Forever a mum (1)

Een grote leugen

POV Eric

Enkele minuten blijven we zo staan. Tranen prikken in mijn ogen als ik naar mijn dochter kijk. 
''Noor, papa is hier.'' Mijn hand leg ik in de hare terwijl ik mij neer zet in een stoel. Brigitte zet zich naast mij. ''Brigitte, ik kan dit niet meer, ik kan niet meer sterk blijven.'' Ik sla mijn handen voor mijn ogen, wanneer ik de tranen voel stromen over mijn wangen. Godverdomme, mijn bloedeigen dochter... Waarom gebeurd dit? We hebben toch al wel genoeg meegemaakt zeker.
Ze ziet er zo zwak uit daar in het bed. Haar bleke gelaat steekt af tegen de wit geschilderde muren. Een rilling kruipt over mijn rug. ''Heb je het koud Eric?'' Naast mij zie ik de bloedmooie vrouw, waar ik zo ontzettend veel van hou. Ik knik. ''Laat me maar even Brigitte.'' Haar altijd zo mooie ogen kijken mij doordringend aan. ''Wat is er Eric?'' ''Het wordt me teveel Brigitte. Eerst Emma, dan Noor.'' Met een bezorgde blik kijkt Brigitte mij aan. ''Het komt wel weer goed Eric, echt! Ze is een vechter.'' Met betraande ogen kijk ik haar aan. Zou het echt goed komen? Mijn dochter is sterk dat weet ik zeker. Ik wordt opgeschrikt uit mijn gedachten wanneer er een telefoon gaat. ''Sorry Eric, deze moet ik even nemen.''  Op de achtergrond hoor ik Brigitte haar paniekerige stem. Wat zal er toch zijn?  Vragend kijk ik haar aan wanneer ze de kamer terug binnen komt wandelen. ''Eric, we moeten praten.'' Haar mooie bruine ogen kijken mij doordringend aan. Deze keer kijk ik weg. Ik voel hoe het schaamrood op mijn kaken verschijnt. 
Rap buig ik mijn hoofd naar beneden maar het is al te laat. Brigitte heeft het al gezien.

POV Brigitte

''Eric, wat scheelt er toch met u?'' Met tranen in zijn ogen kijk Eric mij aan. ''Ze zijn bij ons thuis geweest hé?'' ''Ja, hoe weet je dat?'' ''Ik weet niet, gewoon....'' ''Eric, er is iets, ik voel het en ik wil dat je het mij verteld. Nu!'' Mijn eens zo bezorgde stem is nu overgeslagen van kwaadheid. 
''Brigitte, beloof mij dat je tegen niemand iets zegt.'' Mijn ogen spuwen vuur. Ik ben het zo zat, iedere keer gaat het goed tussen ons en dan verpest hij het weer. Ik slaak een diepe zucht. ''Oké, ik zeg niks.'' ''Brigitte ik heb iets heel ernstigs gedaan. Ik..... Ik weet niet hoe ik het moet vertellen.'' ''Begin bij het begin misschien.'' ''Brigitte zet u neer, ik denk dat dit heel hard gaat binnenkomen bij u.'' Verbaasd kijk ik hem aan. Wat kan er zo erg zijn dat ik mij neer moet zetten?
''Je weet u ex hé....'' Natuurlijk weet ik nog wat er gebeurd is. Alles wat die lul veroorzaakt heeft kan ik maar niet vergeten. Hoe hard ik ook mijn best doe, de herinneringen blijven door mijn hoofd spoken. Jarenlang heeft hij mij mishandeld en verkracht. Ik slik "Ja, natuurlijk weet ik dat.'' Mijn stem klinkt botter dan ik bedoeld had waardoor Eric in elkaar krimpt van schrik.
''Sorry.'' ''Wel..... Uhm.... Pff ik weet niet hoe ik dit moet vertellen, beloof me dat ge niet kwaad wordt.'' ''Ik beloof niks Eric, maar het moet wel heel ernstig zijn wil je mij kwaad kunnen krijgen.'' ''Wel, ik heb hem vermoord.'' ''Ge hebt wat? Godverdomme Eric, zeg dat het niet waar is. Zo kunt ge u job kwijt raken. Beseft ge dat wel?'' ''Sorry, ik kon niet anders. Ik was zo kwaad op hem, na alles wat hij u had aangedaan.'' ''Dat begrijp ik Eric, maar dit is niet de manier.'' 
Heen en weer ijsberend wandel ik op en neer op de gang van het ziekenhuis. Hoe kan hij mij dit verdomme aandoen? De man die ik zo doodgraag zie. Ik wil hem nog niet kwijt, dat kan ik niet en dat wil ik niet. Tranen beginnen over mijn wangen te stromen. Ik zie hoe Eric naar mij toe wandelt en zijn armen om mij heen probeert te slaan. Hardhandig duw ik hem weg. ''Laat mij oké.'' Mijn bloed kookt van woede, terwijl de tranen op de vloer druppen. Ik weet niet of ze nu van mijn kwaadheid komen of van verdriet. Misschien van beide?  Hoe heeft hij dit allemaal voor mij verborgen kunnen houden. Hoe kan het dat ik dit niet gezien heb, gevoeld heb. Nouja, gevoeld heb ik het wel. Hij was stiller dan anders. Maar dit, neen dit had ik niet verwacht. 
''Ik wil naar huis Eric.'' Eric wandelt stilletjes via de uitgang naar onze wagen. Op grote afstand volg ik hem. Er valt geen woord. Jarenlang heb ik mijn leven in zijn handen gelegd en dan nu dit. Ik snap wel dat hij het deed om mij te beschermen. Maar dit is toch niet de manier?  In gedachten verzonken zet ik mij neer in de wagen en doe ik mijn gordel om. De hele weg naar huis blijft het akelig stil. Als we bij ons huis aankomen zie ik een politiewagen staan. Shit, de chef weet het. Verschrikt kijkt Eric mij aan, waarna ik mijn hoofd schud. ''Jezus Eric, wat doe je ons aan.'' Met tranen in mijn ogen kijkt hij mij aan. ''Sorry Brigitte, ik zie u graag.'' En dan gaat het heel snel. Een van de agenten heeft ons gezien en trekt het portier van Eric open. Hardhandig trekken ze hem naar buiten waarna ze hem in de handboeien slaan. Vluchtig geef ik hem nog een zoen op zijn lippen. ''Ik zie u ook graag.'' Met twee duwen ze hem in de politiewagen en ze rijden weg. Niet beseffende wat er net gebeurd was knipper ik met mijn ogen. Was dit echt?  Zo zachtjes mogelijk doe ik de voordeur open. Emma zit rechtop op de zetel, haar ogen staan wijd open gesperd. ''Mama, wat was dat?''  ''Niks lieverd, ga maar verder slapen.'' Nog altijd verschrokken kijkt ze mij aan. Voorzichtig leg ik haar terug neer op de zetel. ''Waarom nemen ze papa mee?'' Sinds Eric bij ons in is komen wonen heeft Emma haar altijd papa genoemd. Zo schattig!  ''Ik weet het niet lieverd, hij is vast rap terug thuis.'' Het doet me zeer te liegen tegen mijn dochter, maar ik kan niet anders.