Forever a mum (1)

De overval

POV Brigitte

Met tranen in mijn ogen staar ik naar buiten. Ik kan mij nu echt niet concentreren op de stapel papierwerk die voor mij ligt. En dan ook nog een vervangende partner, want Eric is er niet. De chef heeft mij gewoon laten komen werken. Hij weet dat het geen zin heeft om mij thuis te houden. Thuis word ik echt zot!  Een gaap ontsnapt uit mijn keel. ''Sorry hé.'' Mijn collega kijkt mij bezorgd aan. ''Brigitte, kom ga naar huis, rust uit.'' ''Neen!'' Ik kijk mijn collega doordringend aan. Geschrokken kijkt ze terug. ''Sorry...'' Tranen prikken in mijn ogen. Ik wil nu bij Emma zijn. Ik mis mijn kleine meisje. Verslagen kijk ik naar de stapel papierwerk. ''Ik wil naar buiten, Elena. De baan op.'' Ze knikt bevestigend naar mij. Samen wandelen we naar buiten, richting de wagen. Elena is een lieve vrouw maar ik mis Eric. De baan op gaan met haar is niet hetzelfde. Met grote passen begeef ik mij richting de wagen waarna ik plaats neem en mijn gordel vast klik. De portofoon leg ik links naast mij. We zijn nog maar enkele seconden de baan op of we krijgen al een oproep. 

Charlie 710 voor dispatch, over
Charlie 710 luistert
Er is een overval gebeurd aan de Lindelei 12, over
Dispatch, wij begeven ons ter plaatse, over
Dispatch, out 

Met gillende sirenes begeven we ons naar de Lindelei. Ik heb echt geen zin om vandaag mijn wapen te moeten trekken. Met gierende banden komen we tot stilstand. Meteen doen we rap ons portier open en trekken onze wapens. Enkele seconden kijken we elkaar aan. Veiligheid gaat voor alles dus ik laad mijn wapen toch maar. ''Klaar?'' Elena kijkt mij behoedzaam aan. ''Klaar.'' 
''Jij rechts ik links.'' Ik loop met mijn wapen naar beneden gericht richting de eerste deur. 
''Politie, maak u kenbaar!'' Mijn roep weergalmd in de grote ruimte. Elena kijkt naar mij waarna ik knik. Bedachtzaam leg ik mijn hand op de klink van de eerste deur en ga ik de deur binnen. Mijn andere hand rust nog altijd op mijn wapen. Klaar om ieder moment mijn wapen te moeten trekken. Met mijn wapen in mijn hand doorzoek ik de kamer ''Clear.'' ook Elena roept naar mij dat de ruimte ''clear'' is. Voor ons is nog een deur. We wandelen er samen naar toe. ''Brigitte, geef je mij dekking?'' Ik knik naar haar. Voorzichtig doen we de deur open. Voor ons staat een man met een mes in zijn handen. ''Laat dat wapen vallen!'' Hij wipt heen en weer op zijn twee benen en grijnst naar ons. ''Laat dat wapen nu vallen!'' Nog altijd grijnst hij naar ons. Een schot weerklinkt in de grote ruimte. De man grijpt naar zijn knie. ''Godver, bitch!'' Rap slaan we hem in de boeien wat niet gemakkelijk gaat. De man wringt tegen waarna ik hem een trap tegen zijn knie geef. Hij kermt het uit van de pijn als ik de collega's hoor toekomen. ''Hannes, Klaas. Pak hem maar mee hé.'' Ik draag de verdachte aan mijn collega's over. ''Sorry he, Elena. Die was niet van plan om zich over te geven, ik kon niet anders.'' ''Sorry? Ge zijt heel hard bedankt Brigitte.'' 

POV Emma

Langzaam open ik mijn ogen. Heb ik hier al een hele nacht gezeten?  Het zonlicht schijnt de kelder binnen en verblind mij bijna. Licht heb ik al, nu lucht nog. Ik heb het echt benauwd en mijn ademhaling is zwaar. Prompt begin ik te hoesten. Jezus wat een stank. Waar hebben ze mij in hemelsnaam in gestoken?  Mijn gehoest moet luid zijn geweest want een van de twee mannen komt de kelder binnen gelopen. ''Ah, ge zijt wakker.'' ''Kijk hé meisje, ik heb het niet slecht met je voor. Mijn collega daarentegen.'' Hij slaakt een diepe zucht. ''Ik heb het nooit een goed idee gevonden om een wagen te carjacken, maar hij stond erop.'' ''Mijn mama is politieagente, die komt mij wel halen.'' ''Zijt daar maar niet zo zeker van meisje, het is hier erg afgelegen.'' Ik hoor een trein voorbij razen. Dat betekend dat ik dus aan een spoorweglijn zou moeten zitten. De man verlaat de kelder, waarna de deur achter hem dicht slaat. Wat bedoelde hij toch dat ik niet zeker moest zijn dat mama mij komt halen. Mama komt mij toch altijd halen? Ik heb de beste mama die er bestaat. Ze zorgt zo goed voor mij. Tranen rollen over mijn wangen als ik denk aan de tijden dat mama en ik samen waren. Tot mijn derde jaar heb ik haar maar weinig kunnen zien maar de jaren daarna hebben we het dik ingehaald. En nu, nu mis ik haar, ik mis haar zot hard. Ik wil haar armen stevig om mij heen en mijn hoofd tegen haar borstkas kunnen leggen. Zachtjes begin ik te snikken. Ik mis mama zo! 

POV Brigitte

''Brigitte, hallo?!'' ''Hé wat, ik was niet aan het luisteren.'' ''Nee dat is duidelijk.'' ''Sorry.'' ''Ach het is niks Brigitte, ik was maar wat aan het vertellen over mijn verleden.'' Vragend kijk ik haar aan. ''Brigitte, scheelt er iets?'' ''Ja, ik moet gewoon steeds aan Emma denken. Zo alleen en zo ver weg van haar mama.'' ''Brigitte, we vinden haar wel oké.'' ''Kunnen we even passeren aan die spoorweg?'' Ze knikt naar mij. ''Tuurlijk, Brigitte.'' Ik weet dat er aan deze spoorweg nogal vaak mensen met drugs hangen en ik wil liever zeker zijn dat er hier vandaag niet gedeald wordt. 
''Hebben we hier ergens een flesje water?'' ''Neen, in de koffer denk ik staat er nog wel een.'' 
Ik stap uit en hoor in de verte iemand om hulp roepen. Ik zou toch zweren dat ik die stem herkende. ''Elena, er is iemand in nood. We moeten helpen.'' Ik zie hoe Elena rap uit de wagen stapt en het portier dicht gooit. Met zijn tweeën gaan we af op de richting van het geluid. Hiervoor moeten we de spoorbaan oversteken. Het geroep wordt steeds luider. Help! Help mij! hoor ik in de verte. Ik rammel aan de deur maar hij zit op slot. ''Politie, open doen.!'' roep ik luid. De deur vliegt open en een man komt kwaad op ons af stormen. ''Wat ist?'' ''Meneer, is er nog iemand binnen?'' ''Er is juust niemand binnen madame!'' Ik geloof zijn woorden niet en storm het huis binnen. Links van mij zie ik een klein keldertje. Ik klop op de deur. ''Hé, we zijn er he. We gaan u helpen.'' ''Meneer heeft u een sleutel?'' Hij wijst naar de commode die tegen de deur aan rust. Op de commode zie ik inderdaad een sleuteltje liggen. Ik steek de sleutel in het slot. 
Wat ik daar binnen aantref doet mij verschieten. Ik sla mijn hand voor mijn mond. ''Jezus, Emma. Hoe zie jij eruit? Wie heeft dit gedaan?'' Emma schudt haar hoofd. Ik loop rap naar haar toe en maak haar tie-wraps los met mijn zakmes. Deze heb ik altijd bij mij voor noodgevallen.
''Mama....'' Snikkend valt ze mij in mijn armen. ''Emma wie heeft dit gedaan?'' Haar haren hangen vol bloed en haar ogen zijn rood van het wenen. ''Komaan Emma, wie heeft dit gedaan.'' 
Mijn stem weergalmd luid door de ruimte. Elena komt naast mij staan. ''Ken je haar?'' ''Dat is mijn dochter.'' Ik pak Emma haar armen stevig beet. ''Vertel mij.... wie dit gedaan heeft!''
Mijn dochter schud van nee. Ik voel hoe Elena mij vastpakt. ''Kom, laat haar maar. Ze is nog teveel in shock Brigitte.''