Forever a mum (1)

Moeilijke dag

POV Eric

Langzaam open ik de deur van de gymzaal. ''Hoi Emma, mag ik naast u komen zitten?'' Ze knikt naar mij. Voorzichtig zet ik mij op het bankje naast haar. ''Emma, u mama is niet boos al lijkt dat misschien zo. Ze is gewoon bezorgd.'' ''Dat weet ik wel, maar dat roepen helpt niet voor mij.'' 
''Dat snap ik Emma.'' Ik schuif haar mouw omhoog en kijk met angst in mijn ogen Emma aan.
''Wil je erover praten?'' Voorzichtig knikt ze. ''Ik ben biseksueel Eric. Ze pesten mij daarmee, ze vinden mij raar. Het pesten deed pijn, heel veel pijn. Ik ben mij dus maar gaan snijden om de pijn niet te voelen.'' ''Weet Brigitte dit?'' ''Neen en dat wil ik ook graag zo houden Eric. Ze gaat zich enkel maar zorgen maken. Ze heeft al genoeg doorgemaakt.'' ''Ik snap u maar ze is nu juist bezorgd. Ze voelt zich schuldig omdat gij haar niet alles verteld.'' Terwijl ze naar de vloer staart begin ik verder te vertellen. ''Emma, ze is je moeder. Ze hoort zich zorgen te maken.'' ''Maar ik wil dat niet.'' ''Dat snap ik lieverd.'' Ik wijs naar de brandwonden op haar polsen. ''Hebben zij dat gedaan? Hebben die pesters dat gedaan?'' ''Ja, maar ik zal het wel verdiend hebben. Ik ben niet normaal.'' ''Emma, ten eerste dat verdient ge niet. Ten tweede, omdat ge biseksueel bent betekend het niet dat ge raar bent. Je bent mooi zoals je bent.'' ''Merci Eric.'' ''Ge moogt papa zeggen tegen mij Emma. Ik weet dat het misschien vreemd is maar ik ben je vader. Gaan we het nu aan Brigitte vertellen?'' ''Ja, maar ga jij mee?'' ''Tuurlijk, we doen dit samen.'' We staan samen op van het bankje, wandelen naar de deur en openen deze. De deur vliegt met een wat hardere knal open dan de bedoeling was. Ik zie dat Brigitte ervan verschiet. ''Oeps, sorry.''
''Brigitte, Emma wil je wat vertellen.'' Emma kijkt mij aan en ik geef haar met een knikje met mijn hoofd het teken dat het oké is.

POV Brigitte. 

Verlegen komt Emma naar mij toe gewandeld. Enkele seconden kijkt ze naar de grond en dan weer naar Eric en dan weer terug naar mij. ''Mama, ik weet niet goed hoe ik dit moet vertellen.'' ''Begin bij het begin lieverd.'' ''Mama ik ben biseksueel en zij pesten mij daarmee.'' ''Lieverd, ge zijt niet raar omdat ge biseksueel zijt. Toen ik jouw leeftijd had, heb ik ook een poosje op vrouwen gevallen.'' ''Echt?!'' ''Ja, ik meen het Emma.'' Met een bezorgde blik kijk ik naar de snijwonden op haar armen. ''Wie heeft dat gedaan?! Zeg mij wie dat gedaan heeft! Hebben zij dat gedaan?'' ''Nee mama, dat heb ik zelf gedaan.'' ''Wat zegt ge?'' ''Dat heb ik zelf gedaan.''
Met tranen in mijn ogen kijk ik haar aan. ''Emma, dat is niet de oplossing.'' Met rode wangen schuif ik mijn mouw omhoog. Dit heb ik haar nog nooit laten zien en ik weet niet hoe ze gaat reageren. ''Emma, ik wil dat ge hier naar kijkt. Zie je die littekens? Dat is het overblijfsel van vroeger.'' ''Jij hebt het ook gedaan?'' Een traan glijdt over haar wang als ze mij aankijkt. ''Dat wist ik niet mama.'' ''Ik vond dat ge nog te klein was om het u te vertellen Emma.'' Ik zet enkele stappen naar Emma toe en kijk Eric enkele seconden aan. Zachtjes sla ik mijn armen om mijn dochter heen. ''Emma beloof mij om u nooit meer zeer te doen. Het is niet de oplossing. Ge zijt prachtig zoals ge bent. Biseksueel of niet.'' ''Ik ben blij dat ge het zo goed oppakt.'' Eric zijn stem hoor ik achter mij als ik over Emma haar rug heen wrijf. Haar hele lijf trilt van top tot teen.
Tranen glijden over mijn wangen als ik mijn hoofd tegen Emma haar schouder leg. Enkele seconden blijven we in stilte staan in de wandelgangen van het schoolgebouw.
Na enkele minuten maakt Emma zich los uit mijn greep. Met tranen die over mijn wangen rollen kijk ik haar aan. ''Emma, hebben zij dat gedaan?'' Ik wijs met mijn wijsvinger naar de brandwonden op haar pols. ''Ja, maar ik verdien het mama.'' ''Neen lieverd, niemand verdient dat. Zeker gij niet. Dit is echt niet normaal, ik wil nu de directrice spreken!'' Beschamend kijkt mijn dochter mij aan. ''Mama, dat is echt niet nodig.'' ''Jawel, we gaan nu naar de directrice! Dit kan zo niet verder. Hoe lang is dit al aan de gang eigenlijk?'' Met een beschamend blik kijkt mijn dochter mij aan. ''Drie maand mama.'' ''Drie maand?!'' Mijn geroep en woedende blik tonen dat ik het nu echt gehad heb. Eric pakt mij bij mijn schouders beet. ''Brigitte, rustig. Ge denkt niet na. Wat zal er gebeuren als je nu woedend dat kantoor binnen stormt. Denkt ge dat zij dan naar u gaan luisteren? Denk na, wees even de flik, niet de moeder. Wat zou gij doen als flik?'' ''Rustig met de directrice praten dat hier wat aan gedaan moet worden.'' ''Goed en adem nu een keer diep in en uit.'' Met een diepe zucht kijk ik Eric aan. Als ik mijn voeten wil verzetten word ik door Eric tegen gehouden. ''Neen ik wil dat ge eerst rustig wordt. Adem in door u neus en uit door u mond.'' Al kijkend naar Eric doe ik hem na. ''Prima. Goed, nu kunnen we gaan.'' Met grote passen wandel ik naar het kantoor van de directrice. Met rode wangen komt Emma mij achterna. Voor ik het kantoor binnen stap slaak ik een diepe zucht. Met vuurspuwende ogen kijk ik de directrice aan. ''Wat heeft dit te betekenen?'' De directrice verschiet als ik Emma haar arm beetpak en haar mouw omhoog schuif.'' ''Ik weet het niet mevrouw.'' ''Wat is dit hier voor school eigenlijk? Waarom moet ik van mijn dochter horen dat ze gepest wordt. Waarom doet de school hier niks aan?'' ''We zullen de pesters goed aanpakken mevrouw. Zet u even dan kunnen we praten.'' ''Neen, u moet nu eens goed naar mij luisteren. Als hier niets aan gedaan wordt klaag ik uw school persoonlijk aan!'' Met grote passen wandel ik naar buiten, nadat ik de deur dicht gesmeten heb. Ik bal mijn vuisten, mijn nagels maken kleine wondjes in mijn handpalm. Met mijn voet geef ik een harde trap tegen de muur. Waarom komen ze godverdomme aan mijn dochter. Waarom verteld ze mij niks? Zachtjes voel ik een hand op mijn schouder. Met grote ogen kijkt ze mij aan. ''Sorry mama.'' ''Neen lieverd het is niet uw schuld. Ik snap dit gewoon niet, ik snap niet dat ze mij het niet eerder verteld hebben.'' Voorzichtig leg ik mijn hand op haar schouder. ''Emma ge moet mij beloven voortaan alles te vertellen, echt alles.'' ''Dat beloof ik mama.'' Ook al weet ik dat ik mijn dochter iets onmogelijks vraag, toch kijk ik haar met een glimlach aan. ''Kom hier lieverd.'' Mijn armen sla ik zachtjes om haar heen. Eric komt naast mij staan en geeft Emma ook een dikke knuffel. ''Mama en papa zien u graag, onthoud dat oké.''