Forever a mum (1)

En als het dan weer dag wordt

POV Brigitte

In stilte blijven we enkele seconden zitten. ''Brigitte, ik zal mijn long aan Emma geven. Ik doe alles voor haar.'' ''Echt, Eric? Merci!'' Terwijl ik mijn armen om hem heen sla glijden er tranen over mijn wangen. Eric brengt zijn vinger naar mijn wang en veegt de tranen weg. ''Dat is heel graag gedaan lieverd.'' ''Ik zie u graag.'' ''Ik u ook.'' Zachtjes wrijft hij over mijn rug heen. ''Kom, gaan we het nu aan Luc vertellen?'' Tineke slaat haar armen om mij en Eric heen. ''Ik ben blij dat het goed is schatjes.'' Ja misschien moet ik Eric maar vergeven, zeker nu hij zoiets moois en bijzonders voor mij doet. Ik weet dat het onze dochter is, maar dit had ik nooit verwacht. Mijn hand rijkt naar de zijne. Het voelt oké om zijn hand weer vast te kunnen pakken. Stevig pakt hij mijn hand vast, terwijl we samen naar de receptie lopen. ''Is Luc aanwezig?'' ''Hij is in de O.K. ik zal hem even roepen, kunnen jullie hier wachten.'' Als de receptioniste naar de O.K. toe wandelt houd ik stevig Eric zijn hand bezig. ''Weet je het zeker Eric?'' ''Ja heel zeker Brigitte.'' Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik Eric aan. ''Merci Eric, echt waar.'' ''Brigitte, Eric? Jullie wilden mij spreken?'' Een bekende stem komt ons tegemoet wandelen. Met een vragende blik kijkt hij ons aan. ''Vertel maar.'' ''Vertelt gij het of doe ik het?'' Twijfelend kijken Eric en ik elkaar aan. "Ik doe het wel Brigitte.'' Eric schraapt zijn keel. ''Luc, ik weet niet of het mogelijk is maar ik zou een van mijn longen aan Emma af willen staan. Als dat het enige is wat haar nu kan redden doe ik dat graag.'' ''En je hebt hier goed over nagedacht Eric?'' ''Heel goed Luc.'' ''Oké, als u dat echt wilt. Ja het is mogelijk, maar het is een zware operatie. Je zult enkele dagen in het ziekenhuis moeten blijven en zult misschien nooit meer dezelfde longinhoud hebben. Eerst zullen we een gesprek moeten voeren om te kijken of u niet van gedachten veranderd. Je zal tests moeten hebben en Emma ook om te zien of er een match is. Denk er goed over na Eric!'' ''Merci Luc.'' Het geluid van Luc zijn pieper haalt ons uit het gesprek. ''Sorry mannekes, ik moet weg.'' Met grote passen wandelt hij naar een van de kamers in het ziekenhuis. Terwijl ik naar de kamer waar Tineke zit wandel, wandelt Eric naar de receptie. Tineke zit doelloos voor zich uit te staren maar er verschijnt een glimlach op haar gezicht als ze mij ziet. ''En?'' ''Er moet eerst een gesprek plaatsvinden, maar als alles goed gaat kan ze morgen geopereerd worden.'' ''Dat is supergoed nieuws!'' Zachtjes slaat ze haar armen om mij heen. Tranen stromen over mijn wangen, maar deze keer van geluk. Mijn meisje gaat het halen. Mijn meisje gaat het gewoon halen. Zachtjes veeg ik mijn tranen weg. Na enkele seconden komt Eric ons hijgend achterna gelopen. ''Ze ligt op de intensive, kamer tweehonderdtien.'' Eric pakt mijn hand en sleurt mij mee. Even schiet ik in de lach. ''Eric, niet zo rap.'' Tineke kijkt ons met een brede glimlach aan. De tortelduifjes toch zal ze denken. Op rap tempo komt Tineke ons achterna gewandeld. ''Dat is de tweede verdieping toch?'' Met drie wandelen we naar de lift. Ik heb vandaag echt geen energie om met de trap te gaan. Alle afgelopen dagen hebben echt veel energie gekost. Als we in de lift staan is het stilletjes. In stilte staren we voor ons uit. Enkele malen kruisen de blik van Eric en mij elkaar. Voorzichtig glimlachen we naar elkaar. De twinkeling is in mijn ogen te lezen. Nog altijd kan ik niet geloven dat Eric dit wilt doen voor Emma. ''Zie je me nu terug graag?'' Met een brede grijns kijkt hij mij aan. ''Ja lieverd, heel graag.'' Zachtjes raken onze lippen elkaar terwijl Tineke mij een knipoog geeft. Eindelijk gaat de lift godzijdank open, ik begon het benauwd te krijgen. Kleine ruimtes zijn nooit zo mijn ding geweest. Als we de gang door wandelen naar Emma haar kamer flitsen er allerlei gedachten door mijn hoofd. Deze gang lag ze de vorige keer ook. Een brok in mijn keel slik ik weg. Tranen prikken in mijn ogen. Sterk zijn Brigitte, doe het voor Emma. Met een diepe zucht wandel ik de kamer binnen. Tineke en Eric hebben beide hun armen om mijn schouders heen geslagen. Tineke haar blik staat bezorgd. Ze laat uitschijnen dat ze begrijpt hoe ik mij nu zal moeten voelen. In de kamer zie ik Emma liggen. Haar lijfje is omringd met allemaal kabels. Er zitten plakkers op haar borst, welke haar hartritme in de gaten houden. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar Emma. ''Emma mama is hier.'' Ik wandel naar haar toe en geef haar een kus op jaar voorhoofd. Met tranen in mijn ogen leg ik mijn hoofd tegen de hare. 

POV Emma

''Mama?'' Als ik om mij heen kijk zie ik ook Eric en Tineke staan. ''Eric, Tineke?! Waar ben ik?'' 
Mama pakt mij stevig beet en geeft een zoen op mijn voorhoofd. ''Je bent in het ziekenhuis lieverd, op intensieve zorgen.'' Aan mij hangen allemaal kabels. Verschoten kijk ik mama aan. 
''Wat doe ik hier?'' ''Uw longen Emma. Het is terug.'' Tranen prikken in mama haar ogen als ze mij aankijkt. ''Je verdient dit niet Emma.'' Een traan glijdt over haar wang en nog een. Voorzichtig veegt ze de tranen weg ''Sorry.'' ''Niet huilen mama. Ik ben sterk. Ik zal dit doorstaan. Floor heeft mij niet voor niks teruggestuurd.'' Deze keer glijden de tranen over mijn wangen, ze druppen op het laken. ''Hoe lang moet ik hier nog blijven mama?'' ''Lang lieverd, ze willen u morgen gaan opereren maar daarna moet je revalideren.'' ''Mama, ik ben bang. Je blijft toch wel hier vannacht?'' ''Dat snap ik lieverd. Als je dat fijn vindt zal ik vannacht bij je blijven.'' Ook al weet ik dat deze nacht in het ziekenhuis mama al helemaal op gaat breken. Als ik naar haar kijk zijn de dikke wallen onder haar ogen zichtbaar. ''Sorry mama, sorry dat je dit allemaal moet doorstaan.'' Ze slaat haar armen om mij heen en geeft mij een dikke knuffel. ''Geen sorry, jij kunt er ook niks aan doen. Ga nu maar slapen zodat je uitgerust wakker kunt worden.'' Nog een keer kijk ik om me heen. Ik glimlach naar Tineke en Eric en sluit mijn ogen. Nog net voel ik dat mama mij voorzichtig los laat.