ik zonder u zou moeten als vriendin.''