Γυάλινες πέτρες στιβαγμένες σε
μια θάλασσα άμμο.
Πέτρες που ποδοπατήθηκαν
από ανάξιους ανθρώπους
που διαφέρουν από την αυγή του χαραματος.
Χονδρές ροδέλες φωτός
διασχίζουν τις πονεμένες φιγούρες,
κάθε ανθοδέσμη γυρνά πίσω,
ανθοδέσμες ντυμένες με φυτά αλλόγιστα.
Στο φοβερό σκοτάδι του ουρανού
ανεμίζει το σκουτογάλανο πέπλο.
Τα λαμπρά άστρα και οι ροδέλες του
βρίσκουν φωλιά.
Φωλιά γίνονται οι ανθισμένες αμυγδαλιές με τους ροδαλούς καρπούς.
Τα παντοτινά φλεγόμενα άστρα του
συγκρούονται με τις ηλιαχτίδες.
Μόνο τα πρωινά.
Ποτέ άλλοτε.
Κουλουριασμένα τα χελιδόνια
παραμονεύουν σπόρια για τροφή.
Φευγαλέα πια ζουν και πεθαίνουν.
Ανόητα και ακόμα ζωντανά.
Μένουν σιωπηλά και πετούν.
Οι ψυχές τους μοναχά.
Τρίβοντας τις παλάμες τους,
παιδιά φορούν τα θαλασσινά ρούχα τους.
Παίζουν στην άμμο και τα γυάλινα πετράδια ομορφαίνουν τις χαρές του προσώπου τους.
Για πάντα.
ESTÁS LEYENDO
Ανθολόγιο ποιημάτων ♡
PoesíaΟι σκέψεις μου δεν αποτυπώνονται μόνο στο μυαλό αλλά και σε 5, 10, 20, 200 στίχους. Στίχοι απόλυτα δικοί μου και πηγή έμπνευσης η καθημερινότητα. Οπότε νιώθω ότι θέλω να γράψω, αλλά όχι την συνέχεια κάποιας ιστορίας, τότε αυτό το βιβλίο μου ανοίγει...
