Forever a mum (1)

Hervallen

POV Brigitte

In gedachten verzonken wandel ik naar het gevangenisgebouw. Het gebouw is groot, overal hangt prikkeldraad. Dat ik hier Eric zou moeten komen opzoeken, is het laatste wat ik had gehoopt. Mijn voetstappen weergalmen op de straatstenen. Bedachtzaam wandel ik naar de ingang van het gebouw. Een goedgezinde beveiliger komt mij tegemoet. Zelf ben ik slecht gezind, duizenden emoties malen door mijn hoofd. Waarom moest ons dit godverdomme overkomen?! We hadden net alles op een rijtje, we hadden een prachtige toekomst en dan gebeurd er dit. De brok in mijn keel slik ik weg, terwijl er een traan over mijn wang heen glijdt. Rap veeg ik hem weg. De beveiliger hoeft niet te zien dat ik emotioneel ben. ''Goedemorgen'' begroet ik hem. Het knikje met mijn hoofd verraad dat ik zakelijk wil blijven. ''Goedemorgen mevrouw.'' Na ik naar de receptie ben gewandeld en heb aangegeven dat ik voor dhr. Buelens kom word ik begeleid naar een bezoekersruimte. De ruimte staat vol met tafels, waar aan iedere tafel twee stoelen staan. Ik weet niet wat ik moet doen, moet ik naar een van de tafels toe lopen? Twijfelend blijf ik maar staan, hangend tegen de deurpost. Voor mij wordt Eric naar binnen gebracht. Hij ziet er slecht uit, zijn ogen staan vol wallen en zijn gelaat is bleek. ''Heey'' Een glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij mij in de deuropening ziet staan. Een bewaker staat bij het begin van de deur. Deze zal er vast zijn om voor de veiligheid te zorgen maar het geeft mij een ongemakkelijk gevoel dat er iemand op onze vingers kijkt. ''Heey lieverd.'' Vlug geef ik hem een zoen op zijn mond. De bewaker gebaard dat ik moet gaan zitten, wat ik dan ook braaf doe. 
Zachtjes wrijf ik over Eric zijn hand heen. ''Hoe gaat het?'' ''Het gaat'' Zijn stem klinkt diep en emotieloos. ''Zeker?'' Hij knikt. ''Ja, ik ben zeker.'' Mijn hand blijft rusten op die van hem. 
We praten over van alles. Ik vertel hem hoe saai het is zonder hem op het commissariaat en hoe hard we hem missen. Buiten ik hebben ook Tineke en Floor het er moeilijk mee, vertel ik hem. 
Hij verteld mij hoe hard hij mij mist en dat het hierbinnen een hel is. Ze pestten hem omdat hij zo mager is en er niet uit ziet als een moordenaar. Ze hebben hem al hardhandig tegen een fitness apparaat gegooid en hem een bloedneus geslagen. De bewakers waren steeds te laat met ingrijpen. ''Brigitte, ik heb schrik dat het hier niet bij gaat blijven.'' ''Het zal ophouden Eric, eens laten ze het erbij zitten. Eens vinden ze een ander slachtoffer.'' Mijn stem klinkt breekbaar maar vastberaden. Ik heb altijd een hekel gehad aan pesters. Ik bijt dan ook op mijn lip om niet te tonen hoe kwaad het gedrag van zijn medegevangenen mij maakt. ''Brigitte, beloof mij om niks tegen Noor en mijn moeder te zeggen oké?'' Verschoten kijk ik hem aan, hij heeft hier in jaren niks over verteld. Plots verteld hij mij dit, het overvalt mij. Ik knik ''Ik beloof het.'' ''Is ze....''
Erik knikt naar mij. ''Ja, ze is vorige week op bezoek geweest.'' ''Eric, waarom heb je mij niks verteld?!'' roep ik naar hem uit. Kwaad sta ik op van mijn stoel. De vrouw die hem altijd als een stuk vuil behandeld heeft, zijn gehele jeugd komt hem nu plots bezoeken. ''Was je nu wel goed genoeg Eric, nu je in de bak zit?'' Verschrokken krimpt Eric in elkaar. Hij ziet er kwetsbaar uit. Een traan glijdt over zijn wang. De bewaker gebaard dat het genoeg is en dat ik terug moet gaan zitten. ''Sorry...'' Het heeft mij altijd veel pijn gedaan dat Eric zijn moeder in de gevangenis heeft gezeten omwille van verkrachting en mishandeling. Zeker met mijn eigen verleden. 

POV Eric

Als ik Brigitte haar emotionele blik zie breekt mijn hart stukje bij stukje af. Ik heb na al die jaren geleerd wanneer ze emotioneel is. Ze probeert het te verbergen maar bij mij lukt dat niet. Duizenden verhoren kon ik precies zien wanneer het haar raakte of wanneer ze kwaad was. En nu, nu veroorzaakte ik dat zelf bij haar. Kwaad perst ze haar lippen op elkaar. Het doet mij pijn om haar zo geëmotioneerd te zien. Met tranen in mijn ogen vraag ik haar of het wel gaat. 
Ik wil niet dat ze hervalt, niet nog eens.... Deze keer zal ik er helemaal niks aan kunnen doen, want ik zit hier in die stomme gevangenis. Het spijt betuigen deed haar niet zoveel, emotieloos had ze me aan gekeken. Ze zou zelf precies hetzelfde hebben gedaan als het andersom was geweest had ze mij gezegd. Ik had schrik heel veel schrik om haar te pushen, te pushen naar opnieuw een depressie. ''Brigitte, als je niet meer komt zal ik dat begrijpen.'' Mijn stem klinkt zachtjes en breekbaar. ''Zot, ik zie u doodgraag. Tuurlijk zal ik blijven komen.'' Het blijft enkele seconden stil. Het getik van de klok is hoorbaar. Ik staar ernaar. Zachtjes schraapt ze haar keel. 
''Eric.... Emma en Noor missen u.'' Ik wil haar zeggen dat ik ze ook mis, heel erg zelf maar er komt geen woord uit mijn mond. Ik knik verlegen. ''Ik.... ik...'' Een diepe zucht ontsnapt uit mijn mond. ''Ik mis ze ook, Brigitte.'' De bel gaat dat betekend dat het bezoekuur afgelopen is. Vluchtig geef ik haar een zoen op haar mond en grijp ik haar hand beet. Ze knijpt er zachtjes in. ''Hou vol Eric, ik zal je hieruit krijgen.'' Haar fluisterende stem laat mij erg warm voelen vanbinnen. Mijn ogen kan ik niet van haar bruine lokken afhouden. Ze draagt haar haren los vandaag, zou ze dat speciaal voor mij gedaan hebben. We blazen elkaar nog een kushandje, waarna ze langzaam van mij weg wandelt. Tranen staan in mijn ogen. Iedere keer afscheid van elkaar nemen doet mij zoveel pijn. Haar emotie is ook duidelijk zichtbaar. Ook bij haar staan de tranen in haar ogen. Ze probeert er hard tegen te vechten. 

POV Brigitte

Langzaam wandel ik de ingang van de gevangenis uit. Ik vecht tegen mijn tranen, wat precies niet wil lukken. Slenterend begeef ik mij naar een van de bankjes langs de kant van de weg. 
Ik zet mij erop neer en begin zachtjes te snikken. Mijn handen sla ik voor mijn ogen, in de hoop dat niemand mijn tranen zal zien. Het zakmesje wat ik altijd bij mij heb pak ik uit mijn zak. Mijn ogen glijden van het mesje naar mijn pols en weer terug. De littekens op mijn armen zijn mooi geheeld. Ze kleuren mooi roze. Ik klap het mesje uit en breng hem na mijn arm. Dan bedenk ik mij, klap het mesje terug en steek hem terug in mijn binnenzak. In plaats daarvan besluit ik om Tineke een sms'je te sturen. Ze wilde als eerste weten wanneer het minder goed ging, ik heb haar beloofd altijd iets te laten weten. Rap pak ik mijn gsm uit mijn jaszak en typ er een berichtje mee. 

Tineke, ik wil terug opgenomen worden.

X Brigitte

Na enkele seconden heb ik al een berichtje terug. Het geluid van mijn gsm doet mij opschrikken uit mijn gedachten. De mensen die ik moet achterlaten, zal ik teleurstellen. Eric zal ik zot hard gaan missen. Emma en Noor zullen tot die tijd bij Tineke moeten blijven maar het is beter zo.
Ik open de sms en staar er enkele seconden naar.

Zijt ge zeker?

X Tineke

Ja ik was zeker. Dit was nu de goede stap om te nemen. Het voelde alsof alle positiviteit uit mijn leven zou glijden nu Eric in de gevangenis zat. De belofte om hem vrij te krijgen zal ik altijd nog nakomen maar dan vanuit de instelling. En Tineke, Tineke zou er alles aan doen om mij te helpen. 

Ja ik ben zeker.

X Brigitte

Opnieuw pak ik het mes uit mijn zak en maak er enkele krassen mee op mijn arm. Ik verdiende dit, het was mijn schuld dat Eric nog altijd vast zat. Vrijkomen zat er de komende tijd ook niet meer voor hem in.