Forever a mum (1)

I am OK

Enkele maanden later

POV Emma

Stilletjes staar ik voor mij uit. De klasgenoten om mij heen die bulderen van het lachen kan mij niet eens meer schelen. Terwijl ze naar mijn kleren wijzen beginnen er tranen te prikken in mijn ogen. Ik kan er toch ook niks aan doen dat we niet veel geld hebben voor kleren. De dagen op school zijn al weken een hel, papa durf ik het niet te vertellen en mama al helemaal niet. Mama haar hart zal breken en papa zal super agressief worden. ''Emma wat scheelt er?'' De juffrouw komt naar mij toe gewandeld. ''Niks mevrouw.'' Er glijdt een traan over mijn wang terwijl ik haar in haar ogen aankijk. ''Emma, ik wil u spreken na school.'' ''Dat hoeft echt niet mevrouw.'' 
''Emma, ik zie dat er wat scheelt. Kom na school naar mijn kantoor.'' Zachtjes knik ik, terwijl er een brok in mijn keel vast zit. ''Haha daar heb je haar weer met haar stoemme goedkope kleren. 
Wat is er hebben je mama en papa geen geld voor goede kleren? Je lijkt net een heks maar dan met make-up op.'' Nog net weerklinken de woorden ''Ik haat jullie!'' uit mijn mond. Rap pak ik mijn rugtas. ''Ja, ga maar naar je mama, kleuter....'' ''En nu is het genoeg, zitten en mond houden jullie!'' Met tranen in mijn ogen wandel ik de klas uit. Als ik naar het toilet toe wandel kom ik mijn slb'er tegen. Ik kijk straal langs haar wat mij een verbaasde blik oplevert. Ik kan het niet aan om tegen haar te doen of alles goed is. Bij haar breek ik altijd en dat is nu juist wat ik vandaag niet wil. Eenmaal op het toilet begin ik te wenen. Tranen glijden als watervallen over mijn wangen heen. Zachtjes sla ik mijn handen voor mijn ogen. Het is gewoon niet eerlijk, waarom ik?  ''Emma, gaat het?''  De stem van mijn beste vriendin Elsa weerklinkt door het toiletgebouw. Zachtjes klopt ze op de deur van het toilet. ''Laat me nu maar oké!'' ''Neen Emma, ik laat u niet alleen. Kom eens uit dat toilet.'' Met een diepe zucht draai ik de deur terug open. Met mijn ogen nog rood van het wenen kijk ik haar aan. ''Kom eens hier sjoe.'' Ze slaat haar armen om mij heen en pakt mij stevig vast. ''Ze willen het mama gaan vertellen hé? Ik wil dat echt niet.'' ''Emma, misschien is het maar het beste dat je moeder het weet. Je mama kan er samen met de directrice wat aan doen.'' Zachtjes wrijft ze over mijn rug. ''Emma je bent altijd zo sterk geweest. Probeer dat nu ook te zijn, laat ze niet winnen oké?'' Voorzichtig knik ik, terwijl ik mijn tranen weg veeg. Mijn mouw kruipt omhoog waardoor mijn snijwonden zichtbaar zijn, alsook de littekens die de pesters hebben toegebracht. Ze heeft gelijk, ik heb al zoveel doorstaan. 
''Emma, wat is dat?'' Rap schuif ik mijn mouw terug naar beneden. ''Niks, maak u maar geen zorgen Elsa.'' Voorzichtig schuift ze mijn mouw terug omhoog. ''Jezus Emma, weet je mama dit?'' ''Neen en dat wil ik graag zo houden.'' Met een bezorgde blik kijkt Elsa mij aan. ''Emma, die pesters moeten echt gestopt worden.'' ''Die snijwonden, ik heb dat zelf gedaan.'' Mijn stem is nauwelijks hoorbaar. ''Wat zeg je?'' ''Ik heb dat zelf gedaan.'' ''Och sjoeke toch, kom hier. Ik ben er altijd als ge wilt praten dat weet ge toch.'' Haar armen slaat ze nogmaals om mij heen. ''Dit is niet de oplossing. Dat weet ge toch sjoe.'' Beschaamd kijk ik naar beneden, de tegels van de vloer al tellend. ''Kom we gaan terug naar de klas. Ik zal wel voor u opkomen.'' Met haar arm om mijn schouder heen geslagen wandelen we terug naar de klas. ''Ah de tortelduifjes zijn ook weer terug.'' ''Bek houden Floris!'' Elsa kijkt hem met een woedende blik aan waardoor hij weer op zijn stoel gaat zitten. 

POV Brigitte

Met een grote vaart rijden we naar de ouders van het meisje. Met een brok in mijn keel kijk ik Eric aan. Dit zijn nooit de leukste dingen van onze job, maar ik zal het wel doen. Ik zal het woord wel voeren. Zulke dingen kan ik altijd voorzichtig en behoedzaam brengen. Eric is wat directer en zegt waar het op staat. Dat laatste lijkt me in deze niet zo een goed idee. Deze nacht zijn Eric en ik opgeroepen geweest voor een meisje wat zelfmoord heeft gepleegd, meer weten we nog niet.
Naast haar lagen drie strips met slaappillen. De hele nacht heb ik slecht geslapen, denkende aan hoe ik zou reageren als het met Emma ging. Toen ik vanmorgen beneden kwam en aan Eric vroeg hoe hij had geslapen bleek ook hij slecht geslapen te hebben. Wat ging er toch allemaal in dat koppeke om? Zestien was ze pas, ze had nog een heel leven voor haar. Uit eigen ervaring weet ik dat iemand heel diep moet zitten om zelfmoord te willen plegen. Friemelend aan mijn batch wacht ik aan de voordeur terwijl Eric aanbelt. Na enkele seconden wachten, wat wel eeuwen duurt opent een vrouw de deur. Wallen zitten onder haar ogen, het ziet er naar uit alsof ze al weken niet geslapen heeft. ''Goedemorgen mevrouw, Brigitte Broeckx, recherche. En dat is mijn collega Eric Buelens. Even wijs ik naar Eric en ze knikt. ''Ze is dood hé?'' ''Mogen wij even binnekomen?'' Zachtjes knikt ze en houdt de deur voor ons open. Eric en ik wandelen naar binnen, onze voetstappen weerklinken op de plavuizen vloer. ''Mevrouw, ik denk dat u het beste kunt gaan zitten. Is uw man thuis?'' Voorzichtig zet ze haarzelf neer op de zetel. ''Mogen we naast u komen zitten?'' Weer knikt ze, deze keer met tranen in haar ogen. ''Ik heb geen man, we zijn recent gescheiden.'' ''Mijn excuses.'' ''Mevrouw, het is nooit gemakkelijk om zoiets te vertellen maar ik moet u helaas vertellen dat we uw dochter hebben gevonden vanmorgen. Ze is overleden.'' Tranen glijden over haar wangen terwijl ze ons aankijkt. ''Neeeeee, zeg dat het niet waar is. Lotte is vanmorgen gewoon naar school gegaan, dit kan niet. '' ''Lotte zegt u? Het spijt me. We hebben haar identiteitskaart gevonden en we kunnen bevestigen dat het Lotte is.'' Ik zet me dichter naast haar en geef Eric het teken dat hij de verdere ondervraging mag doen. Zachtjes wrijf ik over haar schouders, terwijl zij haar handen voor haar ogen slaat. Met een bezorgde blik kijk ik haar aan. ''Mevrouw, was Lotte depressief?'' ''Neen, Lotte was juist heel gelukkig dacht ik. Ze had eindelijk de liefde van haar leven gevonden.'' ''Hoe heet haar vriendje?'' ''Joris heet hij, hij woont in de Zonnebloemstraat 16.'' Terwijl ik het adres in mijn opschrijfboekje neerkrabbel gaat Eric verder met de ondervraging. Het gerinkel van mijn telefoon onderbreekt het gesprek, als ik naar het nummer kijk zie ik dat het Emma haar school is. ''Sorry deze moet ik even nemen.'' Met een diepe zucht sta ik op uit de zetel. ''Excuseer.'' ''Met Brigitte Broeckx.'' 
''Spreek ik met de moeder van Emma?'' ''Ja dat klopt, maar u belt heel erg ongelegen.'' 
''Excuseer mevrouw, kunt u naar school komen vanmiddag?'' ''Kan het niet aan de telefoon besproken worden? Ik denk dat ik al weet wat het is, ja Emma gaat niet graag naar de gym. Dat heeft ze van haar mama.'' "Daarover wil ik u niet spreken, kunt u vanmiddag om 15:30 naar school komen?'' ''Ja dat moet wel lukken.'' ''Tot dan.'' ''Tot dan.'' Met grote passen wandel ik terug naar de zetel. Eric heeft zich inmiddels naast de vrouw gezet en zijn hand op haar schouder gelegd. ''Kunnen we gaan?'' Eric kijkt mij met een vragende blik aan. ''Hier is een kaartje van slachtofferhulp, zij kunnen u altijd helpen. En hier heeft u mijn kaartje, daar van onder staat mijn gsm nummer. Schroom niet om te bellen.'' ''Sterkte mevrouw.'' Eric staat op van de zetel en kijkt mij vragend aan. Samen wandelen we richting de voordeur. ''Wat was dat nou?'' ''Ik vertel het u in de auto wel.'' Eric en ik openen het portier, zetten ons in de zetel en klikken onze gordels vast. ''Eric, kunnen we even langs Emma haar school gaan?'' ''Scheelt er iets Brigitte?'' ''Ik weet het niet, de directrice wilde het niet over de telefoon vertellen.'' Met grote vaart rijden we naar Emma haar school waar Eric zich parkeert op de parking. ''Ik wacht buiten wel.'' ''Neen Eric, kom maar mee.'' Met grote passen wandelen we naar de ingang van het schoolgebouw. Eric kan mij nog maar net bijhouden, hijgend komt hij mij achterna. Vroeger was hij sneller dan ik maar door zijn verminderde longcapaciteit ben ik nu degene die sneller is. 
''Brigitte, wacht. Niet zo rap!'' Eventjes ga ik langzamer wandelen. ''Komaan Eric.'' Als het om mijn dochter gaat, ben ik rap bezorgd. Wat als ze wat uitgespookt heeft of nog erger als ze gepest wordt?  ''Brigitte, rustig. Ze heeft er niks aan als haar moeder overstuur is.'' ''Mevrouw Broeckx?'' De bekende stem van de directrice weergalmd over de wandelgangen. ''Goed dat u er bent.''
''Wat is er met mijn dochter?" Zenuwachtig wandel ik heen en weer. ''Waar is ze eigenlijk?'' 
Nog voor ik mijn woorden kan uitspreken zie ik Emma zitten op de stoel tegenover de directrice.
''Emma wat heeft dit te betekenen?'' Met wilde handgebaren maak ik hier duidelijk dat ik hier niet van gediend ben. ''Nou, zeg mij wat dit te betekenen heeft.'' Emma staat op van haar stoel en wandelt naar de gymzaal. ''Als ge zo gaat lopen roepen hoeft het voor mij ook niet meer.'' 
Met grote passen wandelt ze naar de gymzaal. ''Emma!'' Met grote passen wil ik haar achterna wandelen. Eric pakt mij stevig bij mijn schouders beet. ''Brigitte, wordt eens rustig.'' Met grote passen wandel ik naar de deur van de gymzaal. ''Emma, doe de deur open.'' ''Ga weg!'' 
Moedeloos kijk ik naar Eric, bezorgd kijkt hij terug naar mij. Met mijn handen sla ik tegen mijn bovenbenen. ''Ja, met mij wil ze duidelijk niet praten.'' ''Brigitte, ik probeer het wel.'' ''Echt, wilt ge dat doen?'' ''Ja, ik zeg niet dat ze tegen mij wel gaat praten maar ik kan het tenminste proberen.'' Zenuwachtig wandel ik heen en weer voor de deur van de kleedkamer terwijl Eric de deur binnen gaat. Zachtjes valt de deur achter hem in het slot. Met een diepe zucht blijf ik achter. Waarom vertelt ze mij niks?! Ik ben toch haar moeder....