Ένα παιδί
κάθεται μπροστά στο τζάκι.
Κοιτάει.
Οι φλόγες της φωτιάς ανάβουν.
Σιωπηλά.
Δυνατές και οι σπίθες.
Κόκκινες.
Σαν το αίμα γραμμένες.
Το παιδί.
Σκέφτεται την φωτιά.
Ζωγραφίζει.
Ένα καραβάκι στην θάλασσα
επιπλέει
στα γαλανά αφρισμένα νερά.
Θυμώνει.
Γιατί το καράβι το έβαψε με κόκκινο
αίμα.
Αυτό του θυμίζει.
Πολύ άσχημο ήταν.
Φριχτό
για ένα παιδί.
Φόβος.
Αυτό του φαίνεται.
Το κόκκινο
Φονικό σχεδόν.
Δεν το βλέπει καλά.
Ποτέ πια.
Ναι φυσικά .
Είναι αλλιώτικο χρώμα.
Έντονο, λαμπερό.
Όχι όμως για καλό.
Φανερώνει κακό.
Κόκκινο της φωτιάς.
Το λέει η λέξη.
Φωτιά.
Καπνός, φούμαρα, πυρκαγιά.
Φέρνουν κακό.
Μεγάλο.
YOU ARE READING
Ανθολόγιο ποιημάτων ♡
PoetryΟι σκέψεις μου δεν αποτυπώνονται μόνο στο μυαλό αλλά και σε 5, 10, 20, 200 στίχους. Στίχοι απόλυτα δικοί μου και πηγή έμπνευσης η καθημερινότητα. Οπότε νιώθω ότι θέλω να γράψω, αλλά όχι την συνέχεια κάποιας ιστορίας, τότε αυτό το βιβλίο μου ανοίγει...
