Forever a mum (1)

Noor in levensgevaar

POV Eric

Bedachtzaam lees ik het briefje wat Brigitte voor mij achter gelaten heeft. Shit het is al 14:00. Ik vloek binnensmonds. Het duurt nu wel heel lang. Er is toch niks ergs gebeurd? Zenuwachtig ijsbeer ik heen en weer door de kamer van de living. Brigitte, waar blijf je toch?  Ik word opgeschrikt uit mijn gedachten als ik de sleutel in het slot van de voordeur hoor. Met grote passen wandel ik naar de voordeur. Kwaad trek ik de voordeur open. ''Brigitte, waar hebt gij godverdomme....'' Ik zie hoe Brigitte haar vinger op haar lippen legt. ''Sst Eric" Is dat? Hé, maar dat kan toch niet. In Brigitte haar armen ligt Emma te slapen. Haar ogen zijn gesloten en haar borstkas gaat langzaam op en neer. ''Eric, ik moet je wat vertellen, het is een lang verhaal.'' 
Ik zie dat Tineke achter Brigitte komt aangewandeld. Zachtjes geef ik haar een zoen op haar wang. Met open mond staar ik naar Tineke. ''Zwijg me ervan, Eric.'' Brigitte legt Emma voorzichtig neer op de zetel. ''Eric, heb je hier ergens een deken?'' ''Tuurlijk lieverd.'' Tineke en ik pakken de deken elk aan een kant vast terwijl Brigitte Emma op de zetel neer legt. Ik zie hoe Brigitte mij wenkt. ''Kom eens even'' vormen haar lippen. Ze wijst vervolgens naar de tuin. 
Met zijn drieën wandelen we naar onze tuin. Met een vragende blik kijk ik haar aan. 

POV Brigitte

Terwijl hij mij met een vragende blik aankijkt kruisen Tineke en mijn blik elkaar. ''Tineke verteld gij het?'' ''Nee, doe jij maar Brigitte, het is uw dochter.'' ''Eric, ik wilt dat ge u neer zet.'' 
Ik zie hoe Eric neerploft in een van onze tuinstoelen. ''Eric, dit is nooit gemakkelijk om te vertellen, maar.....'' ''Brigitte, wat is er met Emma?'' ''Eric, Emma was bijna dood geweest.''
Terwijl Tineke haar arm om mij heen slaat voel ik tranen in mijn ogen prikken. Ik zucht diep en begin te vertellen. ''Ge weet dat ik vandaag het ziekenhuis moest bellen toch?'' ''Luc wilde dat ik naar het ziekenhuis zou komen, zo rap mogelijk.'' ''Daar aangekomen, mochten we Emma zien, ze was nogal zwak.'' ''Luc dacht dat ze een dubbele longontsteking had.'' ''Eenmaal op haar kamer zag ik dat Emma bloed hoestte en ze had het heel benauwd.'' ''Ik dacht echt dat ze dood ging Eric.'' ''Tineke is toen rap een dokter gaan halen en ze hebben haar naar de intensieve gebracht.'' ''We moesten echt heel lang wachten, misschien waren het wel uren.'' ''Luc wilde mij net komen vertellen dat Emma overleden was, toen ze opeens voor mij stond.'' ''Het was alsof er een mirakel gebeurd was.' Eric denk jij dat...'' ''Ja, Brigitte ik denk dat Floor haar terug gestuurd heeft.'' De tranen glijden inmiddels al over mijn wangen. Het doet mij niks meer dat Eric ze ziet. Hij blijft mijn geliefde. Ik voel hoe Eric mij stevig beet pakt. ''Jezus Brigitte, en dan bel je mij niet even? ''  ''Ik had u bij kunnen staan.''  ''Eric, ik was zo in paniek....'' ''Ja, ge zou voor minder.'' 
''Kom hier lieverd.'' Hij slaat zijn armen stevig om mij heen. Het voelt zo vertrouwd, echt alsof wij al jaren samen zijn. Terwijl, meer dan een jaar kan het niet zijn. ''Meisje toch, wat heb jij allemaal meegemaakt.'' Hij streelt met zijn handen door mijn haren, terwijl ik mijn hoofd tegen zijn schouder leg. ''En nu, hoe is het nu met  haar?'' ''Goed, denken ze, ze wilden haar eigenlijk houden voor observatie, maar ge kent Emma, dat is fel ding.'' ''Ja, en dat heeft ze dan weer van de mama.'' Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ja het is waar, ik zou ook zo zijn. ''We moesten wel terug naar het ziekenhuis als ze weer begon te hoesten of te rillen.'' Met een brede lach op mijn gezicht zie ik door het raam hoe mijn dochter vredig op de zetel ligt te slapen. 

POV Eric

''Brigitte, hoe is het met Noor?'' ''Ik weet het niet Eric.'' ''Ze is een sterke meid, dat heeft ze van jou, maar ik heb nog niks gehoord van Luc.'' Tranen springen in mijn ogen. ''Ik kan dit niet meer Brigitte.'' ''Ik wil mijn dochter zien.'' ''Oké, maar alleen als het van Luc mag.'' ''En o ja, Eric....''
''Ja?'' ''Ik rijd!'' Rap zie ik hoe Brigitte snel een kus op Emma haar voorhoofd geeft en de deur achter zich dicht trekt. Met zijn drieën stappen we in de wagen. Ik zie aan Brigitte, dat zij het er ook zwaar mee heeft. Met tranen in haar ogen kijkt ze mij aan. ''Eric, het komt wel goed, ze zullen goed voor haar zorgen.'' Stilletjes staar ik uit het raam van de wagen. Dat weet ik wel dat ze goed voor haar zorgen maar ik wil zo graag mijn dochter zien. Jaren heb ik haar niet kunnen vinden en dan heb ik haar eindelijk gevonden en dan dit. Ik slik een brok weg in mijn keel en zucht diep. De rit naar het ziekenhuis lijkt wel uren te duren. Mijn ogen lichten op als we eindelijk de parking van het ziekenhuis op rijden. Met zijn drieën wandelen we naar de ingang van het ziekenhuis. In de gang zien we de spoedarts lopen. ''Luc hoe is het met haar?'' "Eric, ik wil dat ge u even neer zet.'' Voorzichtig zet ik mij neer op een stoel in de wachtkamer. Ik zie hoe Tineke en Brigitte naast mij komen staan. ''Eric, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen maar...'' 
Neen laat het niks erg zijn alsjeblief... ''Eric, ze is vannacht in een coma geraakt, we weten niet of ze de nacht gaat halen.'' Met tranen in mijn ogen sla ik met mijn handen op mijn schoot. ''Neen, Luc, zeg dat het niet waar is...'' Tranen rollen over mijn wangen heen terwijl Brigitte in mijn hand knijpt. Tineke streelt zachtjes over mijn rug. ''Ik snap het gewoon niet Brigitte.'' Tineke schud haar hoofd. ''Ze is sterk Eric ze vecht zich er wel door.'' ''Luc, mag ik haar zien?'' ''Ja Eric, maar het is echt geen fraai zicht.'' Fraai zicht of niet dat kan mij niet schelen, ik wil nu mijn dochter zien. ''Gaan jullie mee?'' Luc kijkt vragende naar Brigitte. Tineke en Brigitte knikken. 

POV Brigitte

''Brigitte kom eens ffkes.'' Vragend kijk ik Luc aan. ''Ik wil nu echt niet dat hij alleen is.'' ''Kan hij een poos bij jou blijven?'' Ik knik. ''Hoe gaat het nu met Emma?'' ''Goed, maar ze is nog wel erg moe.'' ''Ja, dat is normaal na zo een gebeurtenis, zorg dat ze goed rust.'' Ik geef een knipoog naar hem. ''Dat komt wel goed, Luc.'' Luc weet maar al te goed hoe een strenge moeder ik kan zijn als het gaat om de gezondheid. En ook hoe streng ik kan zijn, als ze niet doet wart ik zeg. De keer dat mijn oudste stiefdochter haarzelf in coma zoop, zal mij voor eeuwig bij blijven. 
Met grote passen wandel ik naar Eric, waarna ik zijn hand beet pak. Zachtjes knijp ik erin. 
Voor de kamer van Noor blijven we enkele seconden staan. ''Je kunt dit Eric.'' We stappen met zijn drieën naar binnen. Om Noor heen hangen allemaal kabels. Ze ziet er zwak en bleek uit zo in dat bed. Op haar kamer zie ik een monitor staan, welke haar hartritme meet. Hij is aan de hoge kant, vind ik... Een bleke en sippe Eric staart naar zijn dochter. Nog eens knijp ik in zijn hand. 
''Ze zal het halen Eric, geloof mij maar.''