Forever a mum (1)

Slecht nieuws

POV Brigitte

Als ik van Emma haar kamer naar de trap loop kijk ik voorzichtig of Eric nog slaapt. Zijn gesnurk is oorverdovend. Ik grinnik zachtjes. Het is toch ook een pateeke. Op mijn tenen wandel ik de trap af. Terwijl ik naar de huistelefoon wandel, glijdt er een traan over mijn wang. Rap veeg ik hem weg. Sterk blijven Brigitte!  Met trillende handen toets ik het nummer van het ziekenhuis in.
Zenuwachtig wandel ik heen en weer, terwijl de telefoon over gaat. Stevig klamp ik de telefoon vast, uit schrik om hem te laten vallen.  ''Goedemorgen, UZ Antwerpen, met Sylvia.'' ''Goedemorgen, met de mama van Emma.'' Enkele seconden stilte volgen. Zenuwachtig bijt ik op mijn nagels. ''Mevrouw, kunt u naar het ziekenhuis komen?'' ''Nu?'' ''Als het kan zo snel mogelijk.'' ''Ik kom er meteen aan.'' ''Tot ziens'' ''Daag'' Rap krabbel ik wat op een briefje.

Eric,

Ik moet rap naar het ziekenhuis. 
Ik bel je als er meer nieuws is.

xx Brigitte

Vlug toets ik het nummer van Tineke in. ''Heey sjoe!'' Haar liefdevolle stem maakt mij breekbaar.
Tranen rollen over mijn wangen, met een snik in mijn stem beantwoord ik haar. ''Heey'' Mijn stem klinkt zachtjes en breekbaar. ''Zeg sjoeke, wat is er?'' "Tineke, het is Emma ik denk dat ze geen goed nieuws hebben....'' "Kan je mij komen halen?'' ''Tuurlijk sjoeke, ik spring nu in de auto en ik kom eraan.'' 

POV Tineke

Met een brok in mijn keel wandel ik naar mijn auto. Luc wilde Brigitte zo snel mogelijk spreken. Het zal toch niks ernstigs zijn? In gedachten verzonken wandel ik naar mijn auto. 
Duizenden gedachten gaan door mijn hoofd. Wat als Emma overlijdt, dat kan Brigitte er echt niet bij hebben. Nadat ik de deur achter mij dicht trek, geef ik vol gas. Met gierende banden rijdt ik naar Brigitte. Enkele minuten later, kom ik aan bij haar huis. Mijn vinger gaat richting de bel als ik zie dat de deur al open gedaan wordt. Met een stevige knuffel begroet ik haar. ''Heey lieveke, cava?'' Ze schudt haar hoofd en begraaft zich in mijn armen. Stilletjes wandelen we samen naar mijn auto. De spanning is om te snijden. 

POV Brigitte

Gedachteloos staar ik uit het raam. Auto's razen voorbij. ''Zeg Tineke, kan het niet wat rapper.'' 
''Brigitte, rustig.'' Met een brok in mijn keel kijk ik naar Tineke. ''Lieverd, het komt wel goed, echt!'' Tineke drukt het gaspedaal in waardoor we binnen enkele minuten al bij het ziekenhuis zijn. Rap doe ik de autodeur open en ren ik naar de ingang. Hijgend komt Tineke mij achterna. 
Op de gang zie ik Luc wandelen. Met grote passen wandel ik naar hem toe. ''Luc hoe is het met haar?'' Enkele seconden stilte volgen. ''Brigitte, ik wil dat je even gaat zitten.'' Met een diepe zucht zet ik mij neer in een van de stoelen van de wachtruimte. ''Brigitte, ik heb slecht nieuws.''
Een traan glijdt over mijn wang en drupt op mijn jeans. ''Emma heeft net een dubbele longontsteking gehad.'' Zachtjes pakt Tineke mijn hand beet en knijpt erin. Haar warme lichaam legt ze liefdevol tegen de mijne en ze slaat haar andere arm om mij heen. Mijn hele lichaam trilt. Snikkend leg ik mij in Tineke haar armen. ''Ze gaat het toch halen, dokter?'' Luc schudt zijn hoofd. ''Ik weet het niet Brigitte, ze is nu stabiel maar we bekijken het van minuut tot minuut.''
Terwijl de tranen over mijn wangen glijden, kijk ik Luc aan. Het is nog erger dan eerst.. Voorzichtig laat ik Tineke los. Zenuwachtig en met mijn handen in mijn haar wandel ik over de gang heen en weer. ''Luc, is ze wakker?'' ''Ja, ze is wakker.'' ''Mag ik haar zien?'' ''Ja, je mag haar zien.''
''Brigitte wil je dat...'' ''Nee, kom maar mee Tineke. Hee, Emma, mama is hier.'' Voorzichtig geef ik haar een kus op haar voorhoofd. Mijn hand leg ik in de hare. Zo zitten we enkele minuten in stilte. Zelfs de altijd zo uitbundige Tineke zegt geen woord. Voorzichtig pakt Tineke mijn hand beet. Haar dunne armpjes breken mijn moederhart. Dit is niet hoe ik haar zesde verjaardag wilde vieren.. Al hoestend schiet Emma overeind. Met mijn rechter arm ondersteun ik haar. Tineke pakt rap een zakdoek en geeft deze aan Emma. Bezorgd kijkt ze mij aan terwijl Emma de zakdoek voor haar mond houdt. Verschrikt kijk ik Tineke aan als ik de druppeltjes bloed op de zakdoek zie. ''Bloed, ze hoest bloed.'' ''Tineke, haal een dokter snel.'' ''Sst meiske, ga maar weer liggen.'' Voorzichtig ondersteun ik haar. Tranen rollen opnieuw over mijn wangen. Waar blijft Tineke nu?!  Al lopend komt Tineke terug naar de kamer, gevolgd door Luc en een van zijn assistentes. ''Brigitte, wat is er?'' ''Luc... Ze heeft het heel benauwd en ze hoest bloed.'' Met zijn stethoscoop luistert Luc naar Emma haar longen. Hoofdschuddend kijkt hij de assistente aan. ''Brigitte, het spijt mij, we brengen haar naar de intensieve.'' ''Ik wil mee!'' Luc schudt zijn hoofd. ''Luc, het is wel mijn dochter!'' ''Ja Brigitte, juist daarom.'' 

 Al huilend klamp ik mij aan Emma haar bed vast. ''Brigitte, laat de dokters hun werk doen.'' Hardhandig pakt ze mijn handen beet en trekt deze los van het bed. ''We komen u halen als er meer nieuws is, Brigitte.'' 
Met haar armen om mij heen geslagen wandelen Tineke en ik naar de wachtzaal. ''Het is gewoon niet eerlijk Tineke, ze moeten haar belonen... maar toch niet daarvoor.'' ''Wat bedoel je Brigitte?'' Zachtjes zetten Tineke en ik ons neer op een stoel. ''Weet je nog, toen met die baby?'' 
Tineke schudt haar hoofd. ''Neen, vertel.'' Toen ik Emma naar school bracht, een paar weken geleden...'' ''Ik keek naast mij en opeens was ze weg.'' Enkele minuten later kwam ze naar mij toe, met een baby in haar handen.'' En toen ze terug kwam zei ze: ''Kijk mama, dit zou Noor ook hebben gedaan toch?'' ''De hele weg naar huis heeft ze lopen rillen.'' ''Maar Brigitte.... dat wist ik niet.'' ''Hij moet haar niet straffen, hij moet haar juist belonen!'' ''Drie maanden heeft ze in het ziekenhuis gelegen, in coma.'' ''Toen heeft god haar gered, en dat moet hij nu ook doen!'' 
Met tranen in mijn ogen kijk ik omhoog. Tineke slaat haar armen om mij heen. Het is gewoon niet eerlijk... ''Brigitte, ze is sterk, ze komt er wel door.'' Ik glimlach door mijn tranen heen. Ja, het is net haar mama. Eindelijk zie ik Luc op mij afkomen. ''Brigitte, we hebben alles geprobeerd maar...'' ''Nee, Emma!'' ''Emma, doe mij dat niet aan!'' ''Ik laat jullie even alleen.'' Eerst Floor, nu Emma. Het is zo oneerlijk!  

POV Emma

Rustig sluit ik mijn ogen. Een helder wit licht komt mij tegemoet. Mijn armen rijken ernaar. 
Aan de poort zie ik Floor staan. ''Floor'' ''Emma!'' ''Emma, wat doe jij hier?'' ''Ik weet het niet Floor, ben ik nu dood.'' ''Nee Emma, pas als je door die poort gaat ben je dood.'' Rap loop ik naar de poort toe. ''Emma, wacht.'' ''Floor, het witte licht het is zo mooi...'' ''Emma, weet je zeker dat je dit wilt?'' Wil ik dit echt? Kan ik mama zo achterlaten? Ze heeft het al zo zwaar... Ik schud mijn hoofd. ''Emma, zie je die man daar?'' Ik knik met mijn hoofd. ''Die man, dat is god, hij laat je alleen gaan als je echt wilt, praat met hem.'' Een grote witte gestalte met baard komt op mij af 
''Eens kijken, wie hebben we hier?'' ''Emma, Emma Broeckx.'' Ik voel hoe de man mij van top tot teen inspecteert. ''Hmmm'' ''Emma, zie je die vrouw daar staan? Dat is u mama.'' ''Mama!'' 
''Ze kan u niet horen Emma'' ''Maar....'' Zachtjes huilend zie ik mijn mama zitten, Tineke zit naast haar met een arm om haar heen. Tranen druppen op haar jeans. ''Emma, weet je zeker dat je dit wilt?'' ''Ik, ik weet het niet.'' ''Emma, ga naar u mama en maak haar gelukkig.'' Voorzichtig kijk ik naar Floor. Zachtjes knikt ze ''Ga maar Emma, ze heeft u nodig.'' Met de slangetjes nog aan mijn lijf loop ik naar mama toe. ''Mama?''

POV Brigitte

 ''Emma?'' ''Maar jij was toch...?'' Luc schudt zijn hoofd. '' Ik snap het ook niet Brigitte.''  Ik zie hoe Luc met zijn stethoscoop naar Emma haar longen luistert. ''Haar longen, ze zijn schoon.'' ''Het is een mirakel.''
Met een grote aanloop wandel ik naar haar toe en neem haar in mijn armen. Mijn meisje, wat heb ik haar gemist.... ''Mirakels bestaan hé mama?''  Met een grote lach knik ik. ''Ja Emma, mirakels bestaan.''  Stevig neem ik haar in mijn armen. ''Doe mij dat nooit meer aan oké..'' 
Voorzichtig pak ik haar hand beet. ''Kom Emma, we gaan naar huis.'' Gelukkig kijk ik naar Tineke. De glinsteringen staan in mijn ogen. ''Kom Tineke we gaan naar huis.'' ''Bedankt Luc.'' 
Luc geeft Emma een knipoog. ''Mij hoef je niet te bedanken Brigitte, dit heeft jou dochter helemaal zelf gedaan.'' Tineke geeft mij een dikke knuffel. ''Ik zei het toch sjoe, ze is sterk net als haar mama.'' Tineke geeft Emma een knuffel. ''En nu hup naar huis.'' Tineke geeft me een knipoog. Hand in hand lopen we met zijn drieën naar buiten. De vrijheid tegemoet.