Forever a mum (1)

Een verdrietige dag

POV Brigitte

Stilletjes staar ik voor mij uit terwijl Tineke nog altijd haar arm om mij heen geslagen heeft. Tranen glijden over mijn wangen en druppen op de lakens. ''Het is gewoon niet eerlijk Tineke, het is gewoon niet eerlijk.'' Met tranen in mijn ogen vouw ik mijn handen tezamen en kijk ik naar de lucht. ''U moet haar nu ook redden, het moet!'' Tineke trekt mij dicht tegen mij aan. ''Ze is sterk Brigitte, ze red het wel. Kom we gaan naar Emma, dat lijkt me nu het beste.'' Met Tineke haar armen om mij heengeslagen sta ik op van het logeerbed. Samen wandelen we naar beneden, de trap af. Onze voetstappen weergalmen in de gang. Tineke pakt mijn jas van de kapstok en slaat hem om mij heen. Ze laat me even los en terwijl ik stilletjes voor mij uit staar steekt zij haar armen in de mouwen en slaat haar jas om zich heen. Stevig pakt ze mij weer terug beet, terwijl ik zachtjes op mijn nagels bijt. ''Het komt wel goed Brigitte, echt. Ze is sterk, juist zoals haar mama.'' Zachtjes knik ik en kijk Tineke met tranen in mijn ogen aan. Ze kriebelt over mijn rug. ''Kom Brigitte, we gaan.'' Gedachteloos staar ik voor mij uit. Dicht tegen Tineke aan wandelen we samen richting het ziekenhuis. De gure wind laat een rilling over mijn lijf heen kruipen. Bibberend sla ik mijn sjaal nog eens om mijn nek heen. De wind prikt op mijn betraande wangen. Iedereen kan nu zien dat ik geweend heb. Gelukkig is Tineke bij mij, zij zal de nieuwsgierige mensen wel van mij afhouden. Ik heb geen zin in bemoeienis, ik heb geen zin om te babbelen. Als mijn hele lichaam rilt trekt Tineke mij dichter tegen zich aan. Ik kan nog net een geeuw onderdrukken. Vannacht is zo een zware nacht geweest voor mij. Na een vijftiental minuten wandelen komen we aan de ingang van het ziekenhuis. In de wandelgangen zie ik Luc passeren. ''Luc, hoe is het met haar?'' ''Niet zo goed Brigitte, ze heeft vannacht weer een aanval gehad.'' Bijtend op mijn nagels kijk ik hem aan. ''Ze gaat het toch halen Luc?'' ''Brigitte, ze heeft echt dringend die transplantatie nodig.'' Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan. ''Mag ik haar zien?'' ''Uiteraard, maar ze is nog zwak Brigitte.'' ''Brigitte, is het niet beter dat ik jullie even alleen laat?'' ''Nee Tineke, kom maar mee.'' Zachtjes wrijft ze over mijn schouders. ''Dat is verschieten hé?'' Met tranen in mijn ogen knik ik zachtjes mijn hoofd. Met grote passen wandel ik naar Emma haar kamer. Als ik de kamer binnen wandel laat Tineke mij voorzichtig los. In het bed zie ik Emma liggen. Haar kleine lijfje is omringd met slangetjes. Het valt mij op dat er deze keer een extra bijgekomen is. Met tranen in mijn ogen wandel ik naar haar toe, zet mij neer op het bed en pak haar armen vast. ''Heey Emma, mama is hier. Hoe gaat het meisje?'' Haar ogen zijn gesloten en haar borstkas gaat moeizaam op en neer. Het doet mij pijn om haar daar zo te zien liggen. Voorzichtig pakt Tineke mijn hand vast. ''Het komt wel goed Brigitte.'' ''Ze verdient dit gewoon niet Tineke.'' Met haar zachte handen streelt ze over mijn rug. ''Ik weet het Brigitte, maar hou hoop alsjeblieft.'' Snikkend leg ik mij tegen Emma aan. ''Wordt wakker meisje, alsjeblieft.'' Voorzichtig opent ze haar ogen, rap schiet ze hoestend overeind. Haar ademhaling versnelt, terwijl ze mij met grote ogen aankijkt. ''Tineke, roep een dokter.'' ''Stil maar meisje.'' Zachtjes streel ik haar met mijn linker hand over haar rug. Nog altijd hoestend staart ze voor zich uit. ''We gaan je helpend lieverd, dat beloof ik je.'' Ik trek haar dicht tegen mij aan, terwijl de tranen in mijn ogen staan. ''Hou vol meisje hou vol.'' Op rap tempo komen Tineke, een verpleger
 en Luc de kamer binnen gelopen. Met harde hand probeert Tineke mij van het bed af te trekken. De angst is in mijn ogen te lezen. ''Neee, Emma.'' Mijn hand rijkt naar haar bed en ik grijp deze vast. ''Brigitte, de artsen zijn goed in hun werk. Kom laat ze hun werk doen.'' Opnieuw trekt Tineke mijn handen hardhandig van het bed af. ''Brigitte, we brengen haar naar de intensive. Het is haar laatste hoop. We houden je op de hoogte.'' ''Luc, dat is wel mijn dochter. Ze is het enige wat ik nog heb.'' ''Dat weet ik Brigitte, juist daarom moeten we snel handelen.''
Met haar armen om mij heen geslagen zetten we ons in de stoelen die in de kamer staan. Het bed wordt voor mijn neus weggereden en ik val snikkend in Tineke haar armen. Tranen glijden als watervallen over mijn wangen, er komt geen einde aan. ''Waarom Tineke, vertel mij eens waarom.'' Zachtjes streelt ze over mijn rug, terwijl ze met haar andere hand mijn pols beetpakt. 
''Brigitte, ge weet hoe sterk ze is. Ze haalt het wel. Wil je dat ik Eric bel?'' Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. De herinneringen die boven komen van Emma met Eric zal ik nooit vergeten. Dat moment dat ze samen stiekem een taart voor mij aan het bakken waren en ik ze betrapte. Toen Emma en Eric een sneeuwballen gevecht hielden. Maar bovenal het moment dat we Emma vonden als baby. Zo zorgzaam dat Eric was over Emma. ''Ik weet het niet Tineke, ik weet het gewoon niet.'' ''Zou hij niet ook afscheid van haar willen nemen Brigitte?'' Met grote ogen kijk ik haar aan. ''Afscheid?! Nee Tineke, zeg dat niet.'' ''Brigitte..... Ze gaat achteruit. Je moet echt rekening houden met het ergste.'' Met tranen in mijn ogen en bijtend op mijn nagels kijk ik haar aan. ''Oké, bel hem maar.'' Het is moeilijk voor mij om Eric na al die weken weer te zien, maar het is ook zijn dochter. Tineke kijkt mij aan en streelt met de achterkant van haar wijsvinger
over mijn pols. ''Dat is misschien het beste Brigitte.'' Op de radio speelt het liedje dat ik je mis. De tekst blijft hangen in mijn hoofd. Zachtjes vorm ik de tekst mee met mijn lippen. 

Verlos, en verloor je
Weg naar een andere plek maar ik hoor je
Omarm je
Verwarm je
Ik zie je en voel je
Ik aai je
Ik streel je
Ik knuffel en kroel je
Je rijpt me
Begrijpt me
Verwart en misleidt me
Het schrikt me soms af
Hoeveel jij op mij lijkt nu

De tranen springen in mijn ogen bij het horen van deze zinnen van het nummer. Snikkend leg ik mijn hoofd tegen Tineke haar schouder. 

POV Eric

Met grote passen wandel ik het ziekenhuis binnen. Als ik rondkijk in de wachtkamer zie ik Brigitte en Tineke nergens zitten. Ze moeten op Emma haar kamer zijn. Met een bang hartje wandel ik naar de kamer in het ziekenhuis. Ik heb veel schrik voor wat ik daar aan ga treffen. 
Als ik aankom aan de kamer zie ik Brigitte en Tineke zitten. Brigitte ligt tegen Tineke aan, in haar ogen staan tranen. Stilletjes zitten ze daar naast elkaar. Woorden zullen nu teveel zijn, ieder woord kan nu pijn doen. ''Ik ben zo rap als ik kon gekomen Brigitte.'' Onhandig sta ik daar voor haar. Ik weet niet wat ik nu moet zeggen of doen. Wil ze aangeraakt worden door mij of juist niet. Na de laatste weken weet ik niet waar ik nu goed aan doe. Ze wilde afstand, duwde mij weg maar misschien heeft ze mij nu keihard nodig. Tineke geeft mij een knikje als teken dat ze mijn onzekerheid begrijpt. ''Probeer maar.'' vormt ze met haar lippen. Zachtjes leg ik mijn hand op Brigitte haar rug. Een rilling kruipt over haar rug. Rap haal ik mijn hand weg. ''Sorry.'' Ze schudt zachtjes haar hoofd. ''Het is niet jouw schuld Eric.'' Nogmaals leg ik mijn hand op haar rug, zachtjes streel ik over haar rug. Ze lijkt ervan te genieten, want er ontsnapt een diepe zucht uit haar mond. Stilletjes staan we daar met zijn drieën. Luc komt rap de kamer binnen gewandeld en kijkt met een glimlach naar ons. Na enkele seconden wordt zijn gezicht weer serieus. ''Brigitte, ik heb geen goed nieuws. Als ze vandaag niet geopereerd wordt dan haalt ze het niet.''
Tranen glijden over haar wangen en druppen op de grond. Haar lijf trilt van top tot teen. ''Sorry, ik wilde dat ik beter nieuws had.'' Met grote passen wandelt Luc weer weg naar de volgende patiënt. Voorzichtig sla ik mijn armen om Brigitte heen. In stilte sta ik naast Tineke en Brigitte. Ook bij Tineke springen de tranen in haar ogen. Het nieuws moet voor hun beide hard aangekomen zijn. En dan heb je mij, ik staar doelloos naar de grond. Emoties zijn nooit mijn sterkste punt geweest.