Ανθολόγιο ποιημάτων ♡

24. Ένα άνθος της νιότης.

Όσο τα περιστέρια πετούν στον ουρανό απάνω,
κοιτάζω τις αναμνήσεις που μου χάρισες.
Ξέρεις,
τότε που ήμασταν μαζί.
Γαληνεύω βλέποντας το φως
και παίζοντας με τις ακτίνες μιας αλλόκοτης μαγείας που περιστρέφεται ανάμεσα στις κεραίες της λύπης.
Μου άρεσε εκείνη τη φορά που είπες πως
το τέλειο το θέλουν όλοι
το ιδανικό πολλοί
μα τη σκέψη του τέλειου ιδανικού κανείς.
Γιατί είναι μια απλή σκέψη,
μια φαντασίωση,
μια ψευδαίσθηση της πραγματικότητας.
Εμένα όμως αν με ρωτάς, μου αρκεί.
Χαίρομαι που ξέρω ότι θυμάμαι
και που νιώθω πως αγαπιέμαι,
που ξέρω ότι ποτέ δε θα γεράσεις
πως πάντα θα είμαι στο μυαλό σου.
Σε αγαπώ και σε αγάπησα.
Ακόμα το κάνω.
Είμαι η νιότη που έχασες.
Κανείς δε θα ήθελε να τη χάσει.
Εσένα όμως σε ήθελαν οι άγγελοι νωρίς
γ

ια βοηθό, για προστάτη τους ίσως.
Τους συγχωρώ όμως.
Το κάνω γιατί καθώς παρατηρώ το μπλε,
αυτό της θάλασσας και του ουρανού,
θυμάμαι και νοσταλγώ εκείνες.
Αυτές που όλα έμοιαζαν όπως μια στιγμή.
Οι αναμνήσεις.
Το άνθος της νιότης σου είμαι εγώ.
Εμένα άφησες πίσω και προχώρησες.
Εγώ προχωρώ αλλού και εσύ αλλού.
Τα άνθη όμως πάνε μαζί.
Γιατί είναι πάντα νέα.
Όπως εσύ.